Mark Pinsky: Ewangelia według Disneya

Wraz ze spad­kiem zain­te­re­so­wa­nia­re­li­gią w nie­któ­rych kra­jach, okre­śla­nych mia­nem wyso­ko roz­wi­nię­tych, rośnie zain­te­re­so­wa­nie inny­mi spo­so­ba­mi kul­ty­wo­wa­nia oraz pro­pa­go­wa­nia ducho­wo­ści oraz uni­wer­sal­nych war­to­ści etycz­nych. Nie­słab­ną­ce zacie­ka­wie­nie świa­tem magii (feno­men Harry´ego Pot­te­ra) oraz alter­na­tyw­ny­mi spo­so­ba­mi prze­ży­wa­nia sacrum (reli­gie wscho­du, sek­ty) poka­zu­ją, że nie­zbęd­ne sta­je się poszu­ki­wa­nie coraz to bar­dziej atrak­cyj­nych metod reli­gij­nej komu­ni­ka­cji. W kra­jo­braz ten wpi­su­je się Mark I. Pin­sky, któ­ry wydał nie­daw­no książ­kę pt. “The Gospel Accor­ding to Disney: Faith, Trust and Pixie Dust” (Ewan­ge­lia według Disneya: Wia­ra, Zaufa­nie i Cza­ro­dziej­ski Pył).

Pin­sky napi­sał już jed­ną książ­kę poświę­co­ną reli­gij­ne­mu prze­sła­niu kre­skó­wek na przy­kła­dzie kul­to­we­go seria­lu ano­ni­mo­we­go o rodzi­nie Simp­so­nów. Do napi­sa­nia książ­ki o Ewan­ge­lii wg. Disneya zain­spi­ro­wa­ły Pin­skie­go jego wła­sne dzie­ci: Asher (16) i Liza (13). Przez wie­le lat Pin­sky był publi­cy­stą dzien­ni­ka Los Ange­les Times i jak sam pisze na swo­ich stro­nach inter­ne­to­wych, inten­syw­nie obser­wo­wał swo­je dzie­ci, gd te oglą­da­ły disney­ow­skie kre­sków­ki. Pin­sky wraz ze swo­ją rodzi­ną nale­ży do libe­ral­nej syna­go­gi w Orlan­do.

Od Pino­kia, sło­nia Dum­bo, Pio­tru­sia Pana dzie­ci uczą się, że dzię­ki wie­rze wszyst­ko jest moż­li­we. Od Alla­dy­na, że nie powin­ny uda­wać kogoś, kim nie są, aby zyskać uzna­nie. Od Pięk­nej i Bestii uczą się, że nie powin­ny oce­niać ludzi na pod­sta­wie ich wyglą­du. Od Mula­na i Poca­hon­tas dowia­du­ją się, że ist­nie­ją inne reli­gie poza judeo-chrze­ści­jań­ską, któ­re zasłu­gu­ją na sza­cu­nek – napi­sał Pin­sky w felie­to­nie dla bry­tyj­skie­go dzien­ni­ka The Guar­dian. Pin­sky uwa­ża, że w kre­sków­kach Wal­ta Disneya moż­na bez pro­ble­mów ziden­ty­fi­ko­wać sys­tem etycz­ny oraz pewien rodzaj teo­lo­gicz­ne­go myśle­nia. Dobro jest nagra­dza­ne, a zło kara­ne. Wia­ra w same­go sie­bie oraz w siły wyż­sze są czymś decy­du­ją­cym. Opty­mizm oraz kal­wiń­ska zasa­da, że cięż­ka pra­ca jest obfi­cie nagra­dza­na sta­no­wi kanon “disney­ow­skiej reli­gij­no­ści” – uwa­ża Mark Pin­sky. Czy ist­nie­je zatem fan­ta­zyj­ny Kościół Disneya?

Pin­sky pod­kre­śla, że Ewan­ge­lii według Disneya nie da się do koń­ca porów­ny­wać z kano­nicz­ny­mi ewan­ge­lia­mi chrze­ści­jań­stwa, ponie­waż bra­ku­je w niej oso­by Boga i poję­cia łaski: zba­wie­nie rozu­mia­ne jako hap­py life osią­ga­ne jest przez cięż­ką pra­cę i wia­rę, przy czym wia­ra rozu­mia­na jest rów­nież jako efekt wła­snej pra­cy, a nie jako dar. Pin­sky zauwa­ża rów­nież, że w świe­cie disney­ow­skiej fan­ta­zji tkwią ukry­te nie­bez­pie­czeń­stwa: dzie­ci kon­fron­to­wa­ne są nie­jed­no­krot­nie z mało reali­stycz­ny świa­tem, w któ­rym podzia­ły raso­we, etnicz­ne i ste­reo­ty­py płcio­we nie ist­nie­ją. Może to pro­wa­dzić do ogrom­ne­go roz­cza­ro­wa­nia, gdy w pro­ce­sie dora­sta­nia dzie­ci zauwa­żą, że świat nie jest tak kolo­ro­wy i jed­no­znacz­ny, jak przed­sta­wia­ją to fil­my rysun­ko­we.

Mimo tych trud­no­ści Pin­sky uwa­ża, że kre­sków­ki Disneya są “narzę­dzia­mi w budo­wa­niu moral­nej wraż­li­wo­ści i wpro­wa­dza­niu w życie rodzi­ciel­skich oraz reli­gij­nych war­to­ści.” Nawet jeśli kre­sków­ki nie mogą zastą­pić nabo­żeństw, szkół­ki nie­dziel­nej lub edu­ka­cji reli­gij­nej, to są bez zwąt­pie­nia pomoc­ne w wycho­wy­wa­niu dzie­ci — argu­men­tu­je Pin­sky. W przy­go­to­wa­niu znaj­du­je się już kolej­na książ­ka auto­ra o reli­gii w kon­tro­wer­syj­nym seria­lu South Park City.

Zobacz tak­że:

Link: Mark Pin­sky – ofi­cjal­na stro­na (dostęp­ne frag­men­ty książ­ki)

Ekumenizm.pl: Simp­so­no­wie — gło­si­cie­le Ewan­ge­lii

Ekumenizm.pl: Co ma wspól­ne­go Homer Simp­son i abp Wil­liams?