Tchórzostwo, bankructwo i arcyignoracja

Odno­sząc się do kolej­ne­go wykwi­tu Janu­sza Pali­ko­ta, pastor Adam Ciuć­ka z Kościo­ła zie­lo­no­świąt­ko­we­go napi­sał w sumie to, co naj­waż­niej­sze: Pali­kot doko­nał zupeł­ne­go odwró­ce­nia zna­cze­nia gestu Lutra, któ­ry wła­ści­wie nie był ani przez Lutra wymy­ślo­ny, ani w jaki­kol­wiek spo­sób spek­ta­ku­lar­ny, a z pew­no­ścią nie był wyra­zem bez­boż­no­ści i wro­go­ści wobec Kościo­ła, a prze­ja­wem dusz­pa­ster­skiej żar­li­wo­ści pro­fe­so­ra teo­lo­gii i dusz­pa­ste­rza o wit­ten­ber­skich chrze­ści­jan.

Pali­kot, insce­ni­zu­jąc same­go sie­bie w taki, a nie inny spo­sób, poka­zał, że jest wro­giem Ewan­ge­lii, a przede wszyst­kim obna­żył ide­ową próż­nię, ducho­wy nihi­lizm, któ­ry kry­je się za wezwa­niem do apo­sta­zji. W jakiejś mie­rze jest to rów­nież despe­rac­ki akt ducho­we­go tchó­rzo­stwa i ban­kruc­twa.

To, że Pali­kot wyko­rzy­stu­je do tego wbrew histo­rycz­nej praw­dzie ks. dr. Mar­ci­na Lutra nie obra­ża ani Lutra, ani lute­ra­nów. Pali­kot sty­li­zu­je się na spe­cja­li­stę od zagad­nień reli­gii, a w rze­czy­wi­sto­ści uda­je mu się jedy­nie zde­ma­sko­wać swo­ją igno­ran­cję w tych kwe­stiach. Mając u swe­go boku egzo­tycz­ną mie­szan­kę socja­li­stów, komu­ni­stów, kapi­ta­li­stów i zawo­do­wych abor­te­rów chce stać się sym­bo­lem nowo­cze­snej Pol­ski, któ­rą rozu­mie jako Pol­skę bez reli­gii. Nie jest to ani nowo­cze­sne, ani mod­ne, a sta­re, prze­brzmia­łe, szko­dli­we i po pro­stu głu­pie. Wie­lu przed Pali­ko­tem pró­bo­wa­ło na róż­ne spo­so­by zdys­kre­dy­to­wać Kościół i zaszko­dzić Ewan­ge­lii. Nie­któ­rzy odno­si­li chwi­lo­wy suk­ces oku­pio­ny nie­wy­obra­żal­ny­mi stra­ta­mi ducho­wy­mi i ludz­ki­mi.

Roz­po­zna­wal­ność Pali­ko­ta ilu­stru­je jed­nak brak misyj­ne­go zapa­łu Kościo­łów, uka­zu­je sła­bość nas jako chrze­ści­jan bez wzglę­du na wyzna­nie. Z wiel­ką satys­fak­cja usły­sza­łem bar­dzo nega­tyw­ne reak­cje moich współ­wy­znaw­ców na sło­wa Pali­ko­ta, ata­ku­ją­ce­go papie­ża i Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki. Cie­szę się rów­nież z reak­cji sióstr i bra­ci ze wspól­no­ty rzym­sko­ka­to­lic­kiej na auto­in­sce­ni­za­cję Pali­ko­ta z Lutrem w tle – to poka­zu­je, że jeste­śmy w sta­nie pozy­tyw­nie współ­pra­co­wać wobec nawał­ni­cy ide­owej pust­ki, że pośród wszyst­kich naszych wad, ułom­no­ści i pora­żek potra­fi­my jasno powie­dzieć i przy­po­mnieć rze­czy pod­sta­wo­we, któ­re sta­ra­ją się zakła­mać lub napi­sać na nowo inni. Cie­szę się rów­nież, że zna­leź­li się mądrzy ludzie, któ­rzy przy­po­mnie­li, że na nawró­ce­nie nigdy nie jest za póź­no – doty­czy to nie tyl­ko Pali­ko­ta, ale nas wszyst­kich bez wyjąt­ku.