Kościoły ewangelickie popierają integrację Polski z UE

Kościo­ły ewan­ge­lic­kie w Pol­sce z nadzie­ją odno­szą się do inte­gra­cji euro­pej­skiej — takie sta­no­wi­sko zapre­zen­to­wa­no w czwar­tek w War­sza­wie na spo­tka­niu “Jed­no­czą­ce się Kościo­ły — jed­no­czą­ca się Euro­pa”.

“Jako przed­sta­wi­cie­le Kościo­łów ewan­ge­lic­kich w Pol­sce, kie­ru­jąc się chrze­ści­jań­skim eto­sem odpo­wie­dzial­no­ści, z nadzie­ją postrze­ga­my inte­gra­cję euro­pej­ską jako pro­ces kul­tu­ro­wy, spo­łecz­ny, gospo­dar­czy i poli­tycz­ny” — napi­sa­li we wspól­nym oświad­cze­niu przed­sta­wi­cie­le Kościo­łów ewan­ge­lic­kich w Pol­sce.

Zwró­ci­li uwa­gę, że po II woj­nie świa­to­wej Kościo­ły ewan­ge­lic­kie za jed­no z pod­sta­wo­wych zadań uznał odbu­do­wa­nie wza­jem­ne­go zro­zu­mie­nia i wię­zi mię­dzy naro­da­mi. “Dla­te­go z nadzie­ją odno­si­my się do inte­gra­cji euro­pej­skiej jako pro­ce­su two­rze­nia struk­tur słu­żą­cych pojed­na­niu miesz­kań­ców nasze­go kon­ty­nen­tu” — gło­si oświad­cze­nie. Jego auto­rzy pod­kre­śla­ją, że inte­gra­cja euro­pej­skiej to nie tyl­ko “bilans zysków i strat”, ale tak­że “budo­wa­nie świa­ta bar­dziej spra­wie­dli­we­go, zacho­wu­ją­ce­go wraż­li­wość na pro­ble­my ludz­kie i spo­łecz­ne”.

“Fun­da­men­tem jed­no­ści euro­pej­skiej powin­no być nie tyl­ko pra­wo, lecz rów­nież wspól­ne war­to­ści, do któ­rych okre­śle­nia istot­ny wkład wno­si tra­dy­cja chrze­ści­jań­ska” — uzna­li przed­sta­wi­cie­le Kościo­łów ewan­ge­lic­kich. Ich zda­niem, inte­gra­cja euro­pej­ska ma słu­żyć tak­że sta­bi­li­za­cji poli­tycz­nej na Sta­rym Kon­ty­nen­cie.

Przed­sta­wi­cie­le Kościo­łów wezwa­li jed­no­cze­śnie do prze­ciw­dzia­ła­nia takim prze­kształ­ce­niom Euro­py, któ­re “utrwa­la­ły­by podzia­ły na Zachód i Wschód, a w ska­li świa­to­wej — na Pół­noc i Połu­dnie, prze­su­wa­jąc co naj­wy­żej ich gra­ni­ce”. Wyra­zi­li też nadzie­ję, że inte­gra­cja euro­pej­ska przy­czy­ni się do popra­wy warun­ków życia. Jed­no­cze­śnie jed­nak prze­strze­gli “przed ilu­zją auto­ma­tycz­ne­go osią­gnię­cia pozio­mu życia, któ­ry inne naro­dy wypra­co­wy­wa­ły przez wie­le poko­leń”.

www.luteranie.pl