Muzułmanie na papieskich uczelniach

Pięć razy dzien­nie, o okre­ślo­nej godzi­nie — kil­ku stu­den­tów zwra­ca się do Mek­ki i wytrwa­le bije pokło­ny. I nie było­by w tym nic dziw­ne­go, gdy­by nie fakt, że stu­diu­ją oni na uczel­niach papie­skich w Waty­ka­nie.

W cza­sie wiel­kiej woj­ny na Bli­skim Wscho­dzie jest swo­istym zna­kiem fakt, że wśród stu­diu­ją­cych na papie­skich uczel­niach są muzuł­ma­nie. Chcą oni zwy­kle pogłę­bić swo­ją wie­dzę o chrze­ści­jań­stwie, by móć głę­biej zaan­ga­żo­wać się w dia­log mię­dzy­re­li­gij­ny.

Jak­by tego było mało — część ze stu­den­tów muzuł­mań­skich to kobie­ty, któ­re jak same dekla­ru­ją przy­by­ły do Rzy­mu, by żyć wśród chrze­ści­jan i lepiej poznać ich myśle­nie i życie. — Chce zoba­czyć, jak Bóg dzia­ła w życiu chrze­ści­jan, więc muszę żyć z nimi i przy­glą­dać się, jak prak­ty­ku­ją swo­ją wia­rę — wyja­śnia przy­czy­ny swo­jej decy­zji 27-let­nia Lej­la Demi­ri z Gosti­war w Mace­do­nii.

Jej przy­ja­ciół­ka z Istam­bu­łu w Tur­cji — Betul Avci pra­gnie nato­miast lepiej poznać chrze­ści­jan, by móc z nimi głę­biej dia­lo­go­wać, ubo­ga­cać się ich doświad­cze­niem. — Świat jest pełen ludzi, któ­rzy wza­jem­nie się nie rozu­mie­ją. Ja chcę pomóc ludziom zro­zu­mieć się wza­jem­nie — tłu­ma­czy i doda­je: Musi­my pro­wa­dzić dia­log w obli­czu Boga. Zastrze­ga jed­nak, że dia­log nie może ozna­czać zapo­mnie­nia o praw­dach wła­snej wia­ry. — Ja jestem muzuł­man­ką, więc nie wie­rzę w Trój­cę Świę­tą czy Bóstwo Jezu­sa — mówi. Avi pisze obec­nie dok­to­rat na temat idei cza­su w pismach św. Augu­sty­na i pisa­rzy muzuł­mań­skich.

Trze­cia z muzuł­ma­nek w Rzy­mie Zey­nep Cebe­ci pocho­dzi z Tur­cji i ma 26 lat. Zaj­mu­je się pro­ble­mem postrze­ga­nia Bóstwa Chry­stu­sa przez uczo­nych muzuł­mań­skich. Jed­nak mimo tak kon­tro­wer­syj­ne­go tema­tu pra­cy twier­dzi, że naj­waż­niej­sze dla niej jest ucze­nie innych, że może­my się wza­jem­nie inspi­ro­wać. — Dla więk­szo­ści muzuł­ma­nów jest to jed­nak nie­moż­li­we. Więk­szość z nich uwa­ża, że islam jest tak praw­dzi­wy, że nicze­go od niko­go nie może­my się już nauczyć — stwier­dza.

Prze­ciw­ne­go zda­nia jest Deimi­ri. — Chrze­ści­ja­nie i muzuł­ma­nie są sobą zain­te­re­so­wa­ni. Chęt­nie uczą się o sobie i zgłę­bia­ją swo­je dok­try­ny — mówi. I doda­je, że być może róż­ni­ca mię­dzy ich poglą­da­mi bie­rze się zmiej­sca pocho­dze­nia. — Ja pocho­dze w Mace­do­nii. To kraj mie­sza­ny reli­gij­nie. Tu nie moż­na być obo­jęt­nym wobec ludzi, któ­rzy wie­rzą ina­czej — wyja­śnia.

Wszyst­kie są jed­nak zgod­ne, co do jed­ne­go. Wie­dza poma­ga im i ich bli­skim prze­zwy­cię­żyć nie­to­le­ran­cję i wro­gość.