Czy coś się zmieni w Kościele?

Pyta­nie o przy­szłość dia­lo­gu mię­dzy Kościo­łem rzym­sko­ka­to­lic­kim a Kościo­ła­mi pro­te­stanc­ki­mi po wybo­rze Ben­dyk­ta XVI stoi pod zna­kiem zapy­ta­nia. Czło­wiek, któ­ry przed kil­ko­ma laty w zre­da­go­wa­nej przez sie­bie dekla­ra­cji Domi­nus Iesus, zakwe­stio­no­no­wał ekle­zjal­ność deno­mi­na­cji pro­te­stanc­kich, jest dziś Bisku­pem Rzy­mu i naj­wyż­szym dusz­pa­ste­rzem naj­więk­szej wspól­no­ty chrze­ści­jań­skiej. Czy jest szan­sa na zmia­ny w Koście­le?

Ame­ry­kań­scy pro­te­stan­ci róż­nie oce­nia­ją wybór kar­dy­na­ła Rat­zin­ge­ra na papie­ża. Wie­lu wąt­pi w jaki­kol­wiek postęp w dia­lo­gu eku­me­nicz­nym.

Meinard Sche­rer Emunds, współ­re­dak­tor maga­zy­nu U. S. Catho­lic, świa­dom wie­lu wąt­pli­wo­ści, jest zda­nia, iż Bene­dykt XVI ma szan­sę zasko­czyć chrze­ści­jań­stwo swą eku­me­nicz­ną dzia­łal­no­ścią. Osta­tecz­nie, jak pisał nie­daw­no Emunds, “jed­ną z pierw­szych rze­czy, jaką zro­bił Bene­dykt XVI zaraz po wybra­niu go na papie­ża, było roze­sła­nie do licz­nych kon­gre­ga­cji pro­te­stanc­kich listów z zapew­nie­niem, że dia­log eku­me­nicz­ny będzie jed­nym z głów­nych zadań jego pon­ty­fi­ka­tu.”

***

Jak infor­mu­ją źró­dła ame­ry­kań­skie pro­te­stan­ci cze­ka­ją nie tyl­ko na efek­ty w dia­lo­gu eku­me­nicz­nym, lecz tak­że na kon­kret­ne zmia­ny w samym Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim. Jed­nak rów­nież kato­li­cy mają nadzie­ję na refor­my. Nie­ustan­nie wra­ca­ją pyta­nia z dzie­dzi­ny moral­no­ści oraz teo­lo­gii pasto­ral­nej. Powra­ca też pyta­nie o ordy­na­cję kobiet. Czy będzie moż­li­wa?

Mnie oso­bi­ście mil­cze­nie hie­rar­chów kościel­nych w tych tema­tach napa­wa nie­po­ko­jem. Nie sądzę, by mil­cze­nie w co raz poru­sza­nych przez świec­kich kwe­stiach, takich jak na przy­kład świę­ce­nia dla kobiet, było pozy­tyw­nym zna­kiem — jakimś świa­dec­twem sta­bi­li­za­cji w Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim.

Nie jest dobrze, jeśli hie­rar­cho­wie nie wycho­dzą pierw­si z ini­cja­ty­wą prze­dys­ku­to­wa­nia róż­nych nur­tu­ją­cych cały Kościół pro­ble­mów. Cze­ka­nie na reak­cję ludu spro­wa­dza­ło do tej pory funk­cję bisku­pów i insty­tu­cji Kościel­nych do roli “uci­sza­cza” spo­rów. Czy takie postę­po­wa­nie jest wyra­zem tro­ski o sta­bi­li­za­cję Kościo­ła, któ­ra umoż­li­wia­ła­by zba­wie­nie ludzi? Nie wyda­je mi się. Takie postę­po­wa­nie dostoj­ni­ków kościel­nych może nawet znie­chę­cać do kato­li­cy­zmu.

Z dru­giej stro­ny to Bene­dykt XVI, nie cze­ka­ja­cy na nowe złe wia­do­mo­ści o nad­uży­ciach wśród kle­ru, posta­no­wił zadzia­łać zawcza­su. Jed­nym z publicz­nych wyra­zów jego poli­ty­ki były nie­daw­ne homi­lie adre­so­wa­ne głów­nie do dusz­pa­ste­rzy.

Czy papież sam podej­mie temat roli kobiet w Koście­le, ich służ­by i zadań? Czy w kon­kret­ny spo­sób wypo­wie się na temat ich powa­ła­nia? Prwa­do­po­dob­nie tak. Moż­na jesz­cze odpo­wie­dzieć sło­wa­mi arcy­bi­sku­pa Bruk­se­li i Meche­len, kard. G. Dan­ne­el­sa: “Treść pudin­gu leży w jego jedze­niu.”