2. Niedziela po Trójcy Świętej

“A Jezus odpo­wia­da­jąc, mówił do nich zno­wu w podo­bień­stwach tymi sło­wy: Podob­ne jest Kró­le­stwo Nie­bios do pew­ne­go kró­la, któ­ry spra­wił wese­le swe­mu synowi.I posłał swe słu­gi, aby wezwa­li zapro­szo­nych na wese­le, ale ci nie chcie­li przyjść. Zno­wu posłał inne słu­gi, mówiąc: Powiedz­cie zapro­szo­nym: Oto ucztę moją przy­go­to­wa­łem, woły moje i bydło tucz­ne pobi­to, i wszyst­ko jest goto­we, pójdź­cie na wese­le. Ale oni, nie dba­jąc o to, ode­szli, jeden do wła­snej roli, dru­gi do swe­go han­dlu. A pozo­sta­li, pochwy­ciw­szy jego słu­gi, znie­wa­ży­li i poza­bi­ja­li ich. I roz­gnie­wał się król, a wysław­szy swe woj­ska, wytra­cił owych mor­der­ców i mia­sto ich spa­lił. Wte­dy rze­cze słu­gom swo­im: Wese­le wpraw­dzie jest goto­we, ale zapro­sze­ni nie byli god­ni. Idź­cie prze­to na roz­staj­ne dro­gi, a kogo­kol­wiek spo­tka­cie, zapro­ście na wese­le. Słu­dzy ci wyszli na dro­gi, spro­wa­dzi­li wszyst­kich, któ­rych napo­tka­li: złych i dobrych, i sala wesel­na zapeł­ni­ła się gość­mi. A gdy wszedł król, aby przy­pa­trzeć się gościom, ujrzał tam czło­wie­ka nie odzia­ne­go w sza­tę wesel­ną. I rze­cze do nie­go: Przy­ja­cie­lu, jak wsze­dłeś tutaj, nie mając sza­ty wesel­nej? A on onie­miał. Wte­dy król rzekł słu­gom: Zwiąż­cie mu nogi i ręce i wyrzuć­cie go do ciem­no­ści zewnętrz­nej; tam będzie płacz i zgrzy­ta­nie zębów. Albo­wiem wie­lu jest wezwa­nych, ale mało wybra­nych.” Mt 22,1–14

Pod­czas litur­gii eucha­ry­stycz­nej w Koście­le Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skim duchow­ny recy­tu­je sło­wa Psal­mu 103: „Miło­sier­ny i lito­ści­wy jest Pan. Cier­pli­wy i pełen dobro­ci. Nie według uczyn­ków naszych obcho­dzi się z nami, ani według nie­pra­wo­ści odpła­ca nam.“ Sło­wa zapew­nie­nia i nadziei, któ­re mają dodać odwa­gi nie tyl­ko przed waż­nym momen­tem przy­ję­cia Cia­ła i Krwi Pań­skiej, lecz tak­że dro­go­wskaz na każ­dy dzień. Są to sło­wa potrzeb­ne, szcze­gól­nie w chwi­lach, gdy wyda­je nam się, że Bóg się od nas odwró­cił, że świat rzą­dzo­ny jest śle­pym losem przy­pad­ku, a my pozo­sta­wie­ni jeste­śmy sami sobie.

Tym­cza­sem Bóg nie odwra­ca się od niko­go. Ani od prze­śmiew­ców, ani od tych, któ­rzy co chwi­lę upa­da­ją. Do uczty zapra­sza wszyst­kich bez wyjąt­ków. Wszy­scy jed­na­ko­wo powo­ła­ni są do przy­jaź­ni z Bogiem. Powo­ła­nie do przy­jaź­ni ma nie tyl­ko wymiar escha­to­lo­gicz­ny, na któ­ry poło­żo­ny jest głów­ny akcent Jezu­so­wej przy­po­wie­ści, lecz tak­że reali­zu­je się już teraz: poprzez słu­cha­nie Sło­wa i uczest­nic­twie w Dzięk­czy­nie­niu.

Jezus grzesz­nych przy­jąć chce – brzmią pierw­sze sło­wa jed­nej ze zna­nych pie­śni spo­wied­nich. Cier­pli­wy i pełen dobro­ci Pasterz zapra­sza wszyst­kich do ufnej wia­ry, do odwa­gi sko­ku.