Ksiądz Twardowski nie żyje

Jan Twar­dow­ski zade­biu­to­wał w 1936 roku tomi­kiem wier­szy “Powrót Ander­se­na”. Stu­dio­wał filo­lo­gię pol­ską i teo­lo­gię na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim. W okre­sie oku­pa­cji hitle­row­skiej był żoł­nie­rzem Armii Kra­jo­wej, wal­czył w Powsta­niu War­szaw­skim. W 1948 roku przy­jął świę­ce­nia kapłań­skie. Jego wier­sze zaczę­ły się uka­zy­wać od 1945 roku na łamach róż­nych pism, mię­dzy inny­mi “Tygo­dni­ka Powszech­ne­go”. Ksiądz Twar­dow­ski był wie­le lat rek­to­rem kościo­ła sióstr Wizy­tek w War­sza­wie, gdzie gło­sił kaza­nia dla dzie­ci. Wła­śnie im zade­dy­ko­wał dwa zbio­ry wier­szy: “Zeszyt w krat­kę” oraz “Paty­ki i patycz­ki”. Liry­ka księ­dza Twar­dow­skie­go trak­tu­je zarów­no o Bogu, jak i o ludziach. W 1980 roku poeta otrzy­mał nagro­dę PEN-Clu­bu im. Rober­ta Gra­ve­sa za cało­ksztalt twór­czo­ści. Był rów­nież lau­re­atem wie­lu innych nagród, mię­dzy inny­mi, Meda­lu im. Janu­sza Kor­cza­ka, Nagro­dy Fun­da­cji Alfre­da Jurzy­kow­skie­go. W 1996 roku dzie­ci wyróż­ni­ły księ­dza Jana Twar­dow­skie­go Orde­rem Uśmie­chu. W 2000 roku otrzy­mał nagro­dę IKAR, a w 2001 roku został lau­re­atem nagro­dy TOTUS.

“Śpiesz­my się kochać ludzi tak szyb­ko odcho­dzą zosta­ną po nich buty i tele­fon głu­chy tyl­ko to co nie­waż­ne jak kro­wa się wle­cze naj­waż­niej­sze tak pręd­kie że nagle się sta­je potem cisza nor­mal­na więc cał­kiem nie­zno­śna jak czy­stość uro­dzo­na naj­pro­ściej z roz­pa­czy kie­dy myśli­my o kimś zosta­jąc bez nie­go. ” (…)

ks. Jan Twar­dow­ski