2. Niedziela Wielkiego Postu (Niedziela Reminiscere)

“I rzekł zno­wu do nich: Ja odcho­dzę, a wy mnie szu­kać będzie­cie i w grze­chu swo­im pomrze­cie; dokąd Ja odcho­dzę, wy pójść nie może­cie. Rze­kli więc Żydzi: Czyż­by chciał sobie życie ode­brać, że mówi: Dokąd Ja odcho­dzę, wy pójść nie może­cie? I rzekł do nich: Wy jeste­ście z nisko­ści, Ja zaś z wyso­ko­ści; wy jeste­ście z tego świa­ta, a Ja nie jestem z tego świa­ta. Dla­te­go powie­dzia­łem wam, że pomrze­cie w grze­chach swo­ich. Jeśli bowiem nie uwie­rzy­cie, że to Ja jestem, pomrze­cie w swo­ich grze­chach. Wte­dy pyta­li go: Kim­że Ty jesteś? Jezus odpo­wie­dział im: Po co Ja w ogó­le mówię do Was? Wie­le mógł­bym o was mówić i sądzić, lecz Ten, któ­ry mnie posłał, jest wia­ro­god­ny, a Ja to, co usły­sza­łem od nie­go, mówię do świa­ta. Nie zro­zu­mie­li jed­nak tego, że im o Ojcu mówił. Wte­dy rzekł Jezus: Gdy wywyż­szy­cie Syna Czło­wie­cze­go, wte­dy pozna­cie, że Ja jestem i że nic nie czy­nię sam z sie­bie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył. A Ten, któ­ry mnie posłał, jest ze mną; nie zosta­wił mnie same­go, bo Ja zawsze czy­nię to, co się jemu podo­ba. Gdy tak mówił, wie­lu uwie­rzy­ło w nie­go.” J 8,21–30