Miłość Boga Ojca — rozważanie noworoczne

“Popa­trz­cie, jaką miło­ścią obda­rzył nas Ojciec: zosta­li­śmy nazwa­ni dzieć­mi Boży­mi i rze­czy­wi­ście nimi jeste­śmy. Świat zaś dla­te­go nas nie zna, że nie poznał Jego. Umi­ło­wa­ni, obec­nie jeste­śmy dzieć­mi Boży­mi, ale jesz­cze się nie ujaw­ni­ło, czym będzie­my. Wie­my, że gdy się to obja­wi, będzie­my do Nie­go podob­ni, bo ujrzy­my Go takim, jaki jest. Każ­dy zaś, kto pokła­da w Nim nadzie­ję, uświę­ca się, podob­nie jak On jest świę­ty.” 1 J 3,1–3

Minął czas kar­tek świą­tecz­nych, ser­decz­nych życzeń i śpie­wa­nia kolęd. Czas kolo­ro­wych świe­ci­de­łek, pięk­nych cho­inek, któ­re wpro­wa­dza­ły nas w inny świat, świat baśnio­wy, pięk­niej­szy. Teraz, mimo iż za okna­mi mamy mróz i śnieg wcho­dzi­my w kolej­ny rok nasze­go życia. Mło­dzi się cie­szą, sta­ją się bar­dziej doro­śli, stop­nio­wo zysku­ją wię­cej samo­dziel­no­ści. Doro­śli, z nie­ukry­wa­nym smut­kiem, reje­stru­ją kolej­ny rok w swo­jej metrycz­ce. Szcze­gól­ny pro­blem ma płeć pięk­na – w koń­cu kolej­ny raz ( nikt nie wie któ­ry) panie będą obcho­dzić swo­je „trzy­dzie­ste pią­te” uro­dzi­ny.

Po hucz­nej zaba­wie syl­we­stro­wej machi­nal­nie i z lek­ka feerycz­nie wkra­cza­my w nowy rok. Cza­sem mamy tyl­ko jakieś posta­no­wie­nie, któ­re zosta­nie speł­nio­ne jeśli wyka­że­my się dużą daw­ką sil­nej woli i dobrych chę­ci. Kto pró­bo­wał na przy­kład rzu­cić pale­nie od Nowe­go Roku dosko­na­le wie o czym piszę. Zasta­na­wiam się jed­nak jak­by to było gdy­by każ­dy z nas posta­no­wił się zmie­nić, odwró­cić się w stro­nę bliź­nich, czę­ściej spo­glą­dać w stro­nę Boga. Brzmi to pate­tycz­nie ale moż­na doszu­kać się w tym praw­dy. W koń­cu kil­ka dni temu wie­lu z nas łama­ło się opłat­kiem, życząc naj­bliż­szym wszyst­kie­go dobre­go. Dosko­na­le ujął to jeden z naj­więk­szych pol­skich poetów, C. K. Nor­wid:

“Jest w moim kra­ju zwyczaj,że w dzień wigilijny.Przy wej­ściu pierw­szej gwiaz­dy­wie­czor­nej na niebie.Ludzie gniaz­da wspól­ne­go­ła­mią chleb biblijny.Najtkliwsze prze­ka­zu­ją­cu­czu­cia w tym chle­bie.”

Wła­śnie – naj­tkliw­sze uczu­cia, naj­lep­sze życze­nia – tyl­ko czy na pew­no wszyst­ko było szcze­re? Czy przy­pad­kiem nie było w łama­niu się opłat­kiem prze­ro­stu tra­dy­cji nad fak­tycz­ną chę­cią? Na to pyta­nie każ­dy z nas musi odpo­wie­dzieć sobie sam, w zgo­dzie z wła­snym sumie­niem.

Jeśli więc doj­dzie­my do wnio­sku, że nie zawsze byli­śmy „fair” może war­to spró­bo­wać napra­wić to w Nowym Roku. „Zosta­li­śmy nazwa­ni dzieć­mi Boży­mi i rze­czy­wi­ście nimi jeste­śmy” – mamy w sobie siłę poko­na­nia naszych sła­bo­ści, może­my spró­bo­wać dać cząst­kę sie­bie innym. Bez uczyn­ków miło­ści nie może bowiem ist­nieć wia­ra. Nie ma tu zna­cze­nia postrze­ga­nie aktu uspra­wie­dli­wie­nia. Czy­nie­nie dobra jest bowiem ozna­ką głę­bo­kiej wia­ry, któ­ra obja­wia się rów­nież jako posłu­szeń­stwo Chry­stu­so­wi i przy­ka­za­niom Ojca. Wia­ra jest żywa, egzy­stu­je przez cią­głe dzia­ła­nie, nie może ist­nieć bez miło­ści i wyzu­ta z tzw. „dobrych uczyn­ków” nie jest wia­rą uspra­wie­dli­wia­ją­cą.

Przy­oble­cze­ni w spra­wie­dli­wość Jezu­sa daj­my jak naj­wię­cej z sie­bie w nad­cho­dzą­cym roku. „Świat zaś dla­te­go nas nie zna, że nie poznał Jego.” Nie­chaj więc pozna Chry­stu­sa dzię­ki nam, cze­go sobie i wszyst­kim Czy­tel­ni­kom Eku­me­nicz­nej Agen­cji Infor­ma­cyj­nej i Maga­zy­nu Teo­lo­gicz­ne­go Sem­per Refor­man­da w Nowym Roku 2005 ser­decz­nie życzę.