Wielki Post w Kościele Starokatolickim Mariawitów

W Koście­le Maria­wi­tów Wie­ki Post jest cza­sem reflek­sji nad kon­dy­cją ducho­wą czło­wie­ka. Litur­gia Śro­dy Popiel­co­wej zwra­ca uwa­gę na poku­tę i nawró­ce­nie się do Boga, od któ­re­go wszyst­ko pocho­dzi. Kapła­ni posy­pu­ją gło­wy wier­nych popio­łem, wypo­wia­da­jąc przy tym sło­wa: pamię­taj czło­wie­cze, żeś pro­chem jest i w proch się obró­cisz. I choć jest to zato­pie­nie się w Męce Chry­stu­sa i Jego Krzy­żu trud­no uznać okres ten za czas żało­by Kościo­ła. Jest on raczej pokut­nym, ale i rado­snym ocze­ki­wa­niem na świa­tło­no­śny dzień Zmar­twych­wsta­nia. Dla­te­go też kapła­ni przy­wdzie­wa­ją w dni zwy­kłe tygo­dnia orna­ty fio­le­to­we, zaś bia­łe sza­ty litur­gii czwart­ków (dzień usta­no­wie­nia Eucha­ry­stii) i sobót (dzień wotyw­ny o NMP) mają zwró­cić uwa­gę wier­nych na nadzie­ję rado­snych świąt Pas­chy, pomi­mo trwa­ją­ce­go pokut­ne­go ocze­ki­wa­nia. W wyra­zi­sty spo­sób pod­kre­śla to Hymn odma­wia­ny w czwart­ki: Alle­lu­ja więc śpiewajmy/ Baran­ko­wi chwa­łę dajmy/ Że na Gody wezwał nas.

W litur­gii Mszal­nej nadal oma­wia się pre­fa­cję o Prze­naj­święt­szym Sakra­men­cie (w dni powsze­dnie) i o Trój­cy Prze­naj­święt­szej (w nie­dzie­le). Bia­łe sza­ty kapła­na pod­czas nie­dziel­nej Eucha­ry­stii w szcze­gól­ny spo­sób pod­kre­śla­ją pas­chal­ny wymiar czter­dzie­sto­dnio­we­go postu. Nawet w cza­sie Męki Pań­skiej (od V Nie­dzie­li Wiel­ko­post­nej), gdy odma­wia się spe­cjal­ną pre­fa­cję prze­pi­sa­na wła­śnie na ten czas, nie zni­ka z oczu wier­nych pas­chal­ny wymiar ocze­ki­wa­nia.

W Wiel­kim Poście maria­wi­ci w szcze­gól­ny spo­sób zgłę­bia­ją ducho­we tre­ści. Kon­tem­pla­cji Męki Pań­skiej słu­żą dwa nabo­żeń­stwa, cha­rak­te­ry­stycz­ne dla pol­skiej poboż­no­ści kato­lic­kiej. Jest to Dro­ga Krzy­żo­wa (odpra­wia­na w piąt­ki) oraz Gorz­kie Żale (prze­zna­czo­ne na nie­dzie­le). Rocz­nej repa­ra­cji, to zna­czy pod­su­mo­wa­niu roz­wo­ju ducho­we­go i poszu­ki­wa­niu impul­sów do wzra­sta­nia w chrze­ści­jań­skiej dosko­na­ło­ści, słu­żą kil­ku­dnio­we reko­lek­cje. Orga­ni­zo­wa­ne są one we wszyst­kich para­fiach maria­wic­kich.

Zasa­dą jest, iż przed cza­sem Wiel­kie­go Postu duchow­ni bio­rą udział reko­lek­cjach kapłań­skich, któ­rym prze­wod­ni­czą bisku­pi. Reko­lek­cje para­fial­ne mają na celu zasta­no­wić się nad stop­niem wypeł­nia­nia wła­sne­go powo­ła­nia chrze­ści­jań­skie­go, powo­ła­nia wzglę­dem Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia (maria­wi­ty­zmu) oraz nad roz­wo­jem cnót chrze­ści­jań­skich. Uwień­cze­niem reko­lek­cji jest Spo­wiedź Świę­ta.

Oprócz powyż­szych prak­tyk poboż­no­ścio­wych wier­nym zale­ca się post. Nie musi on pole­gać na wstrzy­my­wa­niu się od pokar­mów mię­snych. Cho­dzi tu przede wszyst­kim o zwró­ce­nie uwa­gi na dobro­wol­ne wyrze­cze­nie się jakie­goś pokar­mu, czy inne­go typu przy­jem­no­ści. Post ści­sły zale­ca­ny jest w Śro­dę Popiel­co­wą oraz Wiel­ki Pią­tek. Nie obo­wią­zu­je on nato­miast w nie­dzie­le oraz w świę­to Zwia­sto­wa­nia NMP (w tym roku prze­su­nię­te na 26 III).

Mówiąc o Wiel­kim Poście w Koście­le Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów nie moż­na tego cza­su trak­to­wać jako rze­czy­wi­sto­ści ode­rwa­nej od Świąt, do któ­rych przy­go­to­wu­je. Mówie­nie o poku­cie i nawró­ce­niu uka­zu­je wier­nym per­spek­ty­wę chwa­leb­ne­go Zmar­twych­wsta­nia. Stąd też roz­wa­ża­nia doty­czą­ce wła­snej grzesz­no­ści słu­żą kon­struk­tyw­nej reflek­sji odno­śnie odpo­wie­dzi na pyta­nie: co mam czy­nić, bym stał się świę­tym?

War­to w tym miej­scu pod­kre­ślić fakt, iż maria­wi­ci, według wska­za­nia Zało­ży­ciel­ki – św. Marii Fran­cisz­ki Kozłow­skiej —  roz­róż­nia­ją dwa cykle świąt kościel­nych. Odno­śnie świat rucho­mych jako począ­tek roku litur­gicz­ne­go Matecz­ka wska­za­ła Wiel­ki Czwar­tek, zaś świat sta­łych dzień 2 sierp­nia (Świę­to Mat­ki Bożej Aniel­skiej i Obja­wie­nia Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia). Po roku 1935 zauwa­ża się też ten­den­cję zwra­ca­nia uwa­gi na I nie­dzie­lę Adwen­tu jako pierw­szy dzień roku kościel­ne­go. Mamy więc do czy­nie­nia z trze­ma róż­ny­mi dnia­mi roz­po­czy­na­ny­mi rok litur­gicz­ny, któ­re to arty­ku­łu­ją odmien­ne tre­ści (Eucha­ry­stia i Pas­cha – Dzie­ło Wiel­kie­go Miło­sier­dzia – Ocze­ki­wa­nie na paru­zję).