3. Niedziela po Trójcy Św. — miłosierdzia dostąpiłem

“A łaska Pana nasze­go sta­ła się bar­dzo obfi­ta wraz z wia­rą i miło­ścią, któ­ra jest w Chry­stu­sie Jezu­sie. Praw­dzi­wa to mowa i w całej peł­ni przy­ję­cia god­na, że Chry­stus Jezus przy­szedł na świat, aby zba­wić grzesz­ni­ków, z któ­rych ja jestem pierw­szy. Ale dla­te­go miło­sier­dzia dostą­pi­łem, aby na mnie pierw­szym Jezus Chry­stus oka­zał wszel­ką cier­pli­wość dla przy­kła­du tym, któ­rzy mają weń uwie­rzyć ku żywo­to­wi wiecz­ne­mu. A kró­lo­wi wie­ków, nie­śmier­tel­ne­mu, nie­wi­dzial­ne­mu, jedy­ne­mu Bogu, nie­chaj będzie cześć i chwa­ła na wie­ki wie­ków. Amen.” 1. Tm 1,14–17

O praw­dzie mówi się wie­le i chęt­nie, choć tak trud­no ją nie­raz odna­leźć. Tęsk­ni­my za praw­dą, gdy odczu­wa­my jak wszyst­ko wokół nas sta­je się coraz bar­dziej męt­ne i względ­ne. Publicz­ne deba­ty prze­siąk­nię­te są reto­ry­ką praw­dy – wie­lu mnie­ma, że znaj­du­je się w jej posia­da­niu, że zdo­ła­ło ją sobie przy­swo­ić tak, że sta­ła się ona toż­sa­ma z wła­sny­mi prze­ko­na­nia­mi. Nie moż­na jed­nak nie zauwa­żyć, że w spo­rach o praw­dę każ­dy posia­da swo­je wła­sne wyobra­że­nie tego, czym praw­da jest, a czym nie jest.

Czy praw­da jest zgod­no­ścią fak­tów i wypo­wie­dzi, czy może praw­da jest obo­wią­zu­ją­cym w danej chwi­li uza­sad­nie­niem ist­nie­ją­ce­go sta­nu rze­czy? Zna­ny nie­miec­ki filo­zof Mar­tin Heideg­ger uwa­żał, że praw­da, zgod­nie z grec­ką ety­mo­lo­gią, jest tym, co nie jest zakry­te. Praw­da jest dla Heideg­ge­ra ugrun­to­wa­na w wol­no­ści, cał­ko­wi­te­go odda­nia się, sko­ku w nie­zna­ne, w któ­rym czło­wiek prze­ży­wa miste­rium odkry­wa­nia tego, co zakry­te.

O praw­dzie mówi też autor 1. Listu do Tymo­te­usza i to w kon­tek­ście wcie­le­nia Syna Boże­go, Chry­stu­sa, któ­ry przy­szedł na świat (1 Tm 1,15a) dla zba­wie­nia grzesz­ni­ków. Idąc dalej tym śla­dem może­my powie­dzieć, że Jezus jako dosko­na­łe ucie­le­śnie­nie Praw­dy (J 14,6), któ­ra wyzwa­la (J 8,32) jest nie tyl­ko obiet­ni­cą i speł­nie­niem praw­dy, lecz tak­że Tym, któ­ry praw­dzi­wie prze­ła­mu­je kłam­stwo grze­chu. Bóg w Jezu­sie Chry­stu­sie jest cudow­ną łaską nie­usta­ją­ce­go miło­sier­dzia. Bóg jest cier­pli­wy (Ps. 103,8), jest Daw­cą nadziei i źró­dłem świę­to­ści w ciem­no­ści grze­chu. Bóg stał się praw­dzi­wie czło­wie­kiem, aby nas odszu­kać i zba­wić (Łk 19,10), obda­rzyć siłą w naszej sła­bo­ści, a pozor­ną siłę wzmoc­nić swo­ją sła­bo­ścią (1. Kor. 1,25a).

W litur­gii eucha­ry­stycz­nej Kościół wyzna­je: „Zapraw­dę god­ną i słusz­ną, spra­wie­dli­wą i zba­wien­ną jest rze­czą, aby­śmy Tobie, świę­ty Ojcze, miło­sier­ny Panie, wie­ku­isty Boże, zawsze i na każ­dym miej­scu dzię­ko­wa­li przez Jezu­sa Chry­stu­sa, Pana nasze­go, dla któ­re­go jesteś nam łaska­wy, grzech odpusz­czasz i udzie­lasz zba­wie­nia wiecz­ne­go.” W Eucha­ry­stii, cudow­nym Dzięk­czy­nie­niu, Kościół, jako spo­łecz­ność świę­tych grzesz­ni­ków, na nowo uświa­da­mia sobie, dzię­ki Ducho­wi Świę­te­mu, ogrom dostą­pio­ne­go miło­sier­dzia, wyzna­jąc, że praw­dzi­wa jest mowa i w całej peł­ni przy­ję­cia god­na, że Ukrzy­żo­wa­ny i Zmar­twych­wsta­ły Chry­stus zba­wia, chro­ni i ratu­je. Amen.

***

“W Tobie, Chry­ste Panie, całe zaufa­nie i nadzie­ję mam. W szczę­ściu i nie­do­li Two­jej świę­tej woli chcę się pod­dać sam. Bo wśród trwóg i błęd­nych dróg Cie­bie tyl­ko Jedy­ne­go mam za Zbaw­cę swe­go.” Ks. Józef Sple­szyń­ski († 1879)