Anglikańscy prymasi: Jesteśmy katolikami

Zapo­wiedź ogło­sze­nia nowej kon­sty­tu­cji apo­stol­skiej skło­ni­ła Komi­tet Kie­ru­ją­cy Angli­kań­skich Pry­ma­sów „Glo­bal­ne­go Połu­dnia”, któ­re­mu prze­wod­ni­czy pry­mas Kościo­ła Nige­rii arcy­bi­skup Peter Akinola,do opu­bli­ko­wa­nia „wezwa­nia dusz­pa­ster­skie­go”.

Auto­rzy „wezwa­nia” kon­sta­tu­ją wspól­ne z nimi sta­no­wi­sko Bene­dyk­ta XVI co do „biblij­ne­go naucza­nia na temat ludz­kiej sek­su­al­no­ści” oraz papie­skie zaan­ga­żo­wa­nie w dia­log eku­me­nicz­ny. Jed­no­cze­śnie, bez­pie­czeń­stwa dla „kato­lic­kiej i apo­stol­skiej wia­ry oraz ładu Wspól­no­ty” upa­tru­ją oni nie w poten­cjal­nym kon­wer­to­wa­niu do Kościo­ła kato­lic­kie­go, lecz w szyb­kim opra­co­wa­niu i przy­ję­ciu przez pro­win­cje Angli­can Com­mu­nion przy­mie­rza angli­kań­skie­go. „Wyty­czy ono przed Kościo­ła­mi angli­kań­ski­mi na świe­cie jasno okre­ślo­ną dro­gę naprzód we wspól­nym reali­zo­wa­niu bożych celów w ramach jed­ne­go, świę­te­go, kato­lic­kie­go i apo­stol­skie­go Kościo­ła Jezu­sa Chry­stu­sa”, stwier­dza „wezwa­nie”.

Dalej czy­ta­my w doku­men­cie: „W obli­czu glo­bal­ne­go cha­rak­te­ru Wspól­no­ty, kwe­stie wia­ry i ładu będą mia­ły nie­uchron­nie poważ­ne kon­se­kwen­cje dla jej spój­no­ści i dobro­sta­nu jako cało­ści, a nie tyl­ko dla pro­win­cji Wysp Bry­tyj­skich oraz Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go w Sta­nach Zjed­no­czo­nych”.

W myśl „wezwa­nia”, arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry winien podej­mo­wać kole­gial­nie z pozo­sta­ły­mi pry­ma­sa­mi wysił­ki w ramach efek­tyw­ne­go przy­wódz­twa, któ­re nie pozo­sta­wi niko­go z angli­ka­nów bez ducho­wej opie­ki. Postu­lat ten doty­czy, jak się wyda­je, m.in. zde­cy­do­wa­nych dzia­łań, w opar­ciu o uzgod­nio­ne na dotych­cza­so­wych spo­tka­niach pry­ma­sów środ­ki, wobec Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go.

„Jako pry­ma­si Wspól­no­ty oraz straż­ni­cy kato­lic­kich i apo­stol­skich: wia­ry i ładu, pozo­sta­je­my we wspól­no­cie z bisku­pa­mi, ducho­wień­stwem i świec­ki­mi, któ­rzy kul­ty­wu­ją biblij­ne naucza­nie prze­ciw­ne ordy­no­wa­niu otwar­cie homo­sek­su­al­nych duchow­nych, kon­se­kro­wa­niu ich na bisku­pów oraz bło­go­sła­wie­niu związ­ków homo­sek­su­al­nych. Ape­lu­je­my też do nich, jako do bra­ci angli­ka­nów, by trwa­li nie­za­chwia­nie z nami w pie­lę­gno­wa­niu angli­kań­skie­go dzie­dzic­twa, w reali­za­cji wspól­ne­go powo­ła­nia, w oka­zy­wa­niu jed­no­ści i wspól­no­ty życia oraz w pod­trzy­my­wa­niu nasze­go przy­mie­rza”, czy­ta­my w „wezwa­niu”.

Dla Pry­ma­sów Angli­kań­skie­go „Glo­bal­ne­go Połu­dnia”, repre­zen­tu­ją­cych więk­szość żyją­cych dziś angli­ka­nów, „kato­lic­kość” wia­ry ozna­cza jej powszech­ność a nie fakt pod­trzy­my­wa­nia jej w ramach Kościo­ła kato­lic­kie­go. W takim rozu­mie­niu, są angli­ka­nie kato­li­ka­mi.

W „komu­ni­ka­cie” z trze­cie­go spo­tka­nia Angli­kań­skie­go „Glo­bal­ne­go Połu­dnia”, któ­re odby­ło się w paź­dzier­ni­ku 2005 r. w Egip­cie, stwier­dzo­no, że „Wia­ra kato­lic­ka jest powszech­ną wia­rą powie­rzo­ną ‘raz na zawsze’ apo­sto­łom i prze­ka­zy­wa­ną dalej z poko­le­nia na poko­le­nie (Jud 3). Stąd każ­da pro­po­no­wa­na inno­wa­cja musi być oce­nia­na w obli­czu Pisma Świę­te­go oraz histo­rycz­ne­go naucza­nia Kościo­ła. (…) Kościół lokal­ny wyra­ża swą kato­lic­kość poprzez przy­wią­za­nie do naucza­nia apo­stol­skie­go, sku­pia­nie swo­jej uwa­gi na modli­twie i sakra­men­cie, zacho­wy­wa­nie cie­płej i tro­skli­wej wspól­no­ty oraz poprzez swój roz­wój, ewan­ge­li­za­cję i misję (Dzie­je 2: 42 – 47).”

Gorą­co popie­ra­ją­cy ideę przy­mie­rza angli­kań­skie­go i opo­wia­da­ją­cy się za dyna­micz­nym przy­wódz­twem we Wspól­no­cie, pry­ma­si angli­kań­skie­go Połu­dnia jawią się, w swo­im rozu­mie­niu, rzecz­ni­ka­mi kato­li­cy­zmu na rów­ni z Bene­dyk­tem XVI. „Lak­mu­so­wym testem” kato­lic­ko­ści było by więc dla angli­ka­nów nie ewen­tu­al­ne korzy­sta­nie z moż­li­wo­ści prze­cho­dze­nia pod jurys­dyk­cję papie­ża, lecz akcep­to­wa­nie i sygno­wa­nie przy­mie­rza angli­kań­skie­go.