Hope UCC — Wspólnota Nadziei

To jest praw­dzi­wa histo­ria. To histo­ria i żywe świa­dec­two tego, jak cho­ro­ba i śmierć mogą zostać zamie­nio­ne w życie, roz­pacz — w nadzie­ję, a odrzu­ce­nie i pogar­da — w miłość i posłu­gę. Histo­ria Hope UCC jest przy­kła­dem tego, jak wspa­nia­le róż­no­rod­ny powi­nien być i może być kościół Jezu­sa Chry­stu­sa i jak trud­ną, ale i wspa­nia­łą wia­rę wyzna­je­my.

W paź­dzier­ni­ku 1992 roku Wie­leb­na Leslie Pen­ro­se, wów­czas pastor Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Meto­dy­stycz­ne­go w miej­sco­wo­ści Tul­sa w sta­nie Okla­ho­ma (USA), spo­tka­ła się z gru­pą zna­jo­mych i zaprzy­jaź­nio­nych rodzin by podzie­lić się z nimi swo­ją wizją posłu­gi w koście­le. Wie­leb­na Pen­ro­se chcia­ła pra­co­wać z nosi­cie­la­mi wiru­sa HIV i cho­ry­mi na AIDS, tak, by nie byli oni pozba­wie­ni opie­ki dusz­pa­ster­skiej i pozo­sta­wie­ni sami sobie. Na pierw­sze spo­tka­nie przy­by­ło sie­dem zain­te­re­so­wa­nych par, a tak­że biskup die­ce­zji. Po mie­sią­cach modlitw i roz­wa­ża­nia Pisma zade­cy­do­wa­li, że nowa wspól­no­ta będzie się nazy­wa­ła „Wspól­no­tą Nadziei” (Com­mu­ni­ty of Hope), a jej mot­tem będą trzy cyta­ty z Pisma: „Sta­raj­cie się o pomyśl­ność mia­sta, do któ­re­go ska­za­łem was na wygna­nie” (Jer. 29:7); „I rzekł do nich owe­go dnia gdy nastał wie­czór, ‘Prze­praw­my się na dru­gą stro­nę’” (Mar. 4:35); „Dla­te­go w miej­sce Chry­stu­sa posel­stwo spra­wu­je­my” (2 Kor 5:20).” W kwiet­niu 1993 roku na lokal­nym syno­dzie ogło­szo­no, że powsta­ła taka wspól­no­ta. Począt­ko­wo nie było ani budyn­ku, ani biu­ra, ani tele­fo­nu — tyl­ko sami wier­ni, ich wia­ra, wizja i entu­zjazm. Jakoś jed­nak wszyst­ko ruszy­ło z miej­sca: kościół zapew­nił pen­sję dla pastor Pen­ro­se na okres jed­ne­go roku, jed­na z para­fii meto­dy­stycz­nych zapro­po­no­wa­ła na nabo­żeń­stwa swo­ją piw­ni­cę, śpiew­ni­ki poda­ro­wa­ła pew­na księ­gar­nia, a sumę $300 zaofia­ro­wa­ła rodzi­na jed­ne­go z zało­ży­cie­li wspól­no­ty, któ­ry w mię­dzy­cza­sie zmarł na AIDS. Na pierw­szym nabo­żeń­stwie 20 czerw­ca 1993 zgro­ma­dzi­ło się 48 uczest­ni­ków: ludzi z wiru­sem HIV, umie­ra­ją­cych na AIDS, zdro­wych, ich rodzi­ny, part­ne­rzy i przy­ja­cie­le.

