Wirtualne Kościoły i wirtualny seks bardziej zadowalają w rzeczywistości

W mia­rę jak Kościo­łom jest coraz trud­niej wypeł­nić ław­ki swo­imi wier­ny­mi, nowa gene­ra­cja ani­ma­to­rów życia kościel­ne­go przy­cią­ga do swo­ich wir­tu­al­nych Kościo­łów milio­ny nowych wier­nych. Zaj­mu­ją się oni doradz­twem ducho­wym, ofe­ru­ją infor­ma­cje oraz posłu­gę reli­gij­ną, poma­ga­ją na polu admi­ni­stra­cyj­nym. Na naj­wik­szą uwag zasłu­gu­je jed­nak fakt, że Kościo­ły­te przy­cią­ga­jąm­ło­dzież, a oso­ba­mi odpo­wie­dzial­ny­mi za ich funk­cjo­no­wa­nie są webma­ste­rzy.

30 z tych wier­nych przy­by­ło z całej Euro­py, aby spo­tkać się w sierp­niu na pół­no­cy Rumu­nii w miej­sco­wo­ści Cluj. Cen­trum kon­fe­ren­cyj­ne, zor­ga­ni­zo­wa­ne w ośrod­ku Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Tran­syl­wa­nii, zosta­ło pokry­te kabla­mi i inny­mi urzą­dze­nia­mi, któ­rych kom­pu­te­row­cy nie potra­fi­li zosta­wić w domu. „Inter­net jest miej­scem, gdzie moż­na zna­leźć rze­czy naj­bar­dziej pro­fa­nu­ją­ce, ale rów­nież i rze­czy naj­święt­sze”, powie­dział Juha Kina­nen z Fin­lan­dii, pre­zy­dent Euro­pe­an Chri­stian Inter­net Con­fe­ren­ce (ECIC).

Kościo­ły uświa­da­mia­ją sobie, że dusz­pa­ster­stwo inter­ne­to­we jest ale­tr­na­ty­wą dla tra­dy­cyj­nych form dusz­pa­ster­stwa. Wie­le stron o tema­ty­ce reli­gij­nej ma dzien­nie wię­cej odwie­dzin ani­że­li nie­jed­na kate­dra w cen­trum wiel­kie­go mia­sta.

Inter­net jest czymś innym niż Kościół: jest anar­chicz­ny i cha­otycz­ny, bez cen­tral­ne­go auto­ry­te­tu. Jed­nost­ka może tam sku­pić na sobie tę samą uwa­gę i prze­strzeń, co świa­to­wa orga­ni­za­cja. To jest prze­strzeń dla wszyst­kich wol­na. Reli­gia w inter­ne­cie odbie­ra wła­dzę tra­dy­cyj­nej hie­rar­chii i prze­no­si ją na Kościół hory­zon­tal­ny, na Kościół rów­nych sobie, gdzie roz­ma­wia się ze sobą jak na cza­cie, bez rela­cji wła­dzy, zależ­no­ści, osób sie­dzą­cych cicho naprze­ciw mówią­cych do nichk­się­ży czy pasto­rów.

Reli­gia w inter­ne­cie pozwa­la na posia­da­nie wąt­pli­wo­ści, na zada­wa­nie pytań. Kina­nen twier­dzi, że „Kościo­ły nie mogą już ocze­ki­wać, że ludzie będą się do nich gar­nąć; ludzie nie pój­dą. Powin­ni­śmy zabrać Kościół tam, gdzie dzi­siaj znaj­du­je się mło­dzież, a mło­dzież prze­by­wa dzi­siaj w inter­ne­cie”.

Jaki jed­nak powi­nien być Kościół wir­tu­al­ny? Admi­ni­stra­tor w dzie­dzi­nie doradz­twa per­so­nal­ne­go, Hans Peter Mur­bach, opo­wie­dział pod­czas kon­fe­ren­cji o swo­jej pra­cy z 40 inny­mi pasto­ra­mi, któ­rzy w salach cza­tu odpo­wia­da­ją na bar­dzo wie­le pytań doty­czą­cych reli­gii, ducho­wo­ści i spraw oso­bi­stych ludzi, któ­rzy „nie mają chę­ci pójść do kościo­ła” i suge­ru­je, że cho­dzi o nowy typ Kościo­ła dla wyalie­no­wa­nych przez Kościo­ły tra­dy­cyj­ne.

