1. Niedziela po Epifanii — Święto Chrztu Pańskiego

“A gdy Jezus usły­szał, że Jana uwię­zio­no, usu­nął się do Gali­lei. I opu­ściw­szy Naza­ret, przy­szedł i zamiesz­kał w Kafar­naum, nad morzem, na pogra­ni­czu kra­in Zebu­lo­na i Naf­ta­le­go, aby się wypeł­ni­ło, co było powie­dzia­ne przez pro­ro­ka Iza­ja­sza, mówią­ce­go: Zie­mia Zebu­lo­na i zie­mia Naf­ta­le­go, wzdłuż dro­gi mor­skiej, Zajor­da­nie, Gali­lea pogan, lud, pogrą­żo­ny w mro­ku, ujrzał świa­tłość wiel­ką, i tym, któ­rzy sie­dzie­li w kra­inie i cie­niu śmier­ci, roz­bły­sła jasność. Odtąd począł Jezus kazać i mówić: Upa­mię­taj­cie się, przy­bli­ży­ło się bowiem Kró­le­stwo Nie­bios.” Mt 4,12–17

Pro­rok Jan w wię­zie­niu, a Jezus zamiast zbu­rzyć mury, pora­zić swo­ją mocą tetrar­chę, obró­cić w niwecz posą­gi bogów uda­je się do jakiejś gali­lej­skiej dziu­ry i naucza o Kró­le­stwie Nie­bie­skim, któ­re nie­wąt­pli­wie jest zupeł­nie inne niż to, któ­re zna­my z ziem­skiej rze­czy­wi­sto­ści. Czy rze­czy­wi­ście?

Naj­czę­ściej inter­pre­tu­je­my sło­wa Jezu­sa: nawra­caj­cie się (bądź upa­mię­taj­cie), bo bli­skie jest Kró­le­stwo nie­bie­skie jako sło­wa prze­stro­gi: jak się nie upa­mię­ta­cie, to przyj­dzie rychły koniec tego porząd­ku, któ­ry zna­cie i nastą­pi nowy porzą­dek, w któ­rym się nic nie da zmie­nić, bo bogo­boj­ni zosta­ną nagro­dze­ni, a bez­boż­ni uka­ra­ni.

Im wię­cej dzie­je się zła, tym bar­dziej wyda­je się, że Ktoś (Bóg) powi­nien wresz­cie skoń­czyć z ziem­ską rze­czy­wi­sto­ścią i zapro­wa­dzić swój porzą­dek. Modli­my się wszak do Nie­go: przyjdź Kró­le­stwo Two­je. A prze­cież kie­dy prze­czy­ta się, co Jezus mówił dalej o Kró­le­stwie Nie­bie­skim moż­na mieć wąt­pli­wość czy cho­dzi wyłącz­nie o Kró­le­stwo w wymia­rze escha­to­lo­gicz­nym, któ­re nastą­pi z koń­cem cza­sów. A więc może nie dla­te­go powin­ni­śmy się opa­mię­tać, bo nie znaj­dzie­my się w Kró­le­stwie Nie­bie­skim, tyl­ko dla­te­go mamy się opa­mię­tać, by spro­wa­dzić Kró­le­stwo Nie­bie­skie wśród nas.