Hitler był religijnym przywódcą

Micha­el Hese­mann uwa­ża, że nazizm był sek­tą, któ­ra pomie­sza­ła ezo­te­ry­kę z okul­ty­zmem, i w któ­rej Hitler miał odgry­wać rolę odku­pi­cie­la. W swo­jej książ­ce „Reli­gia Hitle­ra” pisze on, że reli­gij­ny cha­rak­ter naro­do­we­go socja­li­zmu jest pod­sta­wą do zro­zu­mie­nia wewnętrz­nej logi­ki ruchu i fana­tycz­nej wier­no­ści zwo­len­ni­ków Hitle­ra, któ­ra dopro­wa­dzi­ła do holo­cau­stu.

Hese­mann uwa­ża, że Hitler tak bar­dzo nie­na­wi­dził Kościo­ły chrze­ści­jań­skie i Juda­izmu, że myślał o zastą­pie­niu ich przez nową reli­gię, któ­ra mia­ła­by swo­ją wła­sną litur­gię i świę­te księ­gi. Do kano­nu nowej reli­gii należałaby„Moja Wal­ka”, pisma Alfre­da Rosen­ber­ga i nauki kom­po­zy­to­ra Richar­da Wagne­ra. Rolę Mesja­sza w tej nowej reli­gii Hitler zare­zer­wo­wał dla sie­bie.

Dla Hese­man­na reli­gij­na reto­ry­ka naro­do­we­go socja­li­zmu była czymś o wie­le wię­cej, ani­że­li tyl­ko zwy­kłą stra­te­gią pro­pa­gan­do­wą, a zarów­no Hitler, jak i jego naj­go­ręt­si zwo­len­ni­cy byli pew­ni, że dzia­ła­ją zgod­nie z wolą jakie­goś wyż­sze­go bóstwa.

Naro­do­wy socja­lizm miał być dla Hitle­ra niczym innym, jak wpro­wa­dze­niem serii ist­nie­ją­cych prą­dów ezo­te­rycz­nych XIX wie­ku, wśród któ­rych były teo­zo­fia, ario­zo­fia i wagne­ryzm. Według Hese­man­na pra­wie cała eli­ta Trze­ciej Rze­szy inten­syw­nie stu­dio­wa­ła ezo­te­rycz­ną dok­try­nę Richar­da Wagne­ra oraz neo­gno­styc­ką misty­kę, a nie­któ­rzy z nich nale­że­li wręcz do róż­nych okul­ty­stycz­nych i sekret­nych zrze­szeń.

Autork­siąż­ki uwa­ża, że to głów­nie dok­try­na neo­gno­styc­ka przy­czy­ni­ła się do roz­wo­ju myśli anty­se­mi­ty­zmu mają­ce­go dopro­wa­dzić do wyeli­mi­no­wa­nia Żydów,bowiem w tej dok­try­nie Bóg Żydów był przed­sta­wia­ny jako Bóg niż­szy, słab­szy, jako pie­kiel­ny i utoż­sa­mia­ny z demo­nem.

Dla Hese­man­na wymiar reli­gij­ny naro­do­we­go socja­li­zmu był dotąd spy­cha­ny zawsze na dru­gi plan, bowiem widzia­no samą reli­gię jako coś dru­go­rzęd­ne­go, ide­ali­zu­jąc ją i nie dostrze­ga­jąc jej destruk­cyj­nych czyn­ni­ków. Sytu­acja się zmie­ni­ła dopie­ro po ata­ku prze­pro­wa­dzo­nym przez fana­ty­ków reli­gij­nych 11. wrze­śnia 2001 r., któ­rzy zabi­li sie­bie i tysią­ce innych osób w imię Alla­ha. „To nas nauczy­ło, że reli­gia jest czymś znacz­nie wię­cej, ani­że­li tyl­ko oso­bi­stym wie­rze­niem”, powie­dział Hese­mann, aby na koniec pod­su­mo­wać, że reli­gia jest „siłą, któ­ra może pocią­gnąć ludzi do tego, co jest naj­bar­dziej wznio­słe lub naj­niż­sze, zawsze przy tym obie­cu­jąc odku­pie­nie”.