Należy, nie należy

Czy islam nale­ży do toż­sa­mo­ści Nie­miec? Pyta­nie o obec­ność isla­mu w Niem­czech znów powró­ci­ło. Po kon­tro­wer­syj­nym prze­mó­wie­niu pre­zy­den­ta Chri­stia­na Wulf­fa, deba­tę odgrzał świe­żo mia­no­wa­ny fede­ral­ny mini­ster spraw wewnętrz­nych Nie­miec Hans-Peter Frie­drich (zdj.) z Unii Chrze­ści­jań­sko-Spo­łecz­nej (CSU). Frie­drich stwier­dził, że opi­nia, iż islam przy­na­le­ży do Nie­miec jest nie­praw­dzi­wa, gdyż nie moż­na jej histo­rycz­nie udo­wod­nić.

Na sło­wa nowe­go mini­stra ostro zare­ago­wa­ła opo­zy­cja – socjal­de­mo­kra­ci i zie­lo­ni. Tak­że koali­cyj­na FDP usta­mi mini­ster spra­wie­dli­wo­ści zru­ga­ła Frie­dri­cha za jego wypo­wiedź. Z kolei kanc­lerz Ange­la Mer­kel stwier­dzi­ła, że islam jed­nak nale­ży do Nie­miec. Mini­ster Frie­drich, w któ­re­go kom­pe­ten­cjach znaj­du­je się rów­nież poli­ty­ka inte­gra­cyj­na, pod­trzy­mał swój pogląd i pod­kre­ślił, że oby­wa­te­le wyzna­ją­cy islam są czę­ścią Nie­miec, ale nie islam jako taki.

Mini­stra wspar­li pro­mi­nent­ni poli­ty­cy Unii Chrze­ści­jań­sko-Demo­kra­tycz­nej (CDU). — Mini­ster spraw wewnętrz­nych ma stu­pro­cen­to­wą rację. Islam nie jest kon­sty­tu­tyw­ną czę­ścią skła­do­wą nie­miec­kiej kul­tu­ry – powie­dział poseł Hans-Peter Uhl, odpo­wie­dzial­ny w CDU/CSU za zagad­nie­nia poli­ty­ki wewnętrz­nej, a Wol­fgang Bos­bach, prze­wod­ni­czą­cy par­la­men­tar­nej komi­sji spraw wewnętrz­nych dodał, że islam jest wpraw­dzie czę­ścią nie­miec­kiej rze­czy­wi­sto­ści, ale nie toż­sa­mo­ści.

Spór o nie­miec­ką Leit­kul­tur oraz poraż­kę poli­ty­ki inte­gra­cyj­nej, któ­rą una­ocz­ni­ła kon­tro­wer­syj­na publi­ka­cja Thi­lo Saraz­zi­na, byłe­go człon­ka rady nad­zor­czej Ban­ku Fede­ral­ne­go, trwa rów­nież na łamach pra­sy.

Szcze­gól­ne poru­sze­nie wywo­ła­ła książ­ka publi­cy­sty Frank­fur­ter All­ge­me­ine Zeitung Patric­ka Bah­ner­sa pt. „Panik­ma­cher”, w któ­rej sta­wia tezę, że kry­ty­ka isla­mu jest dla dzi­siej­szych elit inte­lek­tu­al­nych tym samym, czym anty­se­mi­tyzm był w XIX-wiecz­nych Niem­czech. Bah­ners roz­pra­wia się z kry­tycz­ny­mi wobec isla­mu publi­cy­sta­mi i prze­ko­nu­je, że chcą Nie­miec wol­nych od isla­mu. – Publicz­ność może sobie resz­tę dopo­wie­dzieć. Po XIX wie­ku nasta­ły wiel­kie zbrod­nie, Hitler i zagła­da Żydów – komen­tu­je felie­to­no­wą woj­nę w Niem­czech Peter Kel­ler na łamach szwaj­car­skie­go tygo­dni­ka Weltwo­che i doda­je, że przy­pra­wia­nie faszy­stow­skiej gęby przy­po­mi­na poda­wa­nie z rąk do rąk join­ta. — Każ­dy może się zacią­gnąć – mówi. Kel­ler zwra­ca uwa­gę na fakt, że książ­ka Bah­ren­sa zawie­ra tyl­ko dwa cyta­ty z Kora­nu, a to dziw­ne w sytu­acji, gdy mówi­my o reli­gii księ­gi.

Kon­tro­wer­sje wokół isla­mu będą się eska­lo­wać – nie tyl­ko ze wzglę­du na poraż­kę poli­ty­ki inte­gra­cyj­nej Nie­miec w cią­gu ostat­nich kil­ku dekad, co wymow­nie wyra­zi­ła kanc­lerz Mer­kel, stwier­dza­jąc, że mul­ti-kul­ti ponio­sło poraż­kę. Po kry­zy­sie w CSU, zwią­za­nym z dymi­sją mini­stra obro­ny naro­do­wej Kar­la The­odo­ra zu Guten­ber­ga za pla­giat pra­cy dok­tor­skiej, CSU chce skon­cen­tro­wać się na waż­nych tema­tach i wyostrzyć swój poli­tycz­ny pro­fil. Korzy­sta­ją z tego rów­nież media. Wszy­scy poli­ty­cy przy­zna­ją jed­nak, że deba­ta o inte­gra­cji i jej napra­wa jest koniecz­na.