Renesans łaciny i gregoriańskich chorałów

Jeden z naj­star­szych reli­gij­nych sty­lów w muzy­ce — gre­go­riań­skie cho­ra­ły — zdo­był w ostat­nich latach wie­lu entu­zja­stów. Jak­kol­wiek koja­rzo­ne zazwy­czaj z mni­cha­mi w klasz­to­rach, coraz czę­ściej wra­ca­ją do łask w regu­lar­nych nabo­żeń­stwach. Coraz wię­cej chó­rów włą­cza je też do swe­go reper­tu­aru. Gre­go­riań­skie cho­ra­ły śpie­wa­ne są m.in. na nabo­żeń­stwach w kapli­cy kole­gium domi­ni­kań­skie­go w zachod­nim Bel­fa­ście.

Głów­ny muzyk Kole­gium św. Mala­chia­sza w Bel­fa­ście Donal McCri­sken uwa­ża, że gre­go­riań­skie psal­my są wspa­nia­łym środ­kiem prze­ka­zu w ćwi­cze­niach wokal­nych. Ich wokal pocho­dzi z psal­mów żydow­skich, któ­re zosta­ły zaadop­to­wa­ne przez wcze­snych chrze­ści­jan. Pierw­szym wiel­kim entu­zja­stą cho­ra­łów był papież Grze­gorz Wiel­ki. Dzię­ki jego sta­ra­niom zago­ści­ły na sta­łe w litur­gii i na jego cześć noszą nazwę.

Rzad­ko sły­sza­ne po poso­bo­ro­wej refor­mie litur­gicz­nej znów wra­ca­ją do łask — w dużej mie­rze dzię­ki sta­ra­niom obec­ne­go papie­ża, któ­ry uwa­ża je za wiel­ką nie­za­po­mnia­ną tra­dy­cję. Bene­dykt XVI przy­wró­cił też Kościo­ło­wi łaciń­ską mszę. Ale łaci­na zaczę­ła cie­szyć się zain­te­re­so­wa­niem nie tyl­ko z powo­du decy­zji zwierzch­ni­ka kato­li­ków. Po latach nie­obec­no­ści w szko­łach tzw. kla­sycz­ne­go wykształ­ce­nia na zacho­dzie znów wra­ca nim zain­te­re­so­wa­nie i to wśród mło­de­go poko­le­nia. Że jest to ten­den­cja sta­ła i wzro­sto­wa zauwa­ży­li nawet wydaw­cy, któ­rzy dla mło­dych wiel­bi­cie­li łaci­ny prze­tłu­ma­czy­li pierw­szą z serii ksią­żek o przy­go­dach Harry’ego Pot­te­ra, któ­ry po łaci­nie nazy­wa się Arrius Pot­te­rus.