Prak­tycz­nie od począt­ku swe­go ist­nie­nia wspól­no­ta zaan­ga­żo­wa­ła się w pra­cę socjal­ną w swo­im śro­do­wi­sku: spo­tka­nia z więź­nia­mi oraz kuch­nię dla ubo­gich. O tym, że życie nie jest łatwe i pro­ste Com­mu­ni­ty of Hope prze­ko­na­ła się już po trzech mie­sią­cach, gdy dotych­czas gosz­czą­ca ich para­fia meto­dy­stycz­na popro­si­ła Wspól­no­tę o wypro­wa­dze­nie się z piw­ni­cy kościo­ła — regu­lar­nym wier­nym nie podo­bał się fakt, że cześć wier­nych nale­ża­ła do mniej­szo­ści sek­su­al­nych. Wspól­no­ta zna­la­zła mały budy­nek, któ­ry mógł ją pomie­ścić i nie był zbyt dro­gi. Pomi­mo śred­niej dwóch zgo­nów na AIDS co mie­siąc, po roku ist­nie­nia Wspól­no­ta liczy­ła już oko­ło 70 osób i była zaan­ga­żo­wa­na nie tyl­ko w dusz­pa­ster­stwo nosi­cie­li wiru­sa HIV, ale tak­że w kar­mie­nie bez­dom­nych, misję w kra­jach Ame­ry­ki Środ­ko­wej, opie­kę nad ofia­ra­mi prze­mo­cy domo­wej oraz wspar­cie dla osób i rodzin bory­ka­ją­cych się z AIDS. Nowe, trze­cie miej­sce kul­tu, wspól­no­ta dzie­li­ła z para­fią uni­ta­riań­ską i nie­za­leż­ną para­fią kato­lic­ką.

W 1995 roku zmarł na AIDS Mark V., któ­re­go marze­niem było stwo­rze­nie tanich miesz­kań dla osób umie­ra­ją­cych na AIDS. Wier­ni pozo­sta­li wier­ni jego marze­niom i w 1996 roku Com­mu­ni­ty of Hope otrzy­ma­ła w pre­zen­cie mały dupleks, w któ­rym otwo­rzy­ła „Dom Nadziei” (Hope House), gdzie mogą skrom­nie miesz­kać dwie rodzi­ny z AIDS, a wier­ni zapew­nia­ją im pod­sta­wo­wą pomoc jak dojaz­dy do leka­rza, zro­bie­nie zaku­pów itp. W 1998 roku Wspól­no­ta kupi­ła sta­ry zde­wa­sto­wa­ny budy­nek kościel­ny, któ­ry wyre­mon­to­wa­ła ogrom­nym nakła­dem pra­cy i środ­ków. Com­mu­ni­ty of Hope liczy­ła wte­dy 90 osób.

Naj­bo­le­śniej­szym momen­tem w histo­rii Wspól­no­ty Nadziei było roz­sta­nie ze Zjed­no­czo­nym Kościo­łem Meto­dy­stycz­nym. Już od począt­ku swe­go ist­nie­nia Wspól­no­ta budzi­ła nie­chęć co nie­któ­rych wier­nych i duchow­nych. Nie wszyst­kim odpo­wia­da­ło, że jest para­fią otwar­tą na każ­de­go, że są w niej oso­by z HIV i umie­ra­ją­ce na AIDS, mniej­szo­ści sek­su­al­ne. Osta­tecz­nie we wrze­śniu 1999 roku Com­mu­ni­ty of Hope razem ze swo­ją pastor opu­ści­ła Zjed­no­czo­ny Kościół Meto­dy­stycz­ny i zosta­ła przy­ję­ta do Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Chry­stu­sa (Uni­ted Church of Christ), jako Hope UCC — Nadzie­ja UCC.

Hope UCC liczy obec­nie oko­ło 200 człon­ków, z cze­go na nabo­żeń­stwie spo­ty­ka się śred­nio 70 osób. Para­fia jest bar­dzo zróż­ni­co­wa­na — człon­ka­mi są leka­rze, praw­ni­cy, pro­fe­so­ro­wie uni­wer­sy­te­tu, bez­ro­bot­ni i bez­dom­ni, oso­by z cho­ro­ba­mi psy­chicz­ny­mi, eks­więź­nio­wie, księ­ża i pasto­rzy z ośmiu kościo­łów, mło­dzi, samot­ni rodzi­ce, homo i hete­ro­sek­su­ali­ści, ludzie zma­ga­ją­cy się z uza­leż­nie­nia­mi i nosi­cie­le wiru­sa HIV. Dalej ist­nie­je i funk­cjo­nu­je Dom Nadziei (Hope House) zapew­nia­ją­cy miesz­ka­nia dla rodzin z AIDS. Kuch­nia dla bez­dom­nych kar­mi od 100 do 250 bez­dom­nych mie­sięcz­nie, choć zda­rza się, że w mie­sią­cach zimo­wych licz­ba ta jest więk­sza. Para­fia wspie­ra pro­jek­ty misyj­ne w Gwa­te­ma­li i Nika­ra­gui, gdzie wspie­ra kli­ni­kę oraz zbu­do­wa­ła skrom­ny budy­nek szkol­ny. Wier­ni dalej anga­żu­ją się w pro­gra­my socjal­ne w sąsiedz­twie, szcze­gól­nie te, mają­ce zapo­bie­gać roz­prze­strze­nia­niu się AIDS. Zasa­dą Hope UCC jest, że na każ­de­go dola­ra wyda­ne­go na potrze­by wła­sne przy­pa­da dolar wyda­ny na pro­jek­ty socjal­ne.

