Chrześcijanie po #GE2015

Wszyst­kie son­da­że przed­wy­bor­cze zawio­dły i zamiast wyści­gu “łeb w łeb” doszło do nokau­tu Par­tii Pra­cy i Libe­ral­nych Demo­kra­tów. Klę­skę poniósł też euro­scep­tycz­ny UKIP. Wiel­ki suk­ces odnio­sła Szko­cja Par­tia Naro­do­wa (SNP), któ­ra uzy­ska­ła 56 z 59 man­da­tów przy­słu­gu­ją­cych Szko­cji. Przed wybo­ra­mi kon­ser­wa­ty­ści suge­ro­wa­li, że cie­szy­li­by się z 290 miejsc w West­min­ste­rze, a uzy­ska­li aż 331 – do samo­dziel­ne­go rzą­dze­nia potrzeb­ne było 326. Suk­ces Par­tii Kon­ser­wa­tyw­nej zasko­czył wszyst­kich, w tym samych tory­sów.

W kam­pa­nii wybor­czej nie bra­ko­wa­ło tema­tów reli­gij­nych – sto­sun­ko­wo czę­sto do tre­ści reli­gij­nych odno­sił się nie­kwe­stio­no­wa­ny zwy­cięz­ca wybo­rów – pre­mier David Came­ron, lider Par­tii Kon­ser­wa­tyw­nej, nale­żą­cy do Kościo­ła Anglii. Publicz­nie mówił o swo­im przy­wią­za­niu do wia­ry chrze­ści­jań­skiej, wspo­mi­nał jak bar­dzo wia­ra pomo­gła jemu i jego żonie, gdy w 2009 zmarł ich naj­star­szy syn. Z oka­zji tego­rocz­nych świąt Wiel­kiej Nocy wygło­sił prze­mó­wie­nie, w któ­rym pod­kre­ślił chrze­ści­jań­skie korze­nie Wiel­kiej Bry­ta­nii i przy­po­mniał o cier­pie­niu chrze­ści­jan prze­śla­do­wa­nych z powo­du wia­ry w Chry­stu­sa.

https://www.youtube.com/watch?v=cEcuzMWe7GM

Prze­mó­wie­nie spo­tka­ło się z pozy­tyw­nym przy­ję­ciem wie­lu chrze­ści­jan. Pod­czas kam­pa­nii wybor­czej Came­ron odwie­dzał rosną­ce w siłę Kościo­ły ewan­ge­li­kal­ne zdo­mi­no­wa­ne przez czar­no­skó­rych wier­nych, znaj­du­jąc z nimi wspól­ny język, tak­że w poli­ty­ce spo­łecz­nej.

Do “czar­nych zbo­rów” prze­ma­wiał rów­nież naj­więk­szy prze­gra­ny wybo­rów, lider opo­zy­cji Ed Mil­li­band. Nie­mniej były już szef Par­tii Pra­cy nie ukry­wał, że jest ate­istą, choć dum­nym ze swo­ich żydow­skich korze­ni. Jak poin­for­mo­wał tygo­dnik Church Times, w powy­bor­czych ana­li­zach labu­rzy­stów już poja­wi­ły się opi­nie, że w przy­szło­ści nale­ży moc­niej zaan­ga­żo­wać się w tema­ty zwią­za­ne z wia­rą i war­to­ścia­mi.

Lista pro­mi­nent­nych chrze­ści­jan, któ­rzy mają powo­dy do świę­to­wa­nia lub ana­li­zo­wa­nia poraż­ki jest dłu­ga.

