2. Niedziela po Narodzeniu Pańskim

A po trzech dniach zna­leź­li go w świą­ty­ni, sie­dzą­ce­go wpo­śród nauczy­cie­li, słu­cha­ją­ce­go i pyta­ją­ce­go ich. A zdu­mie­wa­li się wszy­scy, któ­rzy go słu­cha­li, nad jego rozu­mem i odpo­wie­dzia­mi. I ujrzaw­szy go, zdzi­wi­li się. I rze­kła do nie­go mat­ka jego: Synu, cóżeś nam to uczy­nił? Oto ojciec twój i ja bole­jąc szu­ka­li­śmy cie­bie. I rzekł do nich: Cze­mu­ście mnie szu­ka­li? Czyż nie wie­dzie­li­ście, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę? Lecz oni nie rozu­mie­li tego sło­wa, któ­re im mówił. I poszedł z nimi, i przy­szedł do Naza­re­tu, i był im ule­gły. A mat­ka jego zacho­wy­wa­ła wszyst­kie te sło­wa w ser­cu swo­im. Jezu­so­wi zaś przy­by­wa­ło mądro­ści i wzro­stu oraz łaski u Boga i u ludzi. Łuk 2,41–52