Intelektualiści przeciw islamskiemu totalitaryzmowi

“Po poko­na­niu faszy­zmu, nazi­zmu i sta­li­ni­zmu świat sta­nął w obli­czu nowe­go, glo­bal­ne­go zagro­że­nia tota­li­tar­ne­go: isla­mi­zmu” — stwier­dza mani­fest 12 inte­lek­tu­ali­stów, opu­bli­ko­wa­ny przed tygo­dniem w pra­sie euro­pej­skiej. Pod­pi­sa­ły się pod nim takie oso­bi­sto­ści jak Sal­man Rush­die, Ber­nard Hen­ri-Levy, Tasli­ma Nasre­en czy Caro­li­ne Fourest.

“My — pisa­rze, dzien­ni­ka­rze, inte­lek­tu­ali­ści — wzy­wa­my do opo­ru wobec reli­gij­ne­go tota­li­ta­ry­zmu, oraz do pro­mo­wa­nia wol­no­ści, rów­nych szans i świec­kich war­to­ści dla wszyst­kich.

Ostat­nie wyda­rze­nia, zaist­nia­łe po opu­bli­ko­wa­niu rysun­ków Maho­me­ta w euro­pej­skich gaze­tach, uka­za­ły koniecz­ność wal­ki o te uni­wer­sal­ne war­to­ści. Te zma­ga­nia nie zosta­ną wygra­ne orę­żem, lecz na płasz­czyź­nie ide­olo­gicz­nej. To cze­go jeste­śmy świad­ka­mi to nie zde­rze­nie cywi­li­za­cji ani anta­go­nizm mię­dzy Wscho­dem a Zacho­dem, ale glo­bal­ne zma­ga­nia, w któ­rych ście­ra­ją się demo­kra­ci i teo­kra­ci.

Jak wszyst­kie tota­li­ta­ry­zmy, isla­mizm żywi się lęka­mi i fru­stra­cją. Kazno­dzie­je nie­na­wi­ści wyko­rzy­stu­ją te emo­cje do for­mo­wa­nia oddzia­łów, któ­re mają narzu­cić świa­tu porzą­dek opar­ty na bra­ku wol­no­ści i rów­no­ści. Jasno i wyraź­nie oświad­cza­my: nic — nawet roz­pacz — nie uspra­wie­dli­wia wybo­ru na rzecz obsku­ran­ty­zmu, tota­li­ta­ry­zmu i nie­na­wi­ści. Isla­mizm jest ide­olo­gią reak­cyj­ną, zabi­ja­ją­cą rów­ność, wol­no­śći świec­kość gdzie­kol­wiek one są obec­ne. Jego suk­ces może pro­wa­dzić jedy­nie do świa­ta domi­na­cji: domi­na­cji męż­czy­zny nad kobie­tą; domi­na­cji isla­mi­stów nad wszyst­ki­mi inny­mi. By temu się prze­ciw­sta­wić musi­my zapew­nić powszech­ne pra­wa dla wszyst­kich ludzi prze­śla­do­wa­nych i dys­kry­mi­no­wa­nych.

Odrzu­ca­my “kul­tu­ro­wy rela­ty­wizm”, któ­ry w imię posza­no­wa­nia dla kul­tur i tra­dy­cji akcep­tu­je pozba­wie­nie muzuł­mań­skich męż­czyzn i kobiet pra­wa do rów­no­ści, wol­no­ści i świec­kich war­to­ści. Nie godzi­my się też na porzu­ce­nie nasze­go kry­ty­cy­zmu z oba­wy przed oskar­że­niem o “isla­mo­fo­bię” — nie­szczę­śli­we­go poję­cia, mylą­ce­go kry­ty­cyzm wobec isla­mu jako reli­gii ze styg­ma­ty­za­cją jego wyznaw­ców.

Bro­ni­my spra­wy powszech­nej wol­no­ści wypo­wie­dzi, by kry­tycz­ny duch prze­ja­wiał się na wszyst­kich kon­ty­nen­tach, na prze­kór wszel­kim nad­uży­ciom i dogma­tom.

Ape­lu­je­my do demo­kra­tów i wol­nych ludzi wszyst­kich kra­jów, by uczy­ni­li nasze stu­le­cie wie­kiem Oświe­ce­nia a nie obsku­ran­ty­zmu.

(Tłu­ma­cze­nie: J. Sz.)

Jako pierw­szy mani­fest dwu­na­stu opu­bli­ko­wał fran­cu­ski, lewi­co­wy tygo­dnik saty­rycz­ny Char­lie Heb­do. 8 lute­go dołą­czył on do gro­na gazet, któ­re opu­bli­ko­wa­ły duń­skie kary­ka­tu­ry Maho­me­ta, dołą­cza­jąc do nich rów­nież kil­ka wła­snych rysun­ków.