Kurialne pobojowsko — sprawa pedofilii powraca

Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki w Pol­sce wca­le nie potrze­bu­je wro­gich mediów czy ata­ku anty­kle­ry­kal­nych śro­do­wisk, by stać się przed­mio­tem spo­łecz­nej nie­chę­ci. Sam radzi sobie dosko­na­le w hodo­wa­niu anty­ko­ściel­nych postaw dzię­ki swo­im urzęd­ni­kom, któ­rych buta, ode­rwa­nie od rze­czy­wi­sto­ści, czy w naj­lep­szym przy­pad­ku igno­ran­cja wywo­łu­ją poczu­cie wsty­du, a naj­czę­ściej obu­rze­nia wśród wie­rzą­cych i nie tyl­ko.

Roz­sąd­na, choć nie­po­zba­wio­na kościel­nej nowo­mo­wy wypo­wiedź bpa Woj­cie­cha Pola­ka, sekre­ta­rza gene­ral­ne­go KEP, pod­czas sła­wet­nej kon­fe­ren­cji pra­so­wej w sie­dzi­bie epi­sko­pa­tu nie­wie­le tutaj zmie­nia. Wymo­wę słów bisku­pa „z tro­ską i bólem pochy­la­ją­ce­go się w akcie miło­ści Kościo­ła” nad pokrzyw­dzo­ny­mi, jego ‘prze­pra­szam’ za grze­chy Kościo­ła – dla nie­któ­rych przej­mu­ją­ce, czy wręcz prze­ło­mo­we, a dla nie­któ­rych zde­cy­do­wa­nie nie­wy­star­cza­ją­ce – popsuł występ kanc­le­rza die­ce­zji war­szaw­sko-pra­skiej, któ­ry oświad­czył, że kuria wyda oświad­cze­nie. Naj­wy­raź­niej kuria war­szaw­sko-pra­ska nicze­go, powta­rzam, NICZEGO nie nauczy­ła się z gatun­ko­wo o wie­le lżej­szej spra­wy ks. Woj­cie­cha Lemań­skie­go, i wciąż strze­la sobie w kola­no cho­wa­jąc się za kle­szą butą i arcy­do­sto­jeń­stwem arcy­bi­sku­pa, któ­ry arcy­pa­ster­sko-kurial­nie mil­czy.

Non­sza­lan­cja, z jaką ks. Woj­ciech Lip­ka, osła­wio­ny kanc­lerz, potrak­to­wał pyta­nia dzien­ni­ka­rzy i cała stra­te­gia komu­ni­ka­cyj­na, jaką obra­ła kuria to pobo­jo­wi­sko, cha­os, a wręcz dekla­ra­cja kapi­tu­la­cji połą­czo­na z żało­sną uciecz­ką do przo­du. Wyrok sądu baga­te­li­zo­wa­ny, bo nie jest (jesz­cze?) pra­wo­moc­ny, die­ce­zja umy­wa ręcę w przy­pad­ku pro­bosz­cza pedo­fi­la. Bru­tal­ny roz­ziew mię­dzy prak­ty­ka w pol­skim Koście­le a sło­wa­mi i dzia­ła­nia­mi papie­ża Bene­dyk­ta XVI i papie­ża Fran­cisz­ka (Domi­ni­ka­na, Peru) potę­gu­ją porów­na­nia z inny­mi spra­wa­mi, w któ­rych Kościół hie­rar­chicz­ny ma znacz­nie lep­sze roze­zna­nie.

O ile w przy­pad­ku pedo­fi­lii z roz­bra­ja­ją­cą szcze­ro­ścią jeden z duchow­nych przy­znał, że nie­zna­ny jest zasięg pro­ble­mu, o tyle w kwe­stii rosz­czeń Kościo­ła wobec pań­stwa, utra­co­nych nie­ru­cho­mo­ści nie ma abso­lut­nie żad­nych trud­no­ści w usta­le­niu zobo­wią­zań i bły­ska­wicz­ne­go dzia­ła­nia czyn­ni­ków kościel­nych w wal­ce o wła­sność tudzież o przy­wi­le­je.

Abp Hen­ryk Hoser po raz kolej­ny wybrał stra­te­gię mil­cze­nia i komu­ni­ko­wa­nia się poprzez oświad­cze­nia prze­ka­zy­wa­ne przez księ­dza kanc­le­rza. Arcy­bi­skup na wła­sne życze­nie zamy­ka się w oblę­żo­nej twier­dzy, pod któ­rą sto­ją nie tyl­ko ci, któ­rzy Kościo­ło­wi źle nie życzą, ale też i tacy, któ­rzy prze­ra­że­ni postę­po­wa­niem swo­ich paste­rzy wypa­tru­ją zna­ku nadziei. Czy i tym razem poja­wią się dekla­ra­cję popar­cia dla arcy­bi­sku­pa i oko­licz­no­ścio­we laur­ki? Nie­wy­klu­czo­ne. Czy die­ce­zja ma pomysł na ogra­ni­cze­nie szkód? Myślę, że nie jeden biskup ordy­na­riusz, nie jeden pro­boszcz w Pol­sce z nie­po­ko­jem spo­glą­da na war­szaw­ska Pra­gę – w koń­cu to nie jest tyl­ko pro­blem abpa Hose­ra i jego kanc­le­rza, a całe­go Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Pol­sce i chy­ba nie tyl­ko tego Kościo­ła.