Modlą się o deszcz i wspominają cudotwórców

Ofi­cjal­ne źró­dła poda­ją, że Kuba w dwóch ostat­nich latach stra­ci­ła z powo­du bra­ku desz­czów oko­ło miliar­da dola­rów. Oko­ło 127 tysię­cy sztuk bydła już zde­chło, a oko­ło 700 tysię­cy osób było lub jest zaopa­try­wa­nych w wodę cyster­na­mi.

Rząd kubań­ski roz­wa­ża moż­li­wość doświad­czeń nad sztucz­nym desz­czem, łącz­nie z bom­bar­do­wa­niem chmur spe­cjal­nym środ­kiem opar­tym na jod­ku sre­bra. To jed­nak może przy­nieść efekt dopie­ro w okre­sie pomię­dzy majem i paź­dzier­ni­kiem.

Wie­lu Kubań­czy­ków wspo­mi­na oso­by, któ­re w myśl ludo­wych wie­rzeń, posia­da­ły nad­przy­ro­dzo­ną moc. W latach 50-tych ubie­głe­go wie­ku zna­ną posta­cią był nie­ja­ki Cla­ve­li­to, któ­ry poprzez „magne­ty­zo­wa­nie” wody sta­wia­nej w pobli­żu radia miał leczyć wszyst­kie dole­gli­wo­ści i pro­ble­my, nawet te miło­sne. Umiał tak­że spro­wa­dzać deszcz.

Inną sław­ną posta­cią jest Anto­ni­ca Izqu­ier­do. Kobie­ta, któ­ra wystą­pi­ła w fil­mie zmar­łe­go już kubań­skie­go reży­se­ra, Manu­el Octa­vio Góme­za, „Dni Wody” („Los días de la agua”). Zało­ży­ła ona w latach 30 ubie­głe­go wie­ku sek­tę akwa­ty­ków w naj­bar­dziej na zachód poło­żo­nej pro­win­cji Kuby, w Pinar del Río. W pamię­ci kubań­czy­ków pozo­sta­ła jako ta, któ­ra poprzez pokro­pie­nie osób wodą i wypo­wia­da­nie słów: „Prze­klę­ty psie, precz do pie­kła!”, wyrzu­ca­ła z nich demo­ny. Podob­no tak­że mia­ła zdol­ność przy­cią­ga­nia desz­czu

Rada Kościo­łów Kuby (Con­se­jo de Igle­sis de Cuba) nawią­zu­je kon­tak­ty i poszu­ku­je pomo­cy na całym świe­cie w prze­zwy­cię­że­niu Kubań­skie­go pro­ble­mu z bra­kiem desz­czu i wody.