Pierwszomajowa żenada

Pierw­szo­ma­jo­we wie­ce to świę­to pro­pa­gan­dy, sło­wo­tok nado­pie­kuń­czych poli­ty­ków, sta­ran­nie eks­po­nu­ją­cych spo­łecz­ną wraż­li­wość tudzież hap­pe­nin­gi z prza­śnym posma­kiem lat słusz­nie minio­nych. Na takich impre­zach mówi się wie­le — głów­nie bzdu­ry i komu­na­ły, ale taka jest już spe­cy­fi­ka świę­to­wa­nia i trud­no się na nią obra­żać. Jed­nak pod­czas tego­rocz­ne­go świę­ta 1 maja żena­da po raz kolej­ny zatrium­fo­wa­ła.

Oto w sali kon­gre­so­wej ‘lewi­co­wy’ neo­fi­ta, co do któ­re­go nawró­ce­nia wąt­pli­wo­ści bywa­ją prze­ogrom­ne, zacy­to­wał w rocz­ni­cę beaty­fi­ka­cji Jana Paw­ła II sło­wa, któ­re dla wie­lu, jeśli nie więk­szo­ści Pola­ków — bez wzglę­du na wyzna­nie i świa­to­po­gląd, a miłu­ją­cych swo­bo­dy demo­kra­tycz­ne — były zapo­wie­dzią (pro­ro­czą ponie­kąd) upad­ku anty­de­mo­kra­tycz­ne­go reżi­mu. Wów­czas, a było to w roku 1979 na dzi­siej­szym Pla­cu Pił­sud­skie­go, nowo wybra­ny papież stwier­dził: Niech zstą­pi Duch Twój i odno­wi obli­cze zie­mi, TEJ zie­mi.

Donio­słość tam­tej chwi­li zosta­ła cynicz­nie prze­ro­bio­na na żena­dę przez poli­ty­ka, któ­ry posy­ła swo­ich wyrob­ni­ków w Pol­skę sło­wa­mi papie­ża, a czy­ni to w bli­skiej — ide­owej i fizycz­nej — odle­gło­ści od apo­sto­łów abor­cyj­ne­go lob­by, wro­gów i prze­śmiew­ców chrze­ści­jań­stwa. Może nie war­to kar­mić trol­li i roz­dzie­rać szat? Może… nie­mniej jed­nak smut­no i dusz­no się robi.