Zagraniczni księża w Niemczech

Wia­do­mo, że w Niem­czech bra­ku­je księ­ży i pasto­rów. Jak sobie z tym radzą nie­miec­kie Kościo­ły? Szu­ka­ją ich zagra­ni­cą. Zarów­no Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki, jak i lute­rań­ski, spro­wa­dza swo­ich dusz­pa­ste­rzy z Wschod­niej Euro­py, Azji i z Afry­ki. Doty­czy to zwłasz­cza Kościo­ła kato­lic­kie­go, bowiem śred­nia wie­ku nie­miec­kich księ­ży jest już bar­dzo wyso­ka, a w semi­na­riach jest mało kle­ry­ków wywo­dzą­cych się z lud­no­ści pocho­dze­nia nie­miec­kie­go.

Według „Der Spie­gla”, już w 2001 r. 10 pro­cent z oko­ło 12.700 aktyw­nych w Niem­czech księ­ży pocho­dzi­ło z zagra­ni­cy. Pro­blem dalej ist­nie­je i coraz bar­dziej się pogłę­bia. Kościół kato­lic­ki w Niem­czech posia­da oko­ło 26 milio­nów wier­nych. Tym­cza­sem w 2003 r. zosta­ło wyświę­co­nych w kra­ju tyl­ko 130 księ­ży. Licz­ba wstę­pu­ją­cych do semi­na­rium od 1990 r. zma­la­ła o 20 pro­cent.

Rów­nież Kościół lute­rań­ski w Niem­czech posia­da wie­lu zagra­nicz­nych dusz­pa­ste­rzy, ale bra­ku­je szcze­gó­ło­wych danych na ten temat. Uzna­jąc potrze­bę spro­wa­dze­nia pasto­rów z zagra­ni­cy Kürzin­ger wydał instruk­cję o tym, jak moż­na ich kon­trak­to­wać. W więk­szo­ści przy­pad­ków zagra­nicz­ni pasto­rzy w Niem­czech nie pra­cu­ją sami, ale w eki­pach i prze­by­wa­ją w kra­ju od pię­ciu do sied­miu lat. Jed­nym z głów­nych pro­ble­mów jest język. Nie wystar­czy mówić tyl­ko po nie­miec­ku, bowiem czę­sto w róż­nych regio­nach uży­wa się dia­lek­tów.

„Zagra­nicz­ni księ­ża są mile widzia­ni, aby dzia­łać tutaj w dusz­pa­ster­stwie. Ale nie jest im łatwo, zwłasz­cza gdy Kościół i wspól­no­to­wa struk­tu­ra bar­dzo odbie­ga­ją od ich doświad­cze­nia z kra­ju, z któ­re­go pocho­dzą”, powie­dzia­ła Ste­fa­nie Uphu­es, rzecz­nik Nie­miec­kiej Kon­fe­ren­cji Bisku­pów.

Indyj­ski ksiądz Tho­mas Geo­r­ge Pat­ta­ru­ma­da­thil, któ­ry pra­cu­je w Niem­czech, stwier­dził: „W zasa­dzie litur­gia jest ta sama, ale kul­tu­ra i tra­dy­cja są bar­dzo odmien­ne od tych z Indii”. Oko­ło 540 zagra­nicz­nych księ­ży może cele­bro­wać w Niem­czech w swo­ich rodzi­mych języ­kach, bowiem pra­cu­ją dusz­pa­ster­sko wśród 1,8 milio­na zagra­nicz­nych, żyją­cych dzi­siaj w Niem­czech kato­li­ków. Zamiej­sco­wych pro­te­stan­tów jest tam oko­ło 250 tysię­cy. Ci mogą nale­żeć do wspól­no­ty nie­miec­kiej, albo do para­fii, w któ­rej pasto­rem jest przy­by­ły z zagra­ni­cy Kore­ań­czyk, Holen­der, Fin, Chiń­czyk, itd.

W Niem­czech żyją rów­nież zagra­nicz­ni wier­ni innych Kościo­łów. Dla przy­kła­du 230 tysię­cy Gre­ków jest obsłu­gi­wa­nych dusz­pa­ster­sko przez księ­ży, któ­rzy pod­le­ga­ją bez­po­śred­nio Ate­nom.

Jed­nak­że kar­dy­nał Leh­mann nie wie­rzy, aby „reli­gij­na gre­en card” roz­wią­za­ła pro­ble­my z bra­kiem księ­ży w Niem­czech. W swo­im liście, jaki posła­ła do papie­ża Jana Paw­ła II przy­zna­je, że Kościół powszech­ny może pomóc zła­go­dzić ten pro­blem, ale to za mało, aby go zaże­gnać: „Jeste­śmy prze­ko­na­ni, że zagra­nicz­ni księ­ża, pomi­mo dobrej woli i jed­no­ści Kościo­ła, mają trud­ność ze zro­zu­mie­niem naszej kon­kret­nej sytu­acji i nie są wyj­ściem na dłuż­szą metę”.