Alternatywa dla księży-gejów

Taką alter­na­ty­wę – zda­niem wie­leb­ne­go Patric­ka Mal­loya – daje Kościół Epi­sko­pal­ny USA. Ksiądz Mal­loy opi­su­je odrzu­ce­nie jakie­go zaznał w Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­kim chcąc wstą­pić w wie­ku 18 lat do semi­na­rium w swo­jej die­ce­zji. Odmó­wio­no mu ponie­waż przy­znał się do swo­jej orien­ta­cji sek­su­al­nej. I pomi­mo dekla­ro­wa­nej przez Kościół zasa­dzie kocha­nia wszyst­kich bez wyjąt­ku czuł, że jest gor­szym przez swo­ją skłon­ność okre­śla­ną w ofi­cjal­nym języ­ku jako „wro­dzo­ne nie­upo­rząd­ko­wa­nie”.

Sama skłon­ność – zda­niem księ­dza Mal­loya – była trak­to­wa­na jako rodzaj wady, nawet jeśli nigdy nie prze­ro­dzi­ła się w czyn homo­sek­su­al­ny.

Do opusz­cze­nia Kościo­ła Rzym­sko­ka­to­lic­kie­go skło­ni­ła Patric­ka Mal­loya nie złość, lecz cier­pie­nie, jakie­go dozna­wał nie uda­jąc kogoś kim nie jest. Uwa­ża, że gdy­by 30 lat temu zgła­sza­jąc się do swo­je­go dyrek­to­ra powo­łań nie był naiw­nie szcze­ry, to został­by przy­ję­ty do semi­na­rium. I wie­lu z jego zna­jo­mych, któ­rzy są homo­sek­su­ali­sta­mi, nie przy­zna­jąc się do swo­jej orien­ta­cji, otrzy­mu­je bez pro­ble­mów świę­ce­nia kapłań­skie i są dobry­mi kapła­na­mi.

Żaden z nich nie zanie­dbu­je codzien­nej modli­twy, paster­skiej posłu­gi, litur­gii i cięż­kiej nauki, któ­re przy­rze­ka­li wypeł­niać przy swo­jej ordy­na­cji. Żaden z nich nie tknął dziec­ka. Obec­nie, ze wzglę­du na dys­ku­sje o dopusz­cza­niu do świę­ceń osób o skłon­no­ściach homo­sek­su­al­nych, kato­lic­cy geje czu­ją się człon­ka­mi gor­szej kate­go­rii. Nie­któ­rzy żału­ją, że nie poszli dro­gą Patric­ka Mal­loya, któ­ry czu­jąc powo­ła­nie do kapłań­stwa i nie mogąc go zre­ali­zo­wać w Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­kim zde­cy­do­wał się na kon­wer­sje do Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go.