2. Niedziela Pasyjna — Reminiscere

Miał jesz­cze jed­ne­go, syna umi­ło­wa­ne­go; posłał go do nich na koń­cu, mówiąc: Usza­nu­ją syna mego. Ale wie­śnia­cy owi powie­dzie­li sobie: To jest dzie­dzic, nuże, zabij­my go, a dzie­dzic­two będzie nasze. I. poj­ma­li go, zabi­li i wyrzu­ci­li go poza win­ni­cę. Co uczy­ni pan win­ni­cy? Przy­bę­dzie i wytra­ci wie­śnia­ków, a win­ni­cę odda innym. Czy nie czy­ta­li­ście tego Pisma: Kamień, któ­ry odrzu­ci­li budow­ni­czo­wie, stał się kamie­niem węgiel­nym. Pan to spra­wił i to jest cudow­ne w oczach naszych. I usi­ło­wa­li go poj­mać, ale bali się ludu; wie­dzie­li bowiem, że prze­ciw­ko nim wypo­wie­dział to podo­bień­stwo. I opu­ściw­szy go, ode­szli. (Mk 12,1–12)