18. Niedziela po Trójcy Świętej

“A gdy się wybie­rał w dro­gę, przy­biegł ktoś, upadł przed nim na kola­na i zapy­tał go: Nauczy­cie­lu dobry! Co mam czy­nić, aby odzie­dzi­czyć żywot wiecz­ny? A Jezus odrzekł: Cze­mu mię nazy­wasz dobrym? Nikt nie jest dobry, tyl­ko jeden Bóg. Znasz przy­ka­za­nia: Nie zabi­jaj, nie cudzo­łóż, nie krad­nij, nie mów fał­szy­we­go świa­dec­twa, nie oszu­kuj, czcij ojca swe­go i mat­kę. A on mu odpo­wie­dział: Nauczy­cie­lu, tego wszyst­kie­go prze­strze­ga­łem od mło­do­ści mojej. Wte­dy Jezus spoj­rzał nań z miło­ścią i rzekł mu: Jed­ne­go ci brak; idź, sprze­daj wszyst­ko, co masz, i roz­daj ubo­gim, a będziesz miał skarb w nie­bie, po czym przyjdź i naśla­duj mnie. A ten na to sło­wo spo­sęp­niał i odszedł zasmu­co­ny, albo­wiem miał wie­le majęt­no­ści. A Jezus, spoj­rzaw­szy woko­ło, rzekł do uczniów swo­ich: Jak­że trud­no będzie tym, któ­rzy mają bogac­twa, wejść do Kró­le­stwa Boże­go! A ucznio­wie dzi­wi­li się sło­wom jego. Lecz Jezus, ode­zwaw­szy się zno­wu, rzekł do nich: Dzie­ci, jak­że trud­no tym, któ­rzy pokła­da­ją nadzie­ję w bogac­twach, wejść do Kró­le­stwa Boże­go! Łatwiej jest wiel­błą­do­wi przejść przez ucho igiel­ne niż boga­te­mu wejść do Kró­le­stwa Boże­go. A oni tym bar­dziej się zdu­mie­wa­li i mówi­li mię­dzy sobą: Któż więc może być zba­wio­ny? Jezus spoj­rzał na nich i rzekł: U ludzi to rzecz nie­moż­li­wa, ale nie u Boga; albo­wiem u Boga wszyst­ko jest moż­li­we.” Mk 10,17–27