Bóg i baśnie

Kon­cep­cja baśni Han­sa Chri­stia­na Ander­se­na to “kom­bi­na­cja rozu­mie­nia ludz­kie­go życia jako baśni, w któ­rej Bóg koń­czy wszyst­ko hap­py endem po dru­giej stro­nie śmier­ci” – uwa­ża publi­cyst­ka, ks. dr Katha­ri­ne Lil­le­oer (Kościół Ludo­wy). Stu­dia nad wąt­ka­mi teo­lo­gicz­ny­mi w dzie­łach duń­skie­go poety dopro­wa­dzi­ły ją do kon­klu­zji innej od tra­dy­cyj­nie for­mu­owa­nej na pod­sta­wie oso­bi­stych wie­rzeń pisa­rza.

Wie­le ksią­żek i publi­ka­cji poświę­co­nych tej tema­ty­ce opie­ra się na życio­ry­sie Ander­se­na i lite­rac­kich walo­rach jego dzieł. Oso­bi­ste wie­rze­nia wiel­kie­go Duń­czy­ka opi­sy­wa­nych jest czę­sto jako mie­szan­ka racjo­na­li­zmu wyzna­wa­ne­go przez ojca z prze­sąd­no­ścią mat­ki. Ogrom­ny wpływ Ne powsta­nie tej kon­cep­cji miał żyją­cy pod koniec XIX wie­ku kry­tyk, Georg Bran­des, któ­ry był nie­przy­ja­zny chrze­ści­jań­stwu i — w opi­nii ks. dr Lil­le­oer — “nie widział bądź nie chciał dostrzec inten­cji Ander­se­na, aby poka­zać w baśniach wątek rela­cji Boga z czło­wie­kiem. Zda­niem autor­ki inter­pre­ta­cja Ander­se­na cen­tral­nych kon­cep­cji teo­lo­gicz­nych nie jest mniej war­to­ścio­wa, niż wkład Soere­na Kier­ke­ga­ar­da.