Juan Bosch Navarro OP — Ekumenizm. Mały słownik

Eku­me­nizm. Mały słow­nik jest prze­kła­dem z języ­ka hisz­pań­skie­go, zawie­ra ponad 300 haseł. Ory­gi­nał uzu­peł­nio­no kil­ku­dzie­się­cio­ma hasła­mi rze­czo­wy­mi i bio­gra­ficz­ny­mi, poświę­co­ny­mi pol­skim i sło­wiań­skim pre­kur­so­rom eku­me­ni­zmu, oraz biblio­gra­fią pol­sko­ję­zycz­ną. Słow­nik ma słu­żyć for­ma­cji teo­lo­gicz­no-eku­me­nicz­nej i prak­ty­ce pasto­ral­nej oraz wspie­rać wszyst­kich na piel­grzy­mim szla­ku od pole­mi­ki, przez tole­ran­cję do eku­me­nicz­nej soli­dar­no­ści.

Ze wstę­pu Auto­ra:

Eku­me­nia jest powo­ła­niem powszech­nym wszyst­kich wie­rzą­cych w Chry­stu­sa. Jego modli­twa o jed­ność swo­ich uczniów (J 17, 21) się­ga każ­de­go chrze­ści­ja­ni­na i zobo­wią­zu­je do tro­ski o tę jed­ność. Dla­te­go też czy­ta­my w sobo­ro­wym dekre­cie o eku­me­ni­zmie: „O odno­wie­nie jed­no­ści trosz­czyć się ma cały Kościół, zarów­no wier­ni, jak i ich paste­rze, każ­dy wedle wła­snych sił, czy to w codzien­nym życiu chrze­ści­jań­skim czy też w bada­niach teo­lo­gicz­nych i histo­rycz­nych. To sta­ra­nie ujaw­nia już ponie­kąd ist­nie­ją­cą mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi bra­ter­ską łącz­ność i pro­wa­dzi wedle Bożej łaska­wo­ści do peł­nej i dosko­na­łej jed­no­ści” (nr 5). Ponow­nie w ency­kli­ce Ut unum sint Jan Paweł II przy­po­mniał, że „eku­me­nizm jest dro­gą Kościo­ła” (nr 7). Ozna­cza to, że jest rów­nież dro­gą wyty­czo­ną dla każ­de­go chrze­ści­ja­ni­na nie­za­leż­nie od cza­su, miej­sca i od życio­we­go powo­ła­nia.

Wiek XX, naszą bar­dzo nie­daw­ną prze­szłość, prze­peł­nia­ją naj­bar­dziej ponu­re kar­ty. Kar­ty, któ­re wypa­da okre­ślić mia­nem grze­chu, ponie­waż grze­chem były dwie woj­ny świa­to­we, nazi­stow­skie potwor­no­ści, sta­li­now­skie czyst­ki, degra­du­ją­ca here­zja połu­dnio­wo­afry­kań­skie­go apar­the­idu, bar­ba­rzyń­skie repre­sje z okre­su woj­sko­wej dyk­ta­tu­ry w Argen­ty­nie itp. Boha­te­ra­mi tych grzesz­nych fak­tów i grzesz­nych sytu­acji nie­jed­no­krot­nie bywa­li­śmy my, chrze­ści­ja­nie. Ale wiek XX ma i jasne stro­ni­ce, zapi­sa­ne przez wkład chrze­ści­jan i Kościo­łów. Wewnętrz­na odno­wa Kościo­łów, ich wza­jem­ne zbli­że­nie – praw­da, że w pierw­szym momen­cie nie­śmia­łe i w sumie spóź­nio­ne – współ­pra­ca nad wspól­ny­mi pro­jek­ta­mi, żeby odbu­do­wać utra­co­ny pokój i przy­wró­cić god­ność tym, któ­rzy zosta­li pozba­wie­ni swo­ich praw, powsta­nie Świa­to­wej Rady Kościo­łów (1948), zwo­ła­nie Sobo­ru Waty­kań­skie­go II, utwo­rze­nie mie­sza­nych komi­sji do spraw dia­lo­gu dok­try­nal­ne­go… wszyst­ko to sta­no­wi pró­bę poszu­ki­wa­nia widocz­nej jed­no­ści, oiko­ume­ne wszyst­kich Kościo­łów. I na tym w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku pole­ga eku­me­nizm, moż­li­we, że naj­ja­śniej­sza kar­ta dwu­dzie­sto­wiecz­ne­go chrze­ści­jań­stwa. Ktoś okre­ślił ten wiek jako „wiek Kościo­ła”, może ści­ślej nale­ża­ło­by go nazwać „wie­kiem eku­me­ni­zmu”.

Juan Bosch Navar­ro (zm. 2006), domi­ni­ka­nin, pro­fe­sor eku­me­ni­zmu i teo­lo­gii pro­te­stanc­kiej na Wydzia­le Teo­lo­gii San Vicen­te Fer­rer w Walen­cji. Autor licz­nych arty­ku­łów na temat eku­me­ni­zmu, nowych reli­gii, sekt współ­cze­snych i New Age, black the­olo­gy w USA oraz m.in. ksią­żek: Igle­sias, sec­tas y nuevos cul­tos (1981); James H. Cone, teó­lo­go de la negri­tud (1985); Para com­pren­der el ecu­me­ni­smo (1991); Para cono­cer las sec­tas (Pano­rámi­ca de la nueva rel­gio­si­dad mar­gi­nal) (1993); A la escu­cha del car­de­nal Con­gar (1994). Zało­ży­ciel Cen­tro P. Con­gar de Docu­men­ta­ción Ecu­méni­co w Walen­cji.