Pre­mier Came­ron ponow­nie mia­no­wał na sze­fa dyplo­ma­cji Phi­li­pa Ham­mon­da, któ­ry od lat anga­żu­je się w wal­kę o pra­wa prze­śla­do­wa­nych chrze­ści­jan. Przed wybo­ra­mi na łamach Chri­stian Today uka­zał się arty­kuł Ham­mon­da, w któ­rym opo­wie­dział się za więk­szą aktyw­no­ścią Wiel­kiej Bry­ta­nii w tym tema­cie. Do par­la­men­tu dostał się ponad­to Ste­phen Timms (Par­tia Pra­cy), lider wpły­wo­wej orga­ni­za­cji “Chrze­ści­ja­nie na Lewi­cy”, a tak­że David Bur­ro­wes (Par­tia Kon­ser­wa­tyw­na), szef orga­ni­za­cji Chri­stian Fel­low­ship, któ­ra pro­wa­dzi­ła inten­syw­ną kam­pa­nię prze­ciw­ko uzna­nia praw związ­ków jed­no­pł­cio­wych do zawar­cia mał­żeń­stwa. Swo­je miej­sce w Izbie Gmin obro­nił rów­nież Iain Dun­can Smith, lider kon­ser­wa­ty­stów w latach 2001–2003, ogło­szo­ny w 2010 przez tygo­dnik The Tablet jed­nym z naj­bar­dziej wpły­wo­wych rzym­skich kato­li­ków w bry­tyj­skiej poli­ty­ce.

W ławach Izby Gmin zasią­dzie ponow­nie Timo­thy “Tim” Far­ron z Par­tii Libe­ral­nych Demo­kra­tów, jeden z wice­prze­wod­ni­czą­cych gru­py Chrze­ści­ja­nie w Par­la­men­cie. Far­ron jest angli­ka­ni­nem i pod­kre­śla, że jego nawró­ce­nie i zwią­za­nie się z Kościo­łem Anglii w wie­ku 18 lat było jed­nym z naj­waż­niej­szych wyda­rzeń w jego życiu. Przy­wią­za­nia do wia­ry chrze­ści­jań­skiej nie ukry­wa rów­nież Chu­ka Umun­na, typo­wa­ny jako nowy lider Par­tii Pra­cy. To wła­śnie to ugru­po­wa­nie poli­tycz­ne stra­ci­ło naj­wię­cej man­da­tów na rzecz Par­tii Kon­ser­wa­tyw­nej oraz SNP.

Poraż­kę ponie­śli m.in. Douglas Ale­xan­der, odpo­wia­da­ją­cy w gabi­ne­cie cie­ni za poli­ty­kę zagra­nicz­ną. Ale­xan­der, czło­nek (pre­zbi­te­riań­skie­go) Kościo­ła Szko­cji, od wie­lu lat dzia­ła na polu wal­ki o pra­wa chrze­ści­jan prze­śla­do­wa­nych z powo­du swo­jej wia­ry. Prze­gra­na Ale­xan­dra była spek­ta­ku­lar­na, gdyż stra­cił swój man­dat na rzecz Mha­iri Black, 20-let­niej stu­dent­ki z SNP. Black jest naj­młod­szą par­la­men­ta­rzyst­ką od lat 60. XVII wie­ku!

Jed­nym z wiel­kich prze­gra­nych jest rów­nież Jim Mur­phy, lider Szkoc­kiej Par­tii Pra­cy, wyzna­nia rzym­sko­ka­to­lic­kie­go. Mur­phy był moc­no zaan­ga­żo­wa­ny w kam­pa­nię na rzecz zacho­wa­nia jed­no­ści Wiel­kiej Bry­ta­nii pod­czas szkoc­kie­go refe­ren­dum o nie­pod­le­głość i jest jed­nym z naj­bar­dziej wpły­wo­wych kato­li­ków w szkoc­kiej poli­ty­ce.

Reli­gij­ną cie­ka­wost­ką wybo­rów są m.in. kwa­krzy, czy­li Reli­gij­ne Sto­wa­rzy­sze­nie Przy­ja­ciół. Chrze­ści­jań­ska wspól­no­ta liczą­ca zale­d­wie 22 tys. wier­nych może po raz pierw­szy od 10 lat cie­szyć się, że aż dwóch posłów to ich współ­wy­znaw­cy. W wybo­rach star­to­wa­ło 19 kwa­krów. Pierw­szym kwa­krem wybra­nym do par­la­men­tu był John Arch­da­le w 1698 roku, jed­nak nie mógł objąć urzę­du, gdyż zgod­nie z zasa­da­mi swo­je­go wyzna­nia nie chciał zło­żyć przy­się­gi. Dopie­ro w 1832 roku kwakr Joseph Pease przy­jął man­dat po tym, jak pozwo­lo­no mu nie skła­dać przy­się­gi, a jedy­nie potwier­dzić obo­wią­zu­ją­ce zasa­dy praw­ne.