Andre­as Ric­kel suge­ru­je, że dzię­ki ano­ni­mo­wo­ści sal cza­tu poja­wia­ją się o wie­le głęb­sze i bar­dziej nie­ty­po­we pyta­nia. Nie tak daw­no pew­na dziew­czyn­ka poszu­ki­wa­ła rady, w jaki spo­sób prze­ciw­sta­wić się ist­nie­ją­ce­mu w jej rodzi­nie sek­su­al­ne­mu mole­sto­wa­niu.

Sakra­men­ty jak seks?

Pod­czas kon­fe­ren­cji w Cluj poja­wi­ła się pole­mi­ka doty­czą­ca spra­wo­wa­nia sakra­men­tów. Jak moż­na udzie­lić komu­nii? Co zro­bić z oso­bą, któ­ra nie może wyjść z domu i w żaden inny spo­sób nie moż­na się z nią skon­tak­to­wać? Jak moż­na by udzie­lić jej komu­nii i innych sakra­men­tów? Ktoś wspo­mniał przy­pa­dek chrztu, w któ­rym ojciec chrzest­ny mógł uczest­ni­czyć wyłącz­nie na odle­głość, wła­śnie poprzez kame­rę inter­ne­to­wą. Kine­nan pod­su­mo­wał to, że moż­na by porów­nać pro­blem wir­tu­al­ne­go uczest­nic­twa w sakra­men­tach z sek­sem wir­tu­al­nym: „Mogły­by się stać popu­lar­ne, ale nie były­by tak zada­wa­la­ją­ce, jak w rze­czy­wi­sto­ści”.

Uczest­ni­cy kon­fe­ren­cji w Cluj uzna­li jed­nak za bez­dy­sku­syj­ny fakt, że poprzez inter­net docho­dzi do rze­czy­wi­stych, mię­dzy­oso­bo­wych rela­cji. W spo­só­brze­czy­wi­sty prze­ka­zy­wa­ne są tam uczu­cia, roz­wią­zu­je się real­nie ist­nie­ją­ce pro­ble­my i poma­ga się ludziom. Nie moż­na zaprze­czać, że poprzez uży­cie inter­ne­tu docho­dzi do praw­dzi­we­go ludz­kie­go roz­wo­ju, jak rów­nież do wymia­ny idei.

Wska­za­no rów­nież na uży­cie inter­ne­tu przez Kościo­ły przy poru­sza­niu tema­tów poli­tycz­nych. Jeden z uczest­ni­ków poka­zał­na jed­nej ze stron inter­ne­to­wych bisku­pów za krat­ka­mi i w ubra­niach wię­zien­nych z cza­sów reżi­mu komu­ni­stycz­ne­go.

Kościo­ły w inter­ne­cie mają rów­nież swo­je i to dosyć licz­ne pro­ble­my, zwłasz­cza ze stro­ny róż­nych żar­tow­ni­siów i ludzi wro­go nasta­wio­nych do reli­gii. Peter Hofland, holen­der­ski webma­ster z Jacob´s Lad­der, opo­wie­dział, jak musiał zain­ter­we­nio­wać na forum, bo „nie­któ­re oso­by chcia­ły tam powie­dzieć rze­czy bar­dzo nie­przy­jem­ne dla chrze­ści­jan”.

Kon­fe­ren­cja odby­ła się pod hasłem: „Otwar­ta zawar­tość dla otwar­te­go spo­łe­czeń­stwa”. Na pierw­szym miej­scu pod­kre­ślo­no zasa­dy wol­no­ści prze­bie­gu infor­ma­cji i stwier­dzo­no, że Kościół powi­nien przy­jąć kon­kret­ną posta­wę wobec ety­ki w uży­wa­niu inter­ne­tu.

Reli­gia w inter­ne­cie kwit­nie w naj­róż­niej­szych jej for­mach i Kościół powi­nien zro­zu­mieć, że to rów­nież jest jed­na z jego, czę­sto jedy­na, for­ma wzro­stu. Wśród uczest­ni­ków kon­fe­ren­cji w Cluj moż­na było wyczuć entu­zjazm, że znaj­du­ją się oni w awan­gar­dzie eku­me­ni­zmu i reli­gii prze­kra­cza­jąc nowe gra­ni­ce, otwie­ra­jąc nowe obsza­ry dzia­łal­no­ści. W przy­szłym roku następ­ne, już dzie­sią­te spo­tka­nie ECIC, będzie mia­ło miej­sce w Rzy­mie.