Znaczny przyrost ludności protestanckiej w Meksyku

Sys­te­ma­tycz­ne bada­nia prze­pro­wa­dzo­ne przez Anto­nio Maza Pere­da, współ­pra­cow­ni­ka tygo­dni­ka “El Obse­rva­dor”, po raz pierw­szy i w spo­sób rygo­ry­stycz­ny ana­li­zu­ją ten­den­cje i hie­rar­chię war­to­ści miesz­kań­ców Mek­sy­ku. Bada­nia te zosta­ły opu­bli­ko­wa­ne przez Wydaw­nic­two Dia­na w książ­ce “Hacia don­de vamos?” (“Dokąd aż idzie­my?”), pod patro­na­tem Fun­da­cji Mek­syk Zjed­no­czo­ny w swo­ich War­to­ściach Kul­tu­ral­nych (Fun­da­ción Méxi­co Uni­do en sus Valo­res Cul­tu­ra­les).

Pośród zało­żeń badań znaj­do­wa­ło się też okre­śle­nie hie­rar­chii war­to­ści reli­gij­nych lud­no­ści tego dru­gie­go na świe­cie kra­ju (po Bra­zy­lii) co do licz­by posia­da­nej lud­no­ści wyzna­nia rzym­sko-kato­lic­kie­go. Bada­nia oka­za­ły, że ogól­nie zmniej­sza się przy­wią­za­nie do tra­dy­cyj­nych form reli­gij­no­ści, a w kon­se­kwen­cji rów­nież zmniej­szy­ła się potrze­ba wspól­no­to­wych aspek­tów reli­gii. Jed­nak­że, cho­ciaż wyglą­da to na para­doks, ta utra­ta “reli­gij­no­ści z dzie­dzic­twa” nie przy­no­si ze sobą zmniej­sze­nia się poczu­cia reli­gij­no­ści. Wprost prze­ciw­nie: cho­ciaż w róż­nych for­mach i w spo­sób dosyć bez­ład­ny, wśród lud­no­ści Mek­sy­ku wzra­sta potrze­ba przy­na­leż­no­ści do jakiejś reli­gii.

W latach 1960 — 2000 w Mek­sy­ku bar­dzo wzro­sła licz­ba Kościo­łów i lud­no­ści pro­te­stanc­kiej, jak też licz­ba tych, któ­rzy twier­dzą, że nie nale­żą do żad­nej reli­gii. Kato­li­cy znaj­du­ją się poni­żej śred­niej wzro­stu lud­no­ści. W kon­kret­nych licz­bach, kie­dy lud­ność kato­lic­ka w cią­gu lat 1960–2000 wzro­sła 121%, to lud­ność pro­te­stanc­ka wzro­sła o 965%. Według danych ze spi­su lud­no­ści 2000 r. lud­ność pro­te­stanc­ka sta­no­wi już 7% całej lud­no­ści Mek­sy­ku.

Według prze­pro­wa­dzo­nych badań, reli­gij­ność miesz­kań­ców Mek­sy­ku kie­ru­je się ku nowym spo­so­bom, for­mom jej wyra­ża­nia. Być może z powo­du wie­lo­let­nich naci­sków rzą­do­wych, aby oddzie­lić życie reli­gij­ne od życia publicz­ne­go naro­du, redu­ku­jąc reli­gię wyłącz­nie do sfe­ry pry­wat­nej, dzi­siaj lud­ność mek­sy­kań­ska na pierw­szym miej­scu kła­dzie — ponad tra­dy­cją i reli­gij­no­ścią ludo­wą — dzie­dzic­two rodzin­ne, tj. zacho­wa­nie intym­no­ści zarów­no swo­ich reli­gij­nych uczuć, jak też prak­ty­ko­wa­nie tych we wspól­no­cie.