Czym jest Seicho-No-Ie?

Jest to reli­gij­na filo­zo­fia utwo­rzo­na w 1930 r. w Japo­nii przez Masa­ha­ru Tani­gu­chi po tym, jak miał on otrzy­mać boże obja­wie­nie, że świat mate­rial­ny nie jest niczym innym, jak tyl­ko ilu­zją. Kamie­niem węgiel­nym było wyda­nie pierw­sze­go egzem­pla­rza cza­so­pi­sma „Seicho-No-Ie”, któ­ry przy­niósł pod­sta­wo­we nauki Tani­gu­chi. Doszło do następ­nych jego wydań i do publi­ka­cji innych tytu­łów, jak rów­nież popu­la­ry­za­cji nowej filo­zo­fii wśród czę­ści lud­no­ści Japo­nii. W 1941 r. ta nowa reli­gia o filo­zo­ficz­nej tre­ści zosta­ła uzna­na przez rząd.

„Dla nas ist­nie­je wyłącz­nie jeden Bóg stwór­ca, któ­ry jest przed­sta­wia­ny w naj­róż­niej­szy spo­sób w innych reli­giach”, powie­dział pre­zy­dent Seicho-No-Ie w Bra­zy­lii, Yoshi­hi­co Iuas­sa­ca. Reli­gia ta była­by więc wyż­szą dok­try­ną, któ­ra była­by w sta­nie przy­cią­gnąć wyznaw­ców innych reli­gii.

„Tani­gu­chi posta­wił się jako super­me­sjasz, któ­re­go zada­niem było­by połą­cze­nie innych reli­gii”, stwier­dzi­ła socjo­log Leila Mar­rach de Albu­qu­erque, autor­ka książ­ki „Seicho-No-Ie z Bra­zy­lii”.

Sam sym­bol lul­tu wska­zu­je już na pomie­sza­nie trzech reli­gii, któ­rym w zakła­da­niu Seicho-No-Ie inspi­ro­wał się jego zało­ży­ciel. Łączy chrze­ści­jań­ski krzyż, swa­sty­kę i księ­życ (bia­łe tło) bud­dy­zmu, a wszyst­ko to oto­czo­ne słoń­cem, któ­re przed­sta­wia jed­no z bóstw szyn­to­izmu. Chry­stus rów­nież jest dla tej reli­gii odnie­sie­niem: „Jezus jest spe­cjal­nym synem Boga, dosko­na­łym, jak my wszy­scy, wybra­nym, aby zba­wić ludz­kość”, powia­da Iuas­sa­ca. Inną dok­try­nę, któ­rą Seicho-No-Ie przyj­mu­je, zwłasz­cza w Bra­zy­lii, jest spi­ry­tyzm w wyda­niu Alla­na Kar­de­ca, bowiem w reli­gii tej rów­nież wie­rzy się w rein­kar­na­cję jako spo­so­bu na ducho­wą ewo­lu­cję.

Kult w Seicho-No-Ie jest pro­sty. Poza wykła­da­mi, w któ­rych przy­wód­cy prze­ka­zu­ją naukę i wła­sne doświad­cze­nia, obec­ne na nich oso­by dekla­mu­ją pie­śni i modli­twy, takie jak „Shin­so­kan”, medy­ta­cyj­ny tekst napi­sa­ny przez Taniguchi´ego. Z cia­łem pochy­lo­nym do przo­du i ze zło­żo­ny­mi dłoń­mi, gło­si­cie­le czy­nią głę­bo­ki ukłon przed słu­cha­ją­cy­mi ich oso­ba­mi i pew­ne­mu wize­run­ko­wi z japoń­skim napi­sem „Jis­so”, co ozna­cza” praw­dzi­wy wize­ru­nek”.

Podzię­ko­wa­nie poprzez „bar­dzo dzię­ku­ję” jest pod­sta­wo­wym aspek­tem dok­try­ny, bar­dzo uży­wa­nym pod­czas kul­tów. Podzię­ko­wać wszyst­kim, nawet przod­kom, jest jed­nym ze spo­so­bów, aby zacho­wy­wać pozy­tyw­ne myśle­nie i odsu­nąć pro­ble­my, któ­re, zgod­nie z Tani­gu­chi, mia­ły­by być wyłącz­nie two­ra­mi ludz­kiej myśli.

War­to rów­nież wska­zać na adap­ta­cyj­ny cha­rak­ter tej reli­gij­nej filo­zo­fii na przy­kła­dzie Bra­zy­lii. Pier­wot­nie, jesz­cze w Japo­nii, Seicho-No-Ie była skie­ro­wa­na ku kul­to­wi zwró­co­ne­mu ku zmar­łym przod­kom i zacho­wa­niu rodzin­ne­go dobyt­ku i tra­dy­cyj­nych war­to­ści kul­tu­ral­nych Japo­nii. Tym­cza­sem, roz­wi­ja­jąc się wśród Bra­zy­lij­czy­ków, kul­ty w nowym kra­ju zaczę­ły zaj­mo­wać się bar­dziej poszu­ki­wa­niem roz­wią­za­nia dla pro­ble­mów finan­so­wych, rodzin­nych i zdro­wot­nych uczęsz­cza­ją­cych na nie osób.