“Burning Man” — festiwal czy religia alternatywna?

W Black Rock City (USA) dobie­ga koń­ca trwa­ją­cy od 3 wrze­śnia festi­wal “Bur­ning Man”, któ­ry w tym roku zgro­ma­dził na bia­łej pusty­ni upal­ne­go sta­nu Newa­da aż 45 tys. uczest­ni­ków. Spo­tka­nie łączy kil­ka imprez — od kon­cer­tów, poprzez wspól­ne tań­ce, aż po wysta­wy sztu­ki i mię­dzy­re­li­gij­ne spo­tka­nia. Orga­ni­za­to­rom zale­ży, aby uczest­ni­cy czu­li się swo­bod­nie, trak­tu­jąc spo­tka­nie jako oka­zję do podzie­le­nia się swo­imi doświad­cze­nia­mi reli­gij­ny­mi. Jak prze­czy­tać moż­na w komen­ta­rzach, twór­com “Bur­ning Man” zarzu­ca się two­rze­nie impre­zy ponad-reli­gij­nej, oraz ubli­ża­nie prak­ty­kom reli­gij­nym.

Wśród uczest­ni­ków zda­nia nie są podzie­lo­ne. Wszy­scy cie­szą się ze wspól­nej zaba­wy i modli­twy. Według Riche­go Mac­ki­na, pro­wa­dzą­ce­go wspól­no­tę bud­dy­zmu zen spo­tka­nie było oka­zją do zapre­zen­to­wa­nia poglą­dów. — Zwy­kle ludzie nie przy­cho­dzą do świą­ty­ni po pro­stu z uli­cy – twier­dzi. Jak oce­nia Mac­kin, gdy bud­dy­sta przy­cho­dzi do nich ze swą modli­twą, przy tym cie­ka­wie ubra­ny, ich opo­ry, by spo­tkać się poroz­ma­wiać, zni­ka­ją. Dla chrze­ści­ja­ni­na, Jes­sa Micha­li­ka, Bur­ning Man nabra­ło wymia­ru reko­lek­cji, Jest oka­zją do lep­sze­go uświa­do­mie­nia sobie, iż życiu ist­nie­ją war­to­ści nad­rzęd­ne – oce­nia.

Dla Cathe­ri­ne Gacad “Bur­ning Man” jest wspa­nia­łą ini­cja­ty­wą. Naresz­cie nie musze ukry­wać się z modli­twą. Mogę się modlić, gdzie chcę – stwier­dza trzy­dzie­sto­dwu­lat­ka, któ­ra przy­je­cha­ła do Newa­dy z Fili­pin, kra­ju, gdzie wyzna­wa­ny publicz­nie kato­li­cyzm jest suro­wo kara­ny.

Uczest­ni­kom przez pierw­szy wie­czór towa­rzy­szy ogrom­na pło­ną­ca kukła, od kró­cej festi­wal bie­rze swą nazwę.