Kwestia smaku

Dzi­siaj — ponad mie­siąc od spo­tka­nia na Kato­lic­kim Uni­wer­sy­te­cie Lubel­skim na któ­rym zapro­szo­ny przez stu­den­tów z koła histo­rycz­ne­go gość w sło­wach powszech­nie uzna­nych za obraź­li­we okre­ślił zmar­łe­go w lutym br. arcy­bi­sku­pa lubel­skie­go Józe­fa Życiń­skie­go — do spra­wy odnio­sło się pre­zy­dium Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski wyda­jąc oświad­cze­nie.

W oświad­cze­niu trzech bisku­pów czy­ta­my o bólu jakim spra­wił im bez­przy­kład­ny atak na pamięć i oso­bę śp. Arcy­bi­sku­pa Józe­fa Życiń­skie­go. ” W spo­so­bie oce­ny posta­wy kościel­nej i spo­łecz­nej zmar­łe­go Paste­rza zosta­ły nie tyl­ko pode­pta­ne nor­my chrze­ści­jań­skiej miło­ści, ale i ludz­kiej uczci­wo­ści oraz obo­wią­zu­ją­ce­go każ­de­go czło­wie­ka sza­cun­ku wobec tych, któ­rzy ode­szli. Posu­nię­to się do oszczer­stwa, któ­re obcią­ża przede wszyst­kim sumie­nie mówią­ce­go, ale tak­że tych, któ­rzy zga­dza­ją się na tego typu wypo­wie­dzi, a nawet je nagła­śnia­ją” — napi­sa­li arcy­bi­skup Józef Micha­lik — Prze­wod­ni­czą­cy Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski, bp Sta­ni­sław Gądec­ki ‑Zastęp­ca Prze­wod­ni­czą­ce­go Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski oraz bp Sta­ni­sław Budzik — Sekre­tarz Gene­ral­ny Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski. “W tym kon­tek­ście zwra­ca­my uwa­gę na moral­ną odpo­wie­dzial­ność środ­ków spo­łecz­ne­go prze­ka­zu, zwłasz­cza tych, któ­re uwa­ża­ją się za kato­lic­kie.

Wol­no dys­ku­to­wać z poglą­da­mi bliź­nich i nie zga­dzać się z nimi, tak­że z poglą­da­mi tych, któ­rzy ode­szli, ale to, co się sta­ło na Uni­wer­sy­te­cie noszą­cym imię Jana Paw­ła II, jest rady­kal­nym prze­kro­cze­niem zasad kul­tu­ry i praw­dy”.

Trud­no się nie zgo­dzić ze sło­wa­mi bisku­pów, acz­kol­wiek po prze­czy­ta­niu na wie­lu kato­lic­kich por­ta­lach wypo­wie­dzi osób nie lubią­cych arcy­bi­sku­pa i nie ukry­wa­ją­cych hała­śli­wej rado­ści z fak­tu, iż ktoś dosad­nie w aurze wojow­ni­ka o wol­ność sło­wa Mu “doło­żył” oba­wiam się, iż kul­tu­ral­ne sfor­mu­ło­wa­nia oświad­cze­nia nie prze­bi­ją się do sumień osób, któ­re waż­kość argu­men­tów są w sta­nie mie­rzyć wyłącz­nie poprzez ich dosad­ność a nawet cham­stwo.

Nie­ste­ty, weszli­śmy w sta­dium, kie­dy wróg dla bar­dzo wie­lu śro­do­wisk (i to rów­nież tych przy­zna­ją­cych się do żar­li­we­go kato­li­cy­zmu) to po pro­stu czło­wiek, któ­ry nie we wszyst­kim się z nimi zga­dza — a wte­dy nie liczą się już żad­ne zasa­dy, w szcze­gól­no­ści zasa­dy kul­tu­ry i zwy­kłej ludz­kiej przy­zwo­ito­ści. Bo obrzu­ca­nie inwek­ty­wa­mi kogo­kol­wiek (a szcze­gól­nie zmar­łe­go i to w dodat­ku oso­by, któ­rej do wro­gów Kościo­ła ani ludz­ko­ści zali­czyć nie spo­sób) powin­no napa­wać nie­sma­kiem każ­de­go przy­zwo­ite­go czło­wie­ka — nawet jeśli jako pierw­si o tym nie­sma­ku napi­szą redak­to­rzy nie­lu­bia­nej gaze­ty. Nie­ste­ty przy­zwo­itość znów zaczę­ła “cho­dzić” po komer­cyj­nej cenie sko­ro wie­lu ludzi nie widzi róż­ni­cy mię­dzy spo­rem na argu­men­ty a szer­mo­wa­niem wyzwi­ska­mi.