Jaka Wielkanoc?

Jak dono­si Radio Waty­kań­skie Tri­du­um Pas­chal­ne w tym roku w Ira­ku odby­wa się pod spe­cjal­nym nad­zo­rem. Ze wzglę­du na ostat­nie ata­ki na chrze­ści­jan w tym muzuł­mań­skim kra­ju i porwa­nie nie­ży­ją­ce­go arcy­bi­sku­pa Pau­lo­sa Fara­dża Rah­ho, wzmo­żo­no ochro­nę świą­tyń chrze­ści­jan. „Wia­ra Ira­kij­czy­ków jest jed­nak sil­niej­sza niż strach przed bom­ba­mi i kolej­ny­mi ata­ka­mi” – pod­kre­śla bp Shle­mon War­du­ni w roz­mo­wie z Waty­kań­skim Radiem.

Komen­tarz:

Po prze­czy­ta­niu tej notat­ki nasu­wa się jed­no bar­dzo przy­kre pyta­nie: Dla­cze­go tak jest, iż w kra­jach w któ­rych chrze­ści­jań­stwo jest prze­śla­do­wa­ne jest ono tak moc­ne, iż nie boi się bomb czy gra­na­tów, a tam gdzie wol­no jest Je wyzna­wać, trak­to­wa­ne jest przez więk­szość jako kolej­ny dzień wol­ny od pra­cy. Moim zda­nie powin­ni­śmy nauczyć się trak­to­wać Wiel­ka­noc bar­dziej po “irac­ku”. Czy­li tak, jak­by te świę­ta miał­by być ostat­nie.

Niech Wiel­ka­noc nie­sie nam nadzie­ję na lep­sze jutro, na real­ne zwy­cię­stwo dobra nad złem i praw­dzi­we uświa­do­mie­nie sobie iż Bóg ist­nie­je. Niech świę­ta nie­nio­są tyl­ko zbęd­nych kilo­gra­mów przez pysz­ną, acz­kol­wiek tłu­stą bia­łą kieł­ba­sę.