Charyzmatyczna ekspresja pogłębia duchowość

Powta­rzal­ne, krót­kie pie­śni — czę­sto kry­ty­ko­wa­ne, jako wyraz tra­dy­cji okre­śla­nej po angiel­sku, jako “hap­py-clap­py”, mogą nie tyl­ko oży­wić litur­gię, ale przy­czy­nić się też do pogłe­bie­nia ducho­wo­ści. Do takich wnio­sków doszła Anne Har­ri­son w książ­ce “Sing it Aga­in”.

Mimo iż wie­lu ludzi, cho­dzą­cych do kościo­łów jest kry­tycz­nie nasta­wio­na do współ­cze­snej muzy­ki sakral­nej, jako do try­wial­nej w porów­na­niu ze sta­ry­mi hym­na­mi, to Har­ris sta­ra się ich prze­ko­nać, że cha­ry­zma­tycz­na poboż­ność two­rzy auten­tycz­ną wspól­no­tę.

Jako, że pie­śni są łatwe do zapa­mię­ta­nia — dzie­ci mogą uczest­ni­czyć w litur­gii wraz z doro­sły­mi. Pro­sto­ta słów umoż­li­wia rów­nież ich zgłę­bia­nie i śpie­wa­nie z zamknię­ty­mi ocza­mi, a to daje szcze­gól­ne poczu­cie intym­no­ści.

Mimo wie­lu zalet (krót­kie pie­śni uwiel­bie­nia poma­ga­ją, zda­niem Har­ris rów­nież w roz­ła­do­wa­niu stre­su czy napię­cia (o czym mogę sam zaświad­czyć, bowiem moja cór­ka uspa­ka­ja się słu­cha­jąc, w nie­naj­lep­szym ojcow­skim wyko­na­niu, kano­nów z Taize) tego typu pie­śni nie powin­ny zastą­pić pięk­na sta­rej litur­gii i sta­rych pie­śni. Mogą je, zda­niem Har­ris, nauczy­ciel­ki muzy­ki, co naj­wy­żej w pew­nych sytu­acjach uzu­peł­niać.