Dziękczynne Święto Żniw

“A powia­dam: Kto sie­je ską­po, ską­po też żąć będzie, a kto sie­je obfi­cie, obfi­cie też żąć będzie. Każ­dy, tak jak sobie posta­no­wił w ser­cu, nie z żalem albo z przy­mu­su; gdyż ochot­ne­go daw­cę Bóg miłu­je. A wład­ny jest Bóg udzie­lić wam obfi­cie wszel­kiej łaski, aby­ście, mając zawsze wszyst­kie­go pod dostat­kiem, mogli hoj­nie łożyć na wszel­ką dobrą spra­wę, jak napi­sa­no: Szczo­drze roz­da­je, udzie­la ubo­gim, Spra­wie­dli­wość jego trwa na wie­ki. A ten, któ­ry daje ziar­no siew­cy i chleb na pokarm, da i pomno­ży zasiew wasz, i przy­spo­rzy owo­ców spra­wie­dli­wo­ści waszej; a tak ubo­ga­ce­ni we wszyst­ko będzie­cie mogli oka­zy­wać wszel­ką szczo­dro­bli­wość, któ­ra za naszym przy­czy­nie­niem pobu­dza do dzięk­czy­nie­nia Bogu. Bo spra­wo­wa­nie tej służ­by nie tyl­ko wypeł­nia bra­ki u świę­tych, lecz wyda­je też obfi­ty plon w licz­nych dzięk­czy­nie­niach, skła­da­nych Bogu. Doznaw­szy dobro­dziej­stwa tej służ­by, chwa­lić będą Boga za to, że pod­po­rząd­ko­wu­je­cie się wyzna­wa­nej przez sie­bie ewan­ge­lii Chry­stu­so­wej i za szcze­rą wspól­no­tę z nimi i ze wszyst­ki­mi; a modląc się za was, tęsk­nić będą za wami z powo­du nader obfi­tej łaski Bożej, któ­ra spły­wa na was. Bogu niech będą dzię­ki za nie­wy­sło­wio­ny dar jego.” 2 Kor 9,6–15