Kardynał Cormac Murphy O´Connor — Kandydat środka i ekumenista

W tyle ran­kin­gów papa­bi­li znaj­du­je się rzym­sko­ka­to­lic­ki pry­mas Wiel­kiej Bry­ta­nii, arcy­bi­skup West­min­ste­ru kar­dy­nał Cor­mac Murphy‑O’Connor. Gdy­by jed­nak został wybra­ny pod­czas zbli­ża­ją­ce­go się kon­kla­we, to był­by dru­gim­po Hadria­nie IV (pano­wal w latach 1154–1159)papieżem Angli­kiem, acz, jak wska­zu­je jego nazwi­sko, irlandz­kie­go pocho­dze­nia. Był­by też pierw­szym papie­żem wywo­dzą­cym się z kra­ju więk­szo­ści pro­te­stanc­kie­go.

Uro­dził się 24 sierp­nia 1932 roku jako pią­ty syn dok­to­ra Georg’a Mur­phy O’Connora i jego żony Ellen w Reading w hrab­stwie Berk­shi­re. Jego dwaj bra­cia tak­że zosta­li rzym­sko­ka­to­lic­ki­mi duchow­ny­mi. Po ukoń­cze­niu liceum posta­no­wił zostać księ­dzem i pod­jął naukę na słyn­nym Col­le­gium Angli­ca­num w Rzy­mie. Otrzy­mał tak­że dyplo­my licen­cja­ta z teo­lo­gii i filo­zo­fii na Uni­wer­sy­te­cie Gre­go­riań­skim w Rzy­mie. Rów­nież tam został wyświę­co­ny na księ­dza w 1956 roku, skąd skie­ro­wa­no go do pra­cy para­fial­nej w Anglii w Por­ts­mouth. W 1971 roku został mia­no­wa­ny Reko­trem Col­le­gium Angli­ca­num w Rzy­mie, a w 1977 roku został wyświę­co­ny na bisku­pa Arun­del i Bri­gh­ton.

W 2000 roku po śmier­ci popu­lar­ne­go kar­dy­na­ła Basi­la Hume’a został wynie­sio­ny do god­no­ści 10. arcy­bi­sku­pa West­min­ste­ru, a kil­ka mie­się­cy póź­niej Kon­fe­ren­cja Kato­lic­kich Bisku­pów Anglii i Walii wybra­ła go swo­im prze­wod­ni­czą­cym. Kape­lusz kar­dy­nal­ski otrzy­mał w lutym 2001 roku.

Atu­ta­mi abp. Murphy‑O’ Con­no­ra jest jego sil­ne zaan­ga­żo­wa­nie eku­me­nicz­ne i dosko­na­łe sto­sun­ki z angli­ka­na­mi. To on przy­go­to­wy­wał wizy­tę pierw­sze­go angli­kań­skie­go arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry do Rzy­mu w 1976 roku, a od 1982 do 2000 był współ­prze­wod­ni­czą­cym Mię­dzy­na­ro­do­wej Komi­sji Angli­kań­sko-Rzym­sko­ka­to­lic­kiej. Poprzed­ni arcy­bi­skup­Can­ter­bu­ry Geo­r­ge Carey nadał mu hono­ro­wy tytuł dok­to­ra teo­lo­gii za jego wkład w dia­log eku­me­nicz­ny. W stycz­niu 2002 roku, jako pierw­szy rzym­sko­ka­to­lic­ki duchow­ny wygło­sił kaza­nie dla bry­tyj­skiej rodzi­ny kró­lew­skiej pod­czas poran­ne­go nabo­żeń­stwa angli­kań­skie­go w San­drin­gham.

W spra­wach moral­no­ści ske­su­la­nej nie ma raczej libe­ral­nych poglą­dów, jest też zna­nym prze­ciw­ni­kiem abor­cji. Nie jest nato­miast wiel­kim entu­zja­stą celi­ba­tu, choć w pew­nym wyiwa­dzie powie­dział, że znie­sie­nie celi­ba­tu nie roz­wią­że wszyst­kich pro­ble­mów kościo­ła.

Jego minu­sa­mi są fatal­na sytu­acja Kościo­ła Rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Wiel­kiej Bry­ta­nii, któ­ry od lat 60-tych XX wie­ku prze­ży­wa ogrom­ny kry­zys oraz prak­tycz­nie zanik powo­łań kapłań­skich. Pew­nym cie­niem na życio­ry­sie może być też fakt, że jako arcy­bi­skup Arun­del, wie­dząc, że jeden z pod­le­głych mu duchow­nych mole­sto­wał sek­su­la­nie 17-lat­ka nie powia­do­mił o tym poli­cji, tyl­ko prze­niósł go do pra­cy dusz­pa­ster­skiej na lot­ni­sku. Jed­nak zda­niem obroń­ców arcy­bi­sku­pa, w prze­ci­wień­stwie do hie­rar­chów w USA, nigdy nie prze­niósł go do innej para­fii i nie nara­ził w ten spo­sób innych dzie­ci. Za nie­do­ce­nie­nie pro­ble­mu w tej spra­wie wie­lo­krot­nie prze­pra­szał.

We wrze­śniu 2000 roku powo­łał nie­za­leż­ną komi­sję pod prze­wod­nic­twem Lor­da Nola­na, któ­ra przed­sta­wi­ła obszer­ny raport tzw. “Nolan Report” na temat prze­stępstw sek­su­al­nych na dzie­ciach popeł­nio­nych przez kato­lic­ki kler w Anglii i Walii. Po opu­bli­ko­wa­niu tego rapor­tu rów­nież wie­lo­krot­nie prze­pra­szał opi­nię publicz­ną oraz byłe ofia­ry.