Bądź jak skrzydła dwa, gdy braknie sił

Jak sami piszą o sobie są czymś wię­cej niż chó­rem. „Zaczę­li­śmy śpie­wać z miło­ści do Boga i muzy­ki, a muzy­ka sta­ła się dla nas języ­kiem, któ­rym mówi­my całe­mu świa­tu o tym, jak wspa­nia­ły jest Zba­wi­ciel i jak jest nam bli­ski”. Jeden z naj­lep­szych, o ile nie naj­lep­szych pol­skich chó­rów, Trze­cia Godzi­na Dnia, zagrał w sobo­tę 6. grud­nia br. swój kolej­ny kon­cert w kate­drze lute­rań­skiej św. Trój­cy w War­sza­wie.

Nazwa chó­ru jest nawią­za­niem do momen­tu zesła­nia Ducha Świę­te­go, kie­dy Bóg w tak szcze­gól­ny spo­sób wszedł w życie czło­wie­ka poprzez zawią­za­nie wspól­no­ty Kościo­ła, któ­ra odtąd gło­si w świe­cie Dobrą Nowi­nę – praw­dę o przyj­ściu Chry­stu­sa, o miło­ści Boga wobec każ­de­go z nas. Sta­ra­ją się oni wypeł­nić swo­ją misję gło­sząc Ewan­ge­lię poprzez język muzy­ki.

Gru­pa to przede wszyst­kim pra­wie sześć­dzie­się­cio­oso­bo­wy chór, któ­re­go dyry­gen­tem jest Piotr Naza­ruk, będą­cy jed­no­cze­śnie kom­po­zy­to­rem, auto­rem tek­stów, aran­że­rem, współ­pro­du­cen­tem, a nawet jed­nym z soli­stów. Z zespo­łem mogli­śmy usły­szeć Ele­ono­rę Nie­men, Ewę Ury­gę i Rober­ta Ami­ria­na, obec­nie soli­sta­mi są: Beata Bed­narz, Nata­lia Nie­men-Otrem­ba, Mate­usz Otrem­ba (Mate.O), Piotr Naza­ruk i Mie­tek Szcze­śniak.

W ostat­nim kon­cer­cie par­tie solo­we wyko­ny­wa­li tak­że: Beata Wło­dar­ska, Emi­lia Der­kow­ska, Jaś Radwan, Jarek Wiszo­wa­ty i wie­lu innych chó­rzy­stów. Muzy­cy, któ­rzy współ­pra­cu­ją z TGD to Paweł Zarec­ki (instru­men­ty kla­wi­szo­we, aran­ża­cje, pro­duk­cja), Bar­tek Jaku­biec (gita­ra), Wie­siu Sała­ta (bas), Seba­stian Urban (per­ku­sja), Grześ Pio­trow­ski (sak­so­fon) oraz Hania Paw­łow­ska (flet).

Gru­pa powsta­ła w 1988 roku, a doro­bek to “Szach­ma­ty” (1990), “Wiel­kie spra­wy” (1991), “Jest Ktoś” (1994), “Hosan­na” (1998) i “Na żywo” (2001). Efek­ta­mi pro­fe­sjo­na­li­zmu, wia­ry i zaan­ga­żo­wa­nia są utwo­ry takie jak „Alle­lu­ja” (temat G. F. Haen­dla), „Hosan­na” czy „Water­wal­ker”. Chór wie­le kon­cer­tu­je, tak­że poza gra­ni­ca­mi kra­ju. Naj­więk­szą popu­lar­ność przy­niósł mu kon­cert wiel­ka­noc­ny w 2001 roku dla TVP 2, wie­lo­krot­nie emi­to­wa­ny na ante­nie Tele­wi­zji Pol­skiej, z któ­re­go utwo­ry zebra­no na pły­cie „Na żywo”.

Co waż­ne, TGD to zespół eku­me­nicz­ny – zarów­no soli­ści, jak i chó­rzy­ści są repre­zen­tan­ta­mi róż­nych wyznań chrze­ści­jań­skich, pocho­dzą­cy z bar­dzo wie­lu zakąt­ków Pol­ski. Wspa­nia­łą oka­zją do pozna­nia gru­py, pod­pa­trze­nia, a zara­zem naucze­nia się wie­le od stro­ny muzycz­nej – a dla samych chó­rzy­stów naj­bar­dziej inten­syw­nym i twór­czym cza­sem — są orga­ni­zo­wa­ne corocz­nie warsz­ta­ty muzycz­ne, po któ­rych naj­lep­si mają szan­sę dołą­czyć do chó­ru.

Kon­cert, któ­ry odbył się w War­sza­wie, był zwień­cze­niem okre­su pra­cy od wyda­nia ostat­niej pły­ty. TGD zapre­zen­to­wa­ła boga­ty mate­riał przy­go­to­wy­wa­ny przez ostat­ni rok, wzbo­ga­co­ny dodat­ko­wo o nowe aran­ża­cje zna­nych kolęd i pasto­ra­łek. Utwo­ry te moż­na było usły­szeć już na kil­ku mniej­szych kon­cer­tach zagra­nych w Pol­sce, lecz po raz pierw­szy wyko­na­no je w peł­nym skła­dzie soli­stów i chó­rzy­stów, nie­kie­dy w jesz­cze ubo­ga­co­nych wer­sjach. Pod­czas wystę­pu zespół wspar­ły od stro­ny muzycz­nej: sak­so­fon (Hen­ryk Miś­kie­wicz, gra­ją­cy z Anną Marią Jopek), kotły, tam-tamy, dodat­ko­wy zestaw bęb­nów, sek­cja dęta (trąb­ka, puzon), skrzyp­ce, wio­lon­cze­la i kon­tra­bas.

