5. Niedziela po Wielkanocy — Rogate

To powie­dzia­łem wam w przy­po­wie­ściach; nad­cho­dzi godzi­na, gdy już nie w przy­po­wie­ściach będę do was mówił, lecz wyraź­nie o Ojcu oznaj­mię wam. Owe­go dnia w imie­niu moim pro­sić będzie­cie, a nie mówię wam, że Ja pro­sić będę Ojca za was; albo­wiem sam Ojciec miłu­je was, dla­te­go że wyście mnie umi­ło­wa­li i uwie­rzy­li, że Ja od Boga wysze­dłem. Wysze­dłem od Ojca i przy­sze­dłem na świat; zno­wu opusz­czam świat i idę do Ojca. Rze­kli ucznio­wie jego: Oto teraz wyraź­nie mówisz i żad­nej przy­po­wie­ści nie powia­dasz. Teraz wie­my, że Ty wszyst­ko wiesz i nie potrze­bu­jesz, aby cię ktoś pytał; dla­te­go wie­rzy­my, żeś od Boga wyszedł. Odpo­wie­dział im Jezus: Teraz wie­rzy­cie? Oto nad­cho­dzi godzi­na, owszem już nade­szła, że się roz­pro­szy­cie, każ­dy do swo­ich, i mnie same­go zosta­wi­cie; lecz nie jestem sam, bo Ojciec jest ze mną. To powie­dzia­łem wam, aby­ście we mnie pokój mie­li. Na świe­cie ucisk mieć będzie­cie, ale ufaj­cie, Ja zwy­cię­ży­łem świat. (J 16,23–33)