Święto Reformacji — święto wszystkich świętych

Jest jakaś sym­bo­li­ka w tym, że Świę­to Refor­ma­cji odby­wa się w wigi­lię świę­ta Wszyst­kich Świę­tych, gdyż poka­zu­je, że Refor­ma­cja była waż­nym – choć nie jedy­nym – momen­tem w histo­rii chrze­ści­jań­stwa, dzię­ki któ­re­mu Kościół stał się na nowo w świa­do­mo­ści Ludu Boże­go wspól­nym powo­ła­niem, skar­bem, za któ­ry wszy­scy jeste­śmy poprzez chrzest jed­na­ko­wo odpo­wie­dzial­ni, skar­bem, któ­ry nie jest wła­sno­ścią czło­wie­ka, a jed­nak domem Wszyst­kich Świę­tych.

Ist­nie­je wie­le nar­ra­cji refor­ma­cyj­ne­go świę­to­wa­nia. Abs­tra­hu­jąc od histo­rycz­nych bala­stów (o ile w ogó­le moż­na je na chwi­lę odło­żyć na bok) Pamiąt­kę Refor­ma­cji moż­na – jak każ­de zresz­tą świę­to – prze­mo­de­lo­wać tak, że sta­nie się ono jedy­nie cie­niem same­go sie­bie. Ist­nie­je ogrom­na poku­sa i nie­bez­pie­czeń­stwo, aby z Świę­ta Refor­ma­cji uczy­nić spek­takl nie­okieł­zna­ne­go trium­fa­li­zmu i rado­ści zatra­ca­ją­cej się w ahi­sto­rycz­nym i nie­zbyt uda­nym, kościel­nym auto­lan­sie. Jeśli Świę­to Refor­ma­cji ma być świę­tem pro­te­stanc­kie­go trium­fa­li­zmu to lepiej, aby w ogó­le go nie obcho­dzo­no. Jeśli Świę­to Refor­ma­cji ma być mitem zało­ży­ciel­skim Kościo­łów ewan­ge­lic­kich to lepiej, aby go w ogó­le nie obcho­dzo­no. Jeśli Świę­to Refor­ma­cji jest jaką­kol­wiek poku­są wygod­nic­twa i pochy­la­nia się z tro­ską nad ogni­kiem domo­we­go cie­peł­ka, kościel­nym kon­for­mi­zmem to lepiej, aby go w ogó­le nie obcho­dzo­no.

Świę­to Refor­ma­cji to Świę­to wia­ry i Ewan­ge­lii. Nie tyle pamiąt­ka dni i cza­sów minio­nych, sen­ty­men­tal­na szmi­ra ku pokrze­pie­niu ser­du­szek zamknię­tych w warow­nym gro­dzie, co wezwa­nie i wyzwa­nie, by zesko­czyć z karu­ze­li kle­ry­kal­nych zaklęć, poza ilu­zję akty­wi­zmu i przy­tul­nych zaka­mar­ków apo­lo­gii i zmie­rzyć się z ota­cza­ją­cą nas rze­czy­wi­sto­ścią odczy­ty­wa­ną przez pry­zmat Ewan­ge­lii.
Wszyst­kim świę­tu­ją­cym, upa­mięt­nia­ją­cym i kon­te­stu­ją­cym nie­po­zor­ne i tak napraw­dę przez niko­go nie­zau­wa­żo­ne wystą­pie­nie ojca Mar­ci­na życzę twór­cze­go nie­po­ko­ju i napraw­dę wiel­kiej rado­ści. Wszyst­kim Świę­tym dobre­go Świę­ta Refor­ma­cji!