1. Niedziela po Bożym Narodzeniu

On wziął je na ręce swo­je i wiel­bił Boga, mówiąc: Teraz pusz­czasz słu­gę swe­go, Panie, według sło­wa swe­go w poko­ju, gdyż oczy moje widzia­ły zba­wie­nie two­je, któ­re przy­go­to­wa­łeś przed obli­czem wszyst­kich ludów: Świa­tłość, któ­ra oświe­ci pogan, i chwa­łę ludu twe­go izra­el­skie­go. A ojciec jego i mat­ka dzi­wi­li się temu, co mówio­no o nim. I bło­go­sła­wił im Syme­on, i rzekł do Marii, mat­ki jego: Oto ten prze­zna­czo­ny jest, aby prze­zeń upa­dło i powsta­ło wie­lu w Izra­elu, i aby był zna­kiem, któ­re­mu się sprze­ci­wiać będą, i aby były ujaw­nio­ne myśli wie­lu serc; tak­że two­ją wła­sną duszę prze­nik­nie miecz. I była Anna, pro­ro­ki­ni, cór­ka Fanu­ela, z ple­mie­nia Aser; ta była bar­dzo pode­szła w latach, a żyła sie­dem lat z mężem od panień­stwa swe­go. I była wdo­wą do osiem­dzie­sią­te­go czwar­te­go roku życia, i nie opusz­cza­ła świą­ty­ni, słu­żąc Bogu w postach i w modli­twach dniem i nocą. I nad­szedł­szy tej­że godzi­ny, wiel­bi­ła Boga i mówi­ła o nim wszyst­kim, któ­rzy ocze­ki­wa­li odku­pie­nia Jero­zo­li­my. Łk 2,25–38