George Weigel o polskim Kościele

Powo­ła­nia kapłań­skie są nadal wyso­kie, a Kościół pozo­sta­je naj­bar­dziej powa­ża­ną insty­tu­cją. Ame­ry­kań­scy przy­ja­cie­le Weigla, któ­rzy odwie­dzi­li Kra­ków byli zadzi­wie­ni fak­tem, że głów­ną spo­łecz­ną aktyw­no­ścią w nie­dziel­ne poran­ki jest cho­dze­nie na mszę. Mimo to, zapał, poboż­ność i wyso­kie współ­czyn­ni­ki reli­gij­nych prak­tyk to nie cała histo­ria pol­skie­go kato­li­cy­zmu. Weigel uwa­ża, że pol­ski epi­sko­pat rzad­ko zabie­ra praw­dzi­wie publicz­ny głos w deba­cie nad kwe­stią życia, bio­tech­no­lo­gią i mał­żeń­stwem. Są to pro­ble­my któ­re wstrzą­sa­ją euro­pej­ski­mi i pół­noc­no­ame­ry­kań­ski­mi demo­kra­cja­mi.

Bory­ka­ją­cy się z mark­si­zmem Pola­cy nie sta­nę­li przed wyzwa­niem post­mo­der­ni­stycz­ne­go scep­ty­cy­zmu i rela­ty­wi­zmu, któ­re pod­ko­pa­ły cywi­li­za­cyj­ne zasa­dy zachod­niej Euro­py. Te wyzwa­nia dopie­ro sto­ją przed Kościo­łem w Pol­sce, któ­ry powi­nien sta­rać się pogłę­bić inte­lek­tu­al­ną i ducho­wą for­ma­cję w die­ce­zjal­nych semi­na­riach, by księ­ża byli dobrze przy­go­to­wa­ni do radze­nia sobie z kwe­stia­mi kato­lic­kiej wia­ry i prak­ty­ki, nie­uchron­nie poja­wia­ją­cy­mi się w nowo­cze­snym spo­łe­czeń­stwie. I to radze­nia sobie poprzez udzie­la­nie prze­ko­ny­wu­ją­cych odpo­wie­dzi innych niż „ponie­waż ja tak mówię”.

W naucza­niu Jan Paw­ła Wiel­kie­go moż­na zna­leźć pomoc dla sto­ją­cych przed Kościo­łem wyzwań. Kościół powi­nien odpo­wia­dać na naj­trud­niej­sze kwe­stie współ­cze­sne­go życia się­ga­jąc do pogłę­bio­ne­go bogac­twa swo­jej tra­dy­cji.