Edmilson — Piłkarski misjonarz

Chry­stus zmie­nił jego życie i to z tą zmia­ną wią­że on swój suk­ces pił­kar­ski. José Gomes Mora­es Edmil­son uro­dził się w Tagu­arin­tin­ga, w małym mia­stecz­ku leżą­cym 350 km na pół­noc od Sao Pau­lo. Był dru­gim dziec­kiem bied­nej rodzi­ny, któ­ra zara­bia­ła na życie zry­wa­jąc na plan­ta­cjach poma­rań­cze. W pił­kę zaczął grać na uli­cy. Mając 11 lat poma­gał rodzi­com w polu, a zara­zem śnił o byciu pił­ka­rzem. I tak wła­śnie się sta­ło. Pił­ka noż­na wycią­gnę­ła Edmil­so­na i jego rodzi­nę z bie­dy. Swój suk­ces przy­pi­su­je on wie­rze w Jezu­sa Chry­stu­sa.

Został wycho­wa­ny w prak­ty­ku­ją­cej rodzi­nie kato­lic­kiej. Jed­nak­że w 1993 r. poczuł szcze­gól­ne powo­ła­nie do czy­ta­nia Biblii i do życia jej nauką. Jako dziec­ko był mini­stran­tem w para­fii kato­lic­kiej, ale fakt ten nie ode­grał w jego życiu więk­szej roli. Wów­czas bar­dziej żył pił­ką noż­ną, ani­że­li reli­gią. Zapi­sał się do malut­kie­go klu­bu pił­kar­skie­go „XV de Jau”. Na tre­nin­gi musiał iść pie­cho­tą dwie godzi­ny dro­gi w jed­ną stro­nę, więc pra­wie już zre­zy­gno­wał ze snu o byciu pił­ka­rzem.

Jego rodzi­ce nie byli w sta­nie mu pomóc, a poza tym rodzi­na potrze­bo­wa­ła jego rąk, aby zara­biał zry­wa­niem poma­rań­czy. Znie­chę­co­ny zaczął źle się pro­wa­dzić, prze­by­wać w towa­rzy­stwie, któ­re mia­ło na nie­go zły wpływ. Nad­uży­wał alko­ho­lu i do świ­tu włó­czył się z kole­ga­mi po uli­cach. Kie­dy wszyst­ko już wska­zy­wa­ło na to, że Edmil­son jest już stra­co­nym „przy­pad­kiem” gra­cza pił­kar­skie­go, jeden z jego towa­rzy­szy zaczął mówić mu o Jezu­sie i go zapi­sał do „Atle­tów Chry­stu­sa”. Odtąd wszyst­ko nagle się zmie­ni­ło. Zbli­że­nie z wia­rą w Chry­stu­sa spo­wo­do­wa­ło, że Edmil­son cał­ko­wi­cie zmie­nił swój spo­sób życia.

W 1994 r. prze­pro­wa­dził się do Sao Pau­lo, gdzie został przy­ję­ty do eki­py junio­rów w klu­bie „Sao Pau­lo”. Rok póź­niej grał w eki­pie, któ­ra zdo­by­ła tytuł mistrzow­ski Con­me­bol i tytuł mistrzow­ski Sta­nu Sao Pau­lo dru­żyn w wie­ku poni­żej 20 lat. Wkrót­ce został przy­ję­ty do eki­py zawo­do­wej. Grał tam jako roz­pro­wa­dza­ją­cy, w środ­ku, gdyż dru­ży­na posia­da­ła już wie­lu obroń­ców, a taka wła­śnie była jego ofi­cjal­na dotąd pozy­cja.

Na począt­ku czę­sto musiał z naka­zu tre­ne­ra zmie­niać pozy­cję, więc trud­no było mu się zna­leźć na wła­ści­wym miej­scu. Dopie­ro w 2000 r. już na sta­łe prze­szedł na sta­łą pozy­cję jako środ­ko­wy obroń­ca. Odtąd zaczął być coraz bar­dziej zna­ny i podzi­wia­ny jako jeden z lep­szych bra­zy­lij­skich gra­czy. On sam cią­gle powta­rza, że do suk­ce­su zapro­wa­dzi­ła go jego wia­ra w Boga. Uda­ło mu się speł­nić marze­nie jego, jego rodzi­ców i bra­ta: stać się zawo­do­wym pił­ka­rzem i popra­wić warun­ki życia swo­je­go i swo­ich naj­bliż­szych. W pamię­ci wie­lu na całym świe­cie pozo­sta­nie obraz Edmil­so­na, kie­dy razem z Lucio i Kaká na kola­nach­dzię­ko­wa­li Bogu, klę­cząc na tra­wie boiska pił­kar­skie­go zaraz po zakoń­cze­niu zwy­cię­skie­go, fina­ło­we­go meczu pił­kar­skie­go prze­ciw Niem­com, na ostat­nich pił­kar­skich Mistrzo­stwach Świa­ta.