Paweł Huelle kontra LPR i Młodzież Wszechpolska (z ks. Jankowskim w tle)

Liga Pol­skich Rodzin i Mło­dzież Wszech­pol­ska chcą, aby pisarz Paweł Huel­le (“Castorp”, “Weiser Dawi­dek”, “Mer­ce­des-Benz”) publicz­nie prze­pro­sił ks. pra­ła­ta Hen­ry­ka Jan­kow­skie­go. Cho­dzi o kry­tycz­ne sło­wa pod adre­sem gdań­skie­go duchow­ne­go, jakie lite­rat skre­ślił w felie­to­nie “Rozu­mieć dia­bła” (“Rzecz­po­spo­li­ta” z 22. maja br.).

LPR i MW cho­dzi o sła­owa: “(…) Kapłan ten zupeł­nie nie rozu­mie Ewan­ge­lii i prze­ciw­sta­wia się osten­ta­cyj­nie naucza­niu papie­ża. Jest muta­cją pol­skie­go ende­ka z mocza­row­ską, komu­ni­stycz­ną fobią plu­cia na obce­go: Żyda, peda­ła, euro­en­tu­zja­stę. To cho­ry czło­wiek, nie­szczę­śli­wy w grun­cie rze­czy i potłu­czo­ny, któ­ry pol­skość wymie­nił­by w każ­dej chwi­li na dowol­ny pasz­port – volks­deut­scha, Ira­kij­czy­ka, Rosja­ni­na – gdy­by szły za tym pięk­ne sza­ty, nowe limu­zy­ny, tytu­ły i orde­ry – przy­pi­na­ne do jego bia­łe­go, przy­po­mi­na­ją­ce­go styl puł­kow­ni­ka Kada­fie­go mun­du­ru, w któ­ry ksiądz pra­łat tak lubi się przy­odzie­wać (…)”.

Całą spra­wę komen­tu­je w dzi­siej­szym “New­swe­eku” Anto­ni Paw­lak, redak­tor naczel­ny por­ta­lu literatura.net.pl: “(…) Z pro­te­stu naro­dow­ców rozu­miem jed­no, to mia­no­wi­cie, że nie mają oni poję­cia o tym, co zna­czą takie sło­wa, jak demo­kra­cja i odpo­wie­dzial­ność. Moż­na mieć sza­cu­nek dla reli­gii. Dla Kościo­ła kato­lic­kie­go. Ale nie zna­czy to, że księ­ża są poza wszel­ką kry­ty­ką. Obo­wiąz­kiem inte­lek­tu­ali­sty jest, mię­dzy inny­mi, nazy­wa­nie rze­czy po imie­niu. Pięt­no­wa­nie postęp­ków hanieb­nych. O idio­cie mówić idio­ta, a o anty­se­mi­cie – anty­se­mi­ta. Bez wzglę­du na to, czy mówi­my o poli­ty­ku PO, czy o księ­dzu (…)”.

Paweł Hel­le uro­dził się w 1957 roku. Poeta, pro­za­ik, nauczy­ciel aka­de­mic­ki Uni­wer­sy­te­tu Gdań­skie­go, dzien­ni­karz. Po stu­diach polo­ni­stycz­nych pra­co­wał w Biu­rze Infor­ma­cji Pra­so­wej “Soli­dar­no­ści” w Gdań­sku, czło­nek PEN Clu­bu. Debiu­to­wał powie­ścią Weiser Dawi­dek (1987) wyróż­nio­ną nagro­dą Fun­da­cji im. Kościel­skich. Huel­le wydał tak­że Opo­wia­da­nia na czas prze­pro­wadz­ki (1991), tom poetyc­ki Wier­sze (1994), opo­wia­da­nia Pierw­sza miłość (1996), jest rów­nież auto­rem kil­ku dra­ma­tów i słu­cho­wisk.