Maciej Zięba OP: “Epoka Jan Pawła II. Zrozumieć niezwykły pontyfikat”

Cza­sa­mi zda­rza się, że waż­ne książ­ki uka­zu­ją się na ryn­ku księ­gar­skim i pra­wie nie zosta­ją zauwa­żo­ne. Moż­na powie­dzieć, że jest tak mię­dzy inny­mi z książ­ką Macie­ja Zię­by OP, poświę­co­ną pon­ty­fi­ka­to­wi Jana Paw­ła II, a jest to pozy­cja, na któ­rą z pew­no­ścią war­to zwró­cić uwa­gę.

Maciej Zię­ba OP — domi­ni­ka­nin, teo­log, filo­zof i publi­cy­sta, zało­ży­ciel i dyrek­tor Insty­tu­tu Ter­tio Milen­nio oraz współ­za­ło­ży­ciel Ośrod­ka Myśli Poli­tycz­nej, w swej kolej­nej ksiaż­ce posta­no­wił uła­twić nam zro­zu­mie­nie pon­ty­fi­ka­tu Jana Paw­ła II. Sta­ra się to uczy­nić w pro­sty i przy­stęp­ny dla nas spo­sób. War­to zazna­czyć, że nie jest to obszer­ne kom­pen­dium wie­dzy, a jedy­nie mały klucz do zro­zu­mie­nia dzie­ła Jana Paw­ła II.

Autor kom­pe­tent­nie przy­bli­ża nam pon­ty­fi­kat Jana Paw­ła, od jego roz­po­czę­cia do zakoń­cze­nia. Zwra­ca teżu­wa­gę na jego gene­zę, któ­rą był Sobór Waty­kań­ski II. Według Macie­ja Zię­by “dla Jana Paw­ła II jed­nym z cen­tral­nych pro­ble­mów sto­ją­cych przed nim od począt­ku pon­ty­fi­ka­tu było pyta­nie, jek reali­zo­wać naucza­nie Sobo­ru, nie ule­ga­jąc naci­skom inte­gry­stów, a zara­zem nie dopu­ścić, by Kościół się “roz­pły­wał” w wie­lo­ści i rady­ka­li­zmie pro­gre­syw­nych inter­pre­ta­cji”.

Zię­ba uświa­da­mia nam tak­że, że począ­tek pon­ty­fi­ka­tu Jana Paw­ła II przy­padł na okres czte­rech rewo­lu­cji: rewol­ty poso­bo­ro­wych rady­ka­łów, rewol­ty poli­tycz­nej, oby­cza­jo­wej oraz inte­lek­tu­al­nej, co czy­ni­ło ten okres oraz okres całe­go pon­ty­fi­ka­tu nie­zwy­kle trud­nym.

Maciej Zię­ba scha­rak­te­ry­zo­wał pon­ty­fi­kat Jana Paw­ła IIdzie­ląc go na trzy deka­dy. Przy oka­zji opi­su tych okre­sów pon­ty­fi­ka­tu wyróż­nił jego dwa wymia­ry — do wewnątrz i na zewnątrz. Uwa­ża on, że pierw­sza deka­da była okre­sem sta­wia­nia fun­da­men­tów pon­ty­fi­ka­tu, a następ­ne dwie zaś, jego budo­wa­niem. Słusz­nie zwra­ca tak­żeu­wa­gę na to, że cały pon­ty­fi­kat Jana Paw­ła II był zogni­sko­wa­ny przede wszyst­kim na czło­wie­ku. To czło­wiek stał w jego cen­trum, bowiem według Jana Paw­ła II,nie moż­na zro­zu­mieć czło­wie­ka bez Chry­stu­sa, ale według Zię­by, chciał on też przez to powie­dzieć, że Chry­stu­sa nie moż­na zro­zu­mieć bez czło­wie­ka, a nawet, że bez Chry­stu­sa nie moż­na zro­zu­mieć czło­wie­ka w ogó­le.

Nie zamie­rzam tu wykła­dać przy­szłym czy­tel­ni­kom tre­ści oraz ide­ii zawar­tych w tej książ­ce. Uwa­żam, że każ­dy sam powi­nien sie z nią zapo­znać. Z pew­no­ścią oka­że się ona bar­dzo pomoc­na w zgłę­bia­niu dzie­ła i myśli­Ja­na Paw­ła II.