Kazanie reformacyjne z Warszawy

Mt 10, 26b – 33

Umi­ło­wa­ni w Panu, Sio­stry i Bra­cia!

W to ponie­dział­ko­we popo­łu­dnie spo­tka­li­śmy się na nabo­żeń­stwie refor­ma­cyj­nym, gdyż chce­my podzię­ko­wać Bogu za wyda­rze­nie sprzed 488 lat, kie­dy to mnich augu­stiań­ski Mar­cin Luter wystą­pił ze swo­imi twier­dze­nia­mi, któ­ry­mi wezwał do dys­ku­sji nad isto­tą i sku­tecz­no­ścią odpu­stów. Myśli­my tak­że jako ewan­ge­li­cy o dzie­le Zwingli’ego, Kal­wi­na, Łaskie­go, Wesley’a oraz wie­lu wiel­kich mężów Bożych z tego okre­su. Gdy­by jed­nak nie Luter, to praw­do­po­dob­nie nie mogli­by­śmy dzi­siaj wspo­mi­nać i dzię­ko­wać Bogu za wszyst­kich refor­ma­to­rów. Z tego powo­du dla ewan­ge­li­ków wszyst­kich wyznań tak waż­na jest dzi­siej­sza data.

Gdy korzy­sta­my ze zna­nej nam wszyst­kim małej ksią­żecz­ki „Z Biblią na co dzień”, to na dzień Pamiąt­ki Refor­ma­cji znaj­du­je­my w niej jako pod­sta­wę do roz­wa­ża­nia tekst Ewan­ge­lii Mate­uszo­wej. W tych sło­wach nasze­go Mistrza i Nauczy­cie­la z Naza­re­tu chciał­bym zwró­cić szcze­gól­ną uwa­gę na ten frag­ment, gdy mówi On: „Nie bój­cie się!”. W dzi­siej­szym świe­cie nie jeste­śmy pozba­wie­ni lęków. Boimy się ata­ków ter­ro­ry­stycz­nych, kata­kli­zmu nukle­ar­ne­go, trze­ciej woj­ny świa­to­wej, tego, co będzie jutro, a nawet naj­prost­szych, codzien­nych życio­wych wyma­gań, gdyż nie wie­my, czy będzie­my w sta­nie im spro­stać. Jesz­cze inni boją się cier­pie­nia, cho­ro­by, sta­ro­ści, śmier­ci, czy spraw pro­za­icz­nych, , co przy­nie­sie kolej­na godzi­na życia. I dla­te­go tak­że dzi­siaj nasz Mistrz powta­rza: „Nie bój­cie się”.

Wie­lo­krot­nie przy róż­nych oka­zjach Jezus zwra­cał się tymi sło­wa­mi do uczniów. Przy­po­mnę teraz zda­nie, któ­re zapi­sał Ewan­ge­li­sta Łukasz: „Nie bój się, trzód­ko maleń­ka”.

Nie jeste­śmy jako ewan­ge­li­cy licz­ni w naszym kra­ju, więc tę myśl Jezu­sa moż­na zro­zu­mieć jako skie­ro­wa­ną tak­że do nas. Lęka­my się, wła­ści­wie nie wie­dząc cze­go i kogo. A może boimy się, że zosta­nie­my prze­ko­na­ni, że refor­ma­to­rzy nie mie­li racji, że może się myli­li i nale­ży zasta­no­wić się nad spo­so­bem wyzna­wa­nia przez nas Boga. Sko­ro jed­nak Bóg zacho­wał nas, prze­pro­wa­dza­jąc przez kata­klizm II woj­ny świa­to­wej, okres sta­li­ni­zmu i komu­ni­zmu, to sądzić nale­ży, że jako spo­łecz­ność ewan­ge­lic­ka róż­nych odcie­ni mamy coś waż­ne­go do zapro­po­no­wa­nia współ­cze­sne­mu czło­wie­ko­wi. Tym bar­dziej musi­my zgłę­biać i pozna­wać naszą ewan­ge­lic­ką toż­sa­mość, aby­śmy umie­li i chcie­li bro­nić nasze­go sta­no­wi­ska, swo­je­go wyzna­nia.

Jezus nas do tego usil­nie nama­wia: „Co mówię wam w ciem­no­ści, opo­wia­daj­cie w świe­tle dnia; a co sły­szy­cie na ucho, gło­ście na dachach” (w. 27). Oczy­wi­ście zwia­sto­wa­nie w dzi­siej­szym świe­cie nie jest łatwe, ale zobo­wią­za­ni jeste­śmy przez Chry­stu­sa, aby prze­ka­zy­wać dobrą nowi­nę dalej: „sola gra­tia – jedy­nie łaska”, „sola scri­pu­tra – jedy­nie Pismo” „sola fides – jedy­nie wia­ra” i wresz­cie „soli deo glo­ria – jedy­nie Bogu chwa­ła”. Mówię celo­wo o toż­sa­mo­ści ewan­ge­lic­kiej, o tym, co jest wspól­ne dla nas wspól­ne.

