Druga księga Jakuba

Codex Cali­xti­nus skła­da się z pię­ciu ksiąg, z cze­go dru­ga opo­wia­da o 22 cudach, któ­re w tra­dy­cji rzym­sko­ka­to­lic­kiej doko­nał św. Jakub. Cuda te kazał spi­sać oko­ło 1170 r. papież Kalikst. O tej księ­dze pisa­no już na ekumenizm.pl, teraz pre­zen­tu­je­my tłu­ma­cze­nie wstę­pu do księ­gi dru­giej. Tłu­ma­czo­ne frag­men­ty, któ­re będą pre­zen­to­wa­ne, pocho­dzą z edy­cji hisz­pań­skiej a więc nie są tłu­ma­cze­nia­mi z ory­gi­na­łu łaciń­skie­go. Ich celem jest zapo­zna­nie z ogól­ną tre­ścią księ­gi, tak waż­nej dla kul­tu­ry euro­pej­skiej a wciąż nie prze­tłu­ma­czo­nej na język pol­ski.

Zaczy­na się księ­ga dru­ga Jaku­ba, tego od Zebe­de­usza, opie­ku­na Gali­cji, o dwu­dzie­stu dwóch cudach jego.

Wstęp papie­ża Kalik­sta.

Nale­ży pole­cić ku uważ­ne­mu spi­sa­niu oraz uwiecz­nić dla sła­wy nasze­go Pana Jezu­sa Chry­stu­sa pamięć o cudach Jaku­ba. Ponie­waż dzię­ki opo­wie­ściom roz­trop­nych o prze­ja­wach świę­to­ści, ser­ca słu­cha­ją­cych wypeł­nia­ne są poboż­no­ścią i miło­ścią do naszej ojczy­zny nie­bie­skiej. Bio­rąc to pod uwa­gę, po odwie­dze­niu odle­głych ziem, pozna­jąc nie­któ­re z tych cudów w Gali­cji, inne we Fran­cji, inne w Niem­czech, inne we Wło­szech, inne na Węgrzech, inne w Dacji, nie­któ­re rów­nież poza trze­ma morza­mi, spi­sa­ne róż­nie, jak to bywa, w róż­nych miej­scach; o innych dowia­du­jąc się w zie­mi bar­ba­rzyń­ców, gdzie świę­ty apo­stoł musiał wie­le doko­nać, gdy mi je opo­wie­dzie­li ci, któ­rzy je widzie­li lub o nich sły­sze­li; nie­któ­re z nich widząc wła­sny­mi oczy­ma, a wszyst­kie je, ku czci Pana i Apo­sto­ła, sta­ran­nie naka­za­łem spi­sać. I o ile są wspa­nial­sze, o tyle bar­dziej je cenię. Ale niech nikt nie myśli, że spi­sa­łem wszyst­kie jego cuda oraz czy­ny, o któ­rych sły­sza­łem, jedy­nie te, któ­re uzna­łem za praw­dzi­we na pod­sta­wie pra­wo­wier­nych świa­dectw pra­wo­wier­nych ludzi. Ponie­waż gdy­bym spi­sał wszyst­kie jego cuda, o któ­rych sły­sza­łem w wie­lu miej­scach z ust wie­lu, wię­cej by było czy­nów jego niż star­czy­ło by rąk i pra­cy dla zapi­sa­nia ich na per­ga­mi­nie. Dla­te­go też zarzą­dza­my, by kodeks ten był przed­sta­wia­ny z inny­mi praw­dzi­wy­mi i auten­tycz­ny­mi kodek­sa­mi i by go czy­ta­no uważ­nie w kościo­łach i refek­ta­rzach pod­czas świą­tecz­nych dni Świę­te­go Apo­sto­ła i w innych, jeśli taka będzie wola.

Zaczy­na­ją się roz­dzia­ły księ­gi dru­giej Jaku­ba o dwu­dzie­stu dwóch cudach jego.

Roz­dział I. O dwu­dzie­stu ludziach, któ­rych Apo­stoł uwol­nił z nie­wo­li moabic­kiej.

Roz­dział II. O czło­wie­ku, któ­re­mu z boskie­go zrzą­dze­nia został prze­ba­czo­ny grzech u ołta­rza w San­tia­go.

