Ikona zbieracza butelek

Wiel­kie czy­ny zysku­ją w świa­do­mo­ści spo­łecz­nej sym­bo­licz­ne zna­cze­nie. Dzie­je się to na róż­ne spo­so­by. Sta­ro­te­sta­men­to­we suk­ce­sy Izra­eli­tów w dzie­dzi­nie poli­ty­ki zyska­ły wymiar meta­fo­rycz­ny i reli­gij­ny, przy­by­cie kolo­ni­za­to­rów na May­flo­wer do Ame­ry­ki rów­nież. Czy tak try­wial­ne zaję­cie, jak zbie­ra­nie szkła czy maku­la­tu­ry może pre­ten­do­wać do podob­ne­go sta­tu­su w świa­do­mo­ści zbio­ro­wej? Oka­zu­je się, że tak.

Char­les Kel­ly pod­bił w ostat­nim cza­sie ser­ca milio­nów Ame­ry­ka­nów po tym, jak w New York Times uka­zał się arty­kuł na temat tego nie­zwy­kłe­go „bie­da­ka z wybo­ru”. Od dwu­dzie­stu jeden lat trud­ni się on w sku­po­wa­niu bute­lek i puszek. Dzia­łal­no­ścią Kel­lie­go zachwy­cił się nawet pewien pastor. Kel­ly sku­pu­je szkło od żebra­ków i naj­uboż­szych, ci zysku­ją za to pie­nią­dze. Ponad­to udzie­la się w jed­nej z pla­có­wek zapew­nia­ją­cych posił­ki bez­dom­nym i nie­do­ży­wio­nym.

Według osób, któ­re zna­ją Kel­lie­go, jego dzia­łal­ność jest świa­dec­twem praw­dzi­wie chrze­ści­jań­skiej przed­się­bior­czo­ści. Ponad­to sam fakt trud­nie­nia się w wyku­py­wa­niu, zda­niem nie­któ­rych, może zyskać nawet sym­bo­licz­ne zna­cze­nie, wymiar reli­gij­ny.