Gdy dotar­łem do kate­dry ewan­ge­lic­ko-augs­bur­skiej p.w. Trój­cy Świę­tej w War­sza­wie, pró­ba była w trak­cie. Na samym środ­ku pre­zbi­te­rium kościo­ła (rotun­da) usta­wio­no kil­ku­me­tro­wą, sta­lo­wą cho­in­kę, na któ­rej miej­sca zaj­mo­wa­ła sek­cja smycz­ko­wa i nie­któ­rzy z soli­stów; pozo­sta­łe instru­men­ty zosta­ły ulo­ko­wa­ne pię­tro wyżej, po obu stro­nach bal­ko­nu. Efek­tu doda­wa­ła bar­dzo uroz­ma­ico­na cho­re­ogra­fia – nie­ustan­ne zmia­ny usta­wie­nia chó­rzy­stów i ich wie­lo­krot­na rota­cja, soli­ści śpie­wa­ją­cy z wie­lu miejsc kościo­ła, a do tego bar­dzo żywa gesty­ku­la­cja dyry­gen­ta, nie­ustan­nie zapra­sza­ją­ce­go do wspól­ne­go śpie­wu. Występ roz­po­czął się punk­tu­al­nie o 17:00. Dla wie­lu słu­cha­czy zabra­kło miej­sca z powo­du wiel­kie­go zain­te­re­so­wa­nia osób z całej Pol­ski.

Na począ­tek wyko­na­no „Bóg się rodzi” (aku­stycz­nie), a dalej inne utwo­ry – „Coolen­da” (Piotr Naza­ruk), „Raduj się świe­cie” (Mie­tek Szcze­śniak), „Będzie dobrze” (Basia Wło­dar­ska), „I say a lit­tle pray­er”, „Zanim powiem sło­wo”, „Nie­po­ję­ta łaska”, „W cie­niu Two­ich rąk”, „Otwórz okna” (Emi­lia Der­kow­ska & Jaś Radwan), prze­pla­ta­ne kolę­da­mi „Z naro­dze­nia Pana” (Jarek Wiszo­wa­ty), „Przy­bie­że­li do Betle­jem”, „Słu­chaj, brzmi anio­łów pieśń” (Mate.O), „Gdy się Chry­stus rodzi”, „Bóg się rodzi” (Piotr Stro­my­ło), „W Betle­jem”, „W ubo­giej sta­jen­ce”, „Hej, w dzień naro­dze­nia” i inny­mi. Kościół roz­błysł świa­tłem, gdy pod­czas jed­nej z pie­śni wszy­scy widzo­wie wznie­śli w górę zim­ne ognie, lub gdy chó­rzy­ści roz­da­li sie­dzą­cym w ław­kach zapa­lo­ne świecz­ki. W pew­nym sen­sie momen­tem kul­mi­na­cyj­nym była chwi­la, kie­dy Mie­tek Szcze­śniak zaśpie­wał ze szczy­tu cho­in­ki „Cichą noc”, a w tym cza­sie śpie­wa­cy dzie­li­li się opłat­kiem z widza­mi.

Występ zakoń­czył „Mój ląd” wyko­na­ny przez Emi­lię Der­kow­ską. W pew­nym sen­sie sły­sze­li­śmy kon­cert dwa razy, ponie­waż – dla dobra nagra­nia tele­wi­zyj­ne­go – wszyst­kie utwo­ry wyko­na­no po raz dru­gi.

Nie bez powo­du kon­cert nazwa­no naj­więk­szym wyda­rze­niem muzycz­nym tego­rocz­nych świąt Boże­go Naro­dze­nia. Zosta­nie on wyemi­to­wa­ny na ante­nie TVP 2 w dzień Wigi­lii o godz. 17:10 (część I) i 20:20 (część II).

Mnie – jako widza – urzekł pro­fe­sjo­na­lizm wyko­na­nia kom­po­zy­cji, przy­go­to­wa­nie wszyst­kich bio­rą­cych udział w przed­się­wzię­ciu muzy­ków i woka­li­stów, atmos­fe­ra pod­czas kon­cer­tu, a nade wszyst­ko pro­sto­ta i pięk­no, któ­rej uży­li do dzie­le­nia się z nami rado­sną nowi­ną zba­wie­nia i przyj­ścia Jezu­sa na zie­mię.

„On zna każ­de ser­ce, nie odwra­ca się, gdy wzy­wa­my Go,

kocha nas pomi­mo tego, że tak nie­wie­le może­my Mu dać.

Nie­po­ję­ta łaska Jego wciąż dosię­ga nas,

Gdy pod­no­si prze­mie­nia ser­ca

I uwal­nia nas praw­da ta”.