Roz­dział III. O dziec­ku, któ­re Apo­stoł powró­cił do życia w górach Oca.

Roz­dział IV. O trzy­dzie­stu miesz­kań­cach Lorén i o nie­bosz­czy­ku, któ­rych Apo­stoł prze­niósł w cią­gu jed­nej nocy z por­tów Cize do swo­je­go klasz­to­ru.

Roz­dział V. O powie­szo­nym piel­grzy­mie, któ­re­go Apo­stoł ura­to­wał od śmier­ci, cho­ciaż wisiał na szu­bie­ni­cy trzy­dzie­ści sześć dni.

Roz­dział VI. O miesz­kań­cu Poitou, któ­re­mu Apo­stoł dał w pomo­cy anio­ła pod posta­cią osła.

Roz­dział VII. O mary­na­rzu Fri­so­no, któ­re­go w zbroi i tar­czy wycią­gnął Apo­stoł z głę­bin morza.

Roz­dział VIII. O bisku­pie, któ­ry wyra­to­wa­ny z toni mor­skiej uło­żył modli­twę na cześć Jaku­ba.

Roz­dział IX. O żoł­nie­rzu z Tata­ria, któ­re­mu Apo­stoł dał moc, by zwy­cię­żył Tur­ków i któ­re­go uwol­nił od cho­ro­by i toni mor­skiej.

Roz­dział X. O piel­grzy­mie, któ­re­go Apo­stoł, gdy ten wpadł do morza, łapiąc za kark, zaniósł do por­tu w cią­gu trzech dni.

Roz­dział XI. O Ber­nar­dzie, któ­re­go Apo­stoł cudow­nie wycią­gnął z wię­zie­nia.

Roz­dział XII. O ryce­rzu, któ­re­go Apo­stoł uwol­nił od cho­ro­by doty­ka­jąc go musz­lą.

Roz­dział XIII. O ryce­rzu Dal­ma­cio, któ­re­mu Jakub prze­ba­czył dzię­ki wezwa­niu przez Raim­ber­to.

Roz­dział XIV. O han­dla­rzu, któ­re­go Apo­stoł uwol­nił z wię­zie­nia.

Roz­dział XV. O ryce­rzu, któ­re­go świę­ty Apo­stoł ura­to­wał pod­czas woj­ny oraz jego już nie­ży­wych i uwię­zio­nych kom­pa­nów.

Roz­dział XVI. O ryce­rzu, któ­re­go w ago­nii przed­śmiert­nej, opę­ta­ne­go przez demo­ny, uwol­nił Apo­stoł dzię­ki lasce żebra­czej i worecz­kiem pew­nej kobie­ci­ny.

Roz­dział XVII. O piel­grzy­mie, któ­ry z miło­ści do Apo­sto­ła za namo­wą dia­bła popeł­nił samo­bój­stwo a Jakub z pomo­cą świę­tej mat­ki Boga, Marii, przy­wo­łał go ze śmier­ci ku życiu.

Roz­dział XVIII. O księ­ciu San Gil, któ­re­mu otwo­rzył Apo­stoł żela­zne drzwi jego ora­to­rium.

Roz­dział XIX. O Este­ba­nie, grec­kim bisku­pie, któ­re­mu obja­wił się świę­ty Apo­stoł i obja­wił mu nie­zna­ne rze­czy przy­szłe.

Roz­dział XX. O Guil­ler­mo, uwię­zio­nym ryce­rzu, któ­re­go ksią­żę ugo­dził sza­blą w nie­chro­nio­ną szy­ję i nie ska­le­czył go.

Roz­dział XXI. O zra­nio­nym, któ­re­mu obja­wił się świę­ty Apo­stoł w jego bazy­li­ce i natych­miast przy­wró­cił mu zdro­wie.

Roz­dział XXII. O czło­wie­ku, któ­re­go sprze­da­no trzy­na­ście razy i tyleż razy uwol­nił go Apo­stoł.

tłu­ma­cze­nie: Mar­cin Błasz­kow­skifoto: frag­ment ręko­pi­su Code­xu

Link:

Ekumenizm.pl- Codex Cali­xti­nus