Naj­waż­niej­szym momen­tem jest dla Wspól­no­ty nie­dziel­ne, wie­czor­ne nabo­żeń­stwo. Odby­wa się ono w dużej sali prze­sy­co­nej sym­bo­li­ką. Na ścia­nie wid­nie­ją kolo­ro­we odci­ski rąk — to pamiąt­ka i sym­bol przy­mie­rza ich wła­ści­cie­li z Bogiem. Choć ścia­na jest ich peł­na, to już ponad 50 człon­ków Hope UCC, z cze­go więk­szość jej zało­ży­cie­li, Pan Życia i Śmier­ci zawo­łał już do sie­bie. Ich imio­na i nazwi­ska upa­mięt­nia spe­cjal­na tabil­ca (są też dostęp­ne na stro­nie inter­ne­to­wej) wiszą­ca w sali.

Pośrod­ku stoi Nie­zbyt-Okrą­gły Stół Pań­ski: sym­bo­li­zu­je on naszą wia­rę i nadzie­ję, że każ­dy jest zapro­szo­ny do Sto­łu Pana, ale i tak­że wyzna­nie naszej winy, że czę­sto sami spra­wia­my, że sto­ły w naszych kościo­łach i życiach nie są okrą­głe. Na Sto­le stoi Zła­ma­ny-i-Napra­wio­ny-na-nowo Kie­lich, sym­bo­li­zu­ją­cy zła­ma­ne ale i wypeł­nio­ne ponad ludz­ką wyobraź­nię życie Jezu­sa, a tak­że pęk­nię­cia, tra­ge­die i zła­ma­nia nasze­go życia, któ­re tyl­ko Jezus może napra­wić. Wresz­cie, obok nie­go stoi Tęczo­wa Świe­ca Sza­lom. Jej kolor przy­po­mi­na o przy­mie­rzu Pana z ludz­ko­ścią, o jej cudow­nej róż­no­rod­no­ści, a tak­że to, że jako spo­łecz­ność ludzi wie­rzą­cych nie prze­kli­na­my ciem­no­ści, a raczej bło­go­sła­wi­my Świa­tło i pokój któ­re ono nie­sie.

Oko­ło szó­stej wie­czo­rem w nie­dzie­lę sala powo­li zaczy­na się wypeł­niać. Oprócz ludzi na krze­słach, obec­ni są tak­że cho­rzy na wóz­kach inwa­lidz­kich, z kro­plów­ka­mi, ich przy­ja­cie­le, rodzi­ny, part­ne­rzy. Uwiel­bie­nie Tego któ­ry, żył, umarł i zmar­twych­wstał zaczy­na się od zapa­le­nia Tęczo­wej Świe­cy Sza­lom i śpie­wa­nej lita­nii: “W życiu, w śmier­ci i w życiu po śmier­ci, nie jeste­śmy sami”.

Tekst uka­zał się w mie­sięcz­ni­ku “Jed­no­ta”

Redak­cja Ekumenizml.pl dzię­ku­je mie­sięcz­ni­ko­wi “Jed­no­ta” za moż­li­wość wyko­rzy­sta­nia tego mate­ria­łu na naszych stro­nach.

Hope UCC

Zjed­no­czo­ny Kościół Chry­stu­sa

Maga­zyn SR: Zjed­no­czo­ny Kościół Chry­stu­sa

Uni­ted Church News