Trzeba wzmocnić mistykę religijnych celebracji

Dla teo­lo­ga José Luis Del Royo, któ­ry jest rów­nież dyrek­to­rem histo­rycz­ne­go archi­wum Pra­cow­ni­cze­go Ruchu Bra­zy­lij­skie­go i pro­fe­so­rem Sta­no­we­go Uni­wer­sy­te­tu z Sao Pau­lo, ludo­we cele­bra­cje reli­gij­ne, jak cho­ciaż­by pro­ce­sje, sta­no­wi­ły spo­sób na prze­ciw­sta­wie­nie się impe­rial­nym rzą­dom Por­tu­gal­czy­ków, bowiem zawie­ra­ły w sobie sil­ny skład­nik wywro­to­wy wyra­ża­ny w mitach.

Gru­py lud­no­ści uczest­ni­czą­ce w tych cele­bra­cjach odda­jąc cześć swo­im świę­tym, boha­te­rom i mitom zawsze pra­gnę­ły polep­szyć stan swo­je­go życia pro­sząc o dobre polo­wa­nie, obfi­ty połów, czy o desz­cze, któ­ry nawod­nił­by ich pola, nie licząc się więc z ist­nie­ją­cą wła­dzą kró­lew­ską.

Del Royo uwa­gi swo­je wypo­wie­dział pod­czas pro­ce­sji Mat­ki Boskiej Żeglu­ją­cych, któ­ra odby­wa się w Por­to Ale­gre, sto­li­cy sta­nu Rio Gran­de do Sul, od 130 lat i pomi­mo dużych tego­rocz­nych opa­dów desz­czu 2 lute­go zgro­ma­dzi­ła 30 tysię­cy wier­nych. Tego same­go dnia wyznaw­cy reli­gii Umban­dy odda­wa­li cześć Iemen­ja, kró­lo­wej wód, gro­ma­dząc rów­nież tysią­ce wier­nych wzdłuż wybrze­ża Atlan­ty­ku oraz w miej­scach zbior­ni­ków wody słod­kiej w całym sta­nie Rio Gran­de do Sul.

Pra­sa napi­sa­ła o powy­żej wspo­mnia­nej pro­ce­sji, jako o naj­więk­szym świę­cie obcho­dzo­nym w tym naj­bar­dziej wysu­nię­tym na połu­dnie sta­nie Bra­zy­lii. Tym­cza­sem dla bra­ta zakon­ne­go ze Zgro­ma­dze­nia Bra­ci Mary­stów, Anto­nio Cec­chi­na, jed­ne­go z pio­nie­rów zakła­da­nia w sta­nie Rio Gran­de do Sul Pod­sta­wo­wych Wspól­not Kościel­nych (CEBs), naj­waż­niej­szym tutaj świę­tem jest Piel­grzym­ka Zie­mi ku czci męczen­ni­ków, któ­rzy zgi­nę­li w obro­nie zie­mi. Był wśród nich indiań­ski wojow­nik z ludu Guara­ní, Sepé Tia­ra­ju, któ­ry był żar­li­wym obroń­cą misji jezu­ic­kich i kolek­tyw­ne­go sys­te­mu orga­ni­za­cji i pro­duk­cji.

W 1756 r. Tia­ra­ju i jego wojow­ni­cy osta­li roz­gro­mie­ni przez siły zbroj­ne Por­tu­gal­czy­ków i Hisz­pa­nów, bowiem rzą­dy te sprze­ci­wia­ły się socja­li­stycz­nym spo­so­bom życia i zarzą­dza­nia w tych misjach. Pod­czas decy­du­ją­cej bitwy zgi­nę­ło 1500 Indian.

Del Royo stwier­dził rów­nież, że naj­więk­szym świę­tem w Bra­zy­lii wca­le nie jest kar­na­wał, jak nie­któ­rzy myślą, ale Świę­to Ducha Świę­te­go. Skry­ty­ko­wał on Kościół kato­lic­ki, że ten zawsze był zwią­za­ny z kolo­nial­ną glo­ba­li­za­cją sta­ra­jąc się nisz­czyć kul­tu­ry ludo­we, któ­re i tak rodzi­ły się wła­śnie w kościo­łach.

W ostat­nich trzech dzie­się­cio­le­ciach Kościół w Bra­zy­lii sta­rał się być posłusz­ny Rzy­mo­wi (kato­li­cy), Niem­com (lute­ra­nie, któ­rych jest bar­dzo dużo w sta­nie Rio Gran­de do Sul z powo­du wie­lu nie­miec­kich emi­gran­tów) lub Anglii (angli­ka­nie). Tym­cza­sem powi­nien wię­cej patrzeć i słu­chać, bowiem teo­lo­gia dotych­czas jesz­cze patrzy na bra­zy­lij­ską rze­czy­wi­stość euro­pej­ski­mi ocza­mi. Twier­dzi on wręcz, że Kościo­ły powin­ny bro­nić kul­tu­ry ludo­wej i to nawet wów­czas, kie­dy ta wca­le nie jest chrze­ści­jań­ską.

Del Royo był jed­nym z pre­le­gen­tów w gru­pie zaj­mu­ją­cej się tema­tem: „Wyzwo­leń­cze teo­lo­gie w ruchach spo­łecz­nych” pod­czas V Świa­to­we­go Forum Spo­łecz­ne­go, do któ­re­go doszło w dniach 26–31 stycz­nia wła­śnie w Por­to Ale­gre, sto­li­cy sta­nu Rio Gran­de do Sul.