Ewan­ge­lic­ki teo­log Wil­helm Nie­sel tak powie­dział ponad 60 lat temu: „nazwa „refor­mo­wa­ny” sta­ła się podob­nie, jak „lute­rań­ski” pustym sło­wem. Moż­na, rzecz jasna ubo­le­wać nad tym sta­nem rze­czy. Moż­na gorącz­ko­wo poszu­ki­wać ewan­ge­lic­ko-refor­mo­wa­nej, ewan­ge­lic­ko-lute­rań­skiej, dodam tutaj: ewan­ge­lic­ko-meto­dy­stycz­nej toż­sa­mo­ści”, ale czy te wła­śnie poszu­ki­wa­nia nie sta­no­wią zara­zem pierw­sze­go kro­ku w kie­run­ku jej zagu­bie­nia. Zada­nie, jakie mamy speł­nić wobec świa­ta jako ucznio­wie Chry­stu­sa, nie pole­ga na budo­wa­niu nowych barier ani na odna­wia­niu sta­rych.” W ewan­ge­lic­kim zwia­sto­wa­niu cho­dzi przede wszyst­kim o oso­bę Jezu­sa Chry­stu­sa i Kró­le­stwo Boże, któ­re­go Bóg jest zwia­stu­nem, a my posła­ny­mi przez Nie­go ucznia­mi, tu na zie­mi, w miej­scu i cza­sie, w któ­rym upodo­ba­ło się Bogu nas posta­wić. Mamy gło­sić świa­tu posel­stwo Bożej miło­ści, któ­ra ma wypeł­niać ten świat, gdyż naszą powin­no­ścią są służ­ba i świa­dec­two wobec ludzi współ­cze­snych.

Zawie­rza­jąc Bożej miło­ści i łasce może­my zostać wyzwo­le­ni z lęku. Odczuć, że Bóg nas pro­wa­dzi, że Jezus Chry­stus nas kocha, a Duch Świę­ty uczy, w jaki spo­sób mamy uka­zy­wać nasz spo­sób wyzna­wa­nia Boga, w jaki odczy­tu­je­my Ducha Ewan­ge­lii, a nie tyl­ko lite­rę. Duch Oży­wi­ciel uczy nas jak mamy Go wiel­bić w pro­sto­cie i suro­wo­ści, ale jed­no­cze­śnie w rado­ści i z uśmie­chem na twa­rzy przy­zna­wać się do Jezu­sa Chry­stu­sa. Musi­my więc we wła­ści­wy spo­sób rozu­mieć nasze posłan­nic­two, tak jak rozu­mie­li to nasi przod­ko­wie, a tak­że, a może przede wszyst­kim usta­wicz­nie nawra­cać się do Swe­go Pana. Wybit­ny teo­log ewan­ge­lic­ki ubie­głe­go stu­le­cia, Karol Barth, okre­ślił isto­tę nawra­ca­nia się jako „peł­ne praw­dzi­wej rado­ści wybie­ga­nie nad­cho­dzą­ce­mu Panu naprze­ciw.”

Nie­chaj sło­wa Chry­stu­sa: „Każ­de­go, kto mnie wyzna przed ludź­mi i Ja wyznam przed Ojcem moim, któ­ry jest w nie­bie.” będą zawie­szo­ne na naszych ewan­ge­lic­kich sztan­da­rach, nie bój­my się przy­zna­wać, że do Nie­go nale­ży, że Jemu słu­ży­my i chce­my być Jego dzieć­mi. W tym celu, aby nasz głos był coraz lepiej sły­sza­ny w naszym kra­ju potrzeb­na jest jak naj­bliż­sza współ­pra­ca mię­dzy trze­ma ewan­ge­lic­ki­mi wyzna­nia­mi w naszym kra­ju.

Nie­chaj w tym wspie­ra nas i bło­go­sła­wi Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Świę­ty! Amen.

***

W nabo­żeń­stwie wziął udział biskup Janusz Jaguc­ki, zwierzch­nik Kościo­ła Lute­rań­skie­go w RP, któ­ry prze­wod­ni­czył litur­gii eucha­ry­stycz­nej. Oprócz bisku­pa Jaguc­kie­go obec­ny był rów­nież biskup-senior Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Refor­mo­wa­ne­go, ks. Zdzi­sław Tran­da, oraz super­in­ten­dent Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Meto­dy­stycz­ne­go, biskup Edward Puślec­ki. Wszy­scy bisku­pi udzie­li­li wspól­nie bło­go­sła­wień­stwa koń­co­we­go. Gospo­da­rzem refor­ma­cyj­ne­go nabo­żeń­stwa był pro­boszcz para­fii św. Trój­cy, ks. dr Wło­dzi­mierz Nast. Obec­ny był­po­nad­to ks. płk. Adam Pilch, pro­boszcz Para­fii Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skiej Wnie­bo­wstą­pie­nia Pań­skie­go, któ­ry odpra­wił litur­gię spo­wie­dzi świętej,oraz ks. Artur Wolt­mann, wika­riusz Para­fii lute­rań­skiej św. Trój­cy. Pod­czas nabo­żeń­stwa śpie­wał chór para­fial­ny oraz zało­żo­ny nie­daw­no zespół, śpie­wa­ją­cy cho­ra­ły Jana Seba­stia